با حرکت راه نمایان می‌شود

سیزدهمین جلسه از دوره اول سری کارگاه‌های آموزشی مجازی همسفران نمایندگی ایران با استادی راهنما همسفر پریسا و با دستور جلسه «وادی هشتم (با حرکت راه نمایان می‌شود.) و تأثیر آن روی من» در روز شنبه ۷ مهرماه ۱۴۰۳ برگزار شد.

سخنان استاد:

وادی هشتم به ما می‌گوید با حرکت راه نمایان می‌شود. این وادی در تمام مراحل زندگی ما صدق می‌کند و فرمان حرکت می‌دهد؛ چون تا زمانی که انسان حرکتی نداشته باشد هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد؛ اما وقتی شروع به حرکت کردن در مسیر اهدافمان می‌کنیم گویی نصف راه را رفته‌ایم درنتیجه قدم اول خیلی مهم است، چون همان‌طوری که می‌دانیم سکون بر هیچ موجودی جایز نیست. اگر آب چشمه در یک جا ساکن و بدون حرکت بماند به گنداب تبدیل خواهد شد، گاهی اوقات ما سر جای خود نشسته‌ایم و چشم‌انتظار رخ دادن معجزه هستیم، درصورتی‌که باید با برنامه‌ریزی حرکت کنیم تا ادامه مسیر برایمان روشن شود و خود راه می‌گوید که باید کجا و چگونه برویم، بی‌هدف بودن و انگیزه نداشتن باعث می‌شود که انسان مدام در یک چرخه معیوب در حال حرکت باشد. در مسیر حرکت ممکن است مشکلاتی سر راهمان سبز شود؛ چون نیروهای منفی و بازدارنده تمام تلاش خود را می‌کنند تا ما را از حرکت بازدارند. پس نباید بترسیم و ناامید شویم، خواسته اصلی ما رسیدن به صلح و آرامش، سلامتی و محبت است که برای به دست آوردن این اهداف، بایستی حسابمان را با خود و خانواده و جامعه صفر کنیم.

اولین جبران خسارت ما باید از خودمان باشد و برای جبران خسارت از خود، باید خودمان را ببخشیم و خودمان را دوست داشته باشیم؛ چون اگر انسان خودش را دوست نداشته باشد نمی‌تواند هیچ‌کس را دوست داشته باشد. انسانی که خودش را دوست دارد هرگز حاضر نمی‌شود به خودش آسیب بزند، سیگار نمی‌کشد، مواد مخدر و الکل مصرف نمی‌کند، پرخوری نمی‌کند، به سمت ضد ارزش‌ها نمی‌رود. کسی که از دیگران متنفر است از خودش هم متنفر است. ما اگر خودمان را دوست داشته باشیم به جسم و روانمان می‌رسیم و حتماً ورزش می‌کنیم؛ چون می‌دانیم عقل سالم در بدن سالم است.

مرحله بعدی، جبران خسارت از خانواده است. خانواده مسئله بسیار مهمی است و ما نباید برای رسیدن به خواسته‌های خودمان، خانواده را نابود کنیم و متأسفانه مصرف‌کننده‌ها به‌واسطه مصرف مواد مخدر به خانواده خود ضرر زده‌اند.

مرحله سوم، جبران خسارت از جامعه است و به قول آقای مهندس نباید بپرسیم که جامعه برای ما چه کرده است؛ بلکه باید بپرسیم ما برای جامعه چه کرده‌ایم؟ جامعه خانواده‌ی بزرگ ماست و باید در حفظ و نگهداری آن کوشا باشیم. برای مثال اگر قبلاً زباله‌های خود را از شیشه‌ی ماشین بیرون پرتاب می‌کردیم و یا درختان را قطع می‌کردیم، به محیط‌ زیست آسیب وارد می‌کردیم و... دیگر نباید آن کارها را انجام دهیم.

در انتهای وادی، از پیمان باقدرت مطلق صحبت می‌شود که شخص حتماً باید سفر خود را تمام کند و شرایط لازم را داشته باشد و با کسب اجازه از نگهبان کنگره60 آن را اجرا کند. امیدوارم که همه ما بتوانیم حسابمان را با خود و زندگی‌مان صفر کنیم.

تایپ و ویراستاری: همسفر بهار رهجوی راهنما همسفر سهیلا (لژیون دوم)
ارسال: راهنما همسفر زهره
همسفران نمایندگی ایران