بزرگترین و بهترین قاضی خداوند است

جلسه چهاردهم از دوره دوازدهم کارگاه‌های مجازی نمایندگی پرستار به استادی راهنما همسفر زهرا با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» در روز شنبه نهم تیرماه سال ۱۴۰۳ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

در وجود همه انسان‌ها صفت قضاوت کردن وجود دارد. انسان از زمانی که خودش را می‌شناسد شروع به قضاوت کردن می‌کند و هم خودش و هم دیگران را قضاوت می‌کند. قضاوت از ذهن آغاز می‌شود تفکرات، تصورات و بعد در کلام ظاهر می‌شود، قضاوت کردن صفت بدی نیست؛ اما فقط برای خود من چون زمانی که خودم را نقد و بررسی می‌کنم، نقاط ضعف و قدرت خودم را می‌شناسم و این باعث می‌شود که من چه ازنظر جایگاه و چه ازنظر شخصیت رشد کنم؛ البته همه این‌ها احتیاج به آگاهی، دانایی و دانش دارد.

زمانی قضاوت موجب تخریب می‌شود که من به خودم اجازه می‌دهم درباره دیگران قضاوت کنم، در مورد دیگران نظر بدهم، پشت سرشان صحبت کنم، دیگران را زیر ذره‌بین بدبینی ببرم، در موردشان گمان بد کنم و درنهایت حتی تهمت هم بزنم و در مورد آن‌ها حکم صادر کنم که همه این‌ها از روی جهل و ناآگاهی خود من هست؛ درصورتی‌که من حتی از گذشته آن شخص هیچ اطلاعی ندارم فقط یک قطعه از پازل امروز زندگی او را می‌بینم. چه‌بسا اگر یک روز در جایگاه این شخص قرار بگیرم شاید حتی نتوانم موقعیت او را تحمل‌کنم؛ ولی به خودم اجازه می‌دهم که در مورد او قضاوت کنم؛ پس ریشه قضاوت در مورد دیگران از جهالت من نشأت می‌گیرد.

در جهان‌بینی آقای امین مثلث جهالت را به‌خوبی شکافتند که این مثلث تاریکی وجود من هست. تاریکی‌ که از سه ضلع ترس، منیت و ناامیدی تشکیل‌شده است. در قضاوت کردن ضلع منیت خودش را نشان می‌دهد که من از همه بهتر می‌دانم؛ می‌بینم و اگر من جای او بودم چنان می‌کردم و چنین می‌کردم؛ درصورتی‌که هنوز با کفش‌های او راه نرفته‌ام که سختی‌ او را بشناسم، رنج‌هایش را بدانم، تاب آوردن‌هایش را یا دست‌وپا زدن‌هایش را برای ادامه زندگی درک کنم.

در قضاوت کردن حس حسادت نقش‌آفرینی می‌کند که نمی‌خواهد رشد و پیشرفت آدم‌ها را ببیند فکر می‌کند آدم‌ها راحت به این موقعیت رسیده‌اند و ترس از این‌که اگر من نتوانم رشد شخصیتی و رشد جایگاهی داشته باشم چه می‌شود. هرکسی زندگی خودش را بر مبنای خواست خودش می‌سازد؛ هر طور که دوست دارد زندگی می‌کند، لباس می‌پوشد، رفتار می‌کند، زندگی دیگران اصلاً به من ربطی ندارد این دنیا قانون عمل و عکس‌العمل‌ها است. قضاوت کردن دیگران مانند دانه‌ای است که یک روز می‌کاریم و در جای دیگر باید برداشت کنیم. اگر قضاوت نادرست و نابجا داشته باشیم حتی اگر یک روز از دنیا باقی‌مانده باشد مرا در آن شرایط قرار می‌دهد.

خدا را شکر که در مکانی قرارگرفته‌ایم و آموزش‌هایی را دریافت می‌کنیم که باعث شده دوربین را از روی دیگران برداشته و روی خودمان بگیریم و کارها و اشتباهات خودمان را رصد کنیم و هر ایرادی در دیگران می‌بینیم آن را در درون خودمان حل کنیم و در آخر من باید این را بدانم که بزرگ‌ترین و بهترین قاضی فقط خداوند است که از همه‌چیز باخبر است و بهترین حکم را می‌دهد.

نویسنده: راهنما همسفر زهرا (لژیون نهم)
ویراستاری و ارسال: همسفر لیلا لژیون راهنما همسفر فاطمه (لژیون سوم)
همسفران نمایندگی پرستار