کنگره ۶۰ بستری کم‌نظیر و شاید گفت بی‌نظیر و بی‌عیب و نقص است که با گوش‌به‌فرمان بودن و رعایت اصول و حرمت‌ها ما را از آفات و بلایا در امان نگه می‌دارد. آموزش، یادگیری و خدمت باعث می‌شود تا دیگر مجال یا وقت برای فکر کردن به این‌گونه مسائل به وجود نیاید. زیبایی کار کنگره ۶۰ به این است که هر مشکلی پیش بیاید؛ آن مشکل یا موضوع را به‌عنوان دستور جلسه در دستور کار قرار می‌دهند تا افراد و اعضای کنگره با آن آشنا شوند تا اگر مشکلی مشابه آن برایشان پیش آمد؛ بتوانند با آن مقابله کنند و یا مشکلشان را حل نمایند.
وقتی انسان در برابر موضوع و مشکلی قرار می‌گیرد که ازلحاظ عقلی محکوم می‌شود به‌جای اینکه سکوت کند یا عذرخواهی نماید شروع به معرکه‌گیری می‌کند. معرکه‌گیری از قدیم مرسوم بوده است. عده‌ای از پهلوانان و مارگیرها برای کسب درآمد، بساط معرکه‌گیری برپا می‌کردند و با حرکات، رفتارها و اعمال مخصوص مثل زنجیر پاره کردن یا رقص مار، مردم را به دور خود جمع می‌کردند. در جنگ‌ها نیز معرکه‌گیری رواج داشت.
تمام کارها بایستی در جهت آموزش و یادگیری باشد تا افراد بتوانند در مسیر درست هدایت شوند. زمانی که انسان از گفتن حرف منطقی و عقلانی یا حرف حساب با دلیل، برهان، راستی و درستی بازمی‌ماند؛ معرکه‌گیری آغاز می‌شود. در هر زمان و در تمامی سطوح وقتی نگاه می‌کنید می‌بینید زمانی که ما نمی‌توانیم کاری را درست انجام بدهیم یا اصلاً انجام نمی‌دهیم شروع به جوسازی می‌کنیم و وارد انحراف بزرگی می‌شویم و صورت حق‌به‌جانب می‌گیریم. به فرموده جناب مهندس: «اگر شاگردی روی برنامه باشد، مطیع محض راهنمایش است ولی اگر روی برنامه نباشد با کوچک‌ترین حرفی از کوره در می‌رود؛ شروع به سم‌پاشی و معرکه‌گیری می‌کند که چرا به اسب شاه گفتی یابو»!
مسئله معرکه‌گیری در همه‌جا وجود دارد؛ در سیاست، در بردوباخت (قمار)، در دانشگاه، در زندگی شخصی و خانوادگی فرد و ...، افراد به‌جای انجام تکالیف بهانه‌گیری می‌کنند. پس ما باید منابع و متون آموزشی داشته باشیم چون با شمشیر چوبی نمی‌توان به جنگ دشمن رفت. ما در کنگره این موضوع را یاد می‌گیریم و یاد می‌دهیم که وقتی در مسیر معرکه‌گیری قرار می‌گیریم هوشیار باشیم که به انحراف کشیده نشویم و از مسیر خود منحرف نشویم زیرا این کار در بین تمام انسان‌ها به‌راحتی انجام می‌گیرد؛ از بالاترین سطح اجتماعی گرفته تا پایین‌ترین آن و این کاری است که در تمام دنیا رواج دارد؛ بنابراین باید به این موضوع اشراف کامل داشته باشیم که در زندگی شخصی، در کنگره، در لژیون و در سیستم خودمان وقتی به چنین موضوعاتی برخورد می‌کنیم تشخیص بدهیم که الآن این عملی که انجام می‌دهیم معرکه‌گیری است یا یادگیری؟
هدف از آمدن به کنگره، یادگیری و آموزش صحیح است. اگر کسی در حال یادگیری و خدمت نباشد به‌طور حتم بدانید که از مسیر یادگیری خارج‌شده و در مسائل و موضوعات منفی و حاشیه‌ای وارد می‌شود و شروع به معرکه‌گیری می‌کند همانند افرادی که نیرو، توان و وقت خودشان را به غیبت و تجسس در امور شخصی دیگران می‌گذرانند.
اگر ما نتوانیم جلوی نفس و خواسته‌های نامعقول خود را بگیریم وارد معرکه شده و عنان از کف می‌دهیم. کسانی که آموزش می‌بینند؛ تغییرات را در تفکر، اندیشه و جهان‌بینی آن‌ها می‌توان به‌وضوح دید؛ آن‌ها نیرو و توجهشان را روی عملکرد خودشان تمرکز می‌دهند و کاری به کار دیگران ندارند. دیگرانی که در حال معرکه‌گیری و یا تماشاچی هستند؛ از آموزش و خدمت خارج می‌شوند و درنتیجه جز ایراد گرفتن و نق زدن کاری نمی‌توانند بکنند.
معرکه‌گیری، نق زدن و در حاشیه قرار گرفتن، همه نشانه بارزی از جهل و ناآگاهی ما است که می‌توان با آموزش و یادگیری به جنگ نادانی و جهل رفت. شاید بتوان گفت معرکه‌گیری یک نوع بیماری است که ریشه در منیّت و کِبر دارد و نوعی تجلّی نادانی است. فرد معرکه‌گیر نمی‌تواند اِشکال را در درون خود پیدا کند لذا دیگران را محکوم می‌کند.
خلقت انسان و موجودات بر پایه و اصول یادگیری بناشده است؛ یادگیری و آموزش در تمام سطوح زندگی کاربرد دارد. عواملی که باعث گردیده ما از یادگیری محروم شویم عبارت‌اند از: نداشتن انگیزه کافی و هدف برای یادگیری، منیّت یعنی جایگاه خود را بالاتر از دیگران بدانیم و به همین دلیل نیازی نبینیم که آموزش بگیریم، زیر پا گذاشتن قوانین و مقررات، به علت فشار مشکلات و ناراحتی‌های خانوادگی و اجتماعی و کسی که سفر خوبی ندارد یعنی سیستم بیوشیمی او خوب کار نمی‌کند و درنتیجه احساس درستی از آموزش‌ها و شرایط ندارد و شروع به نق زدن و معرکه‌گیری می‌کند.
کلاً معرکه‌گیری در تمام سطوح ممکن است انجام شود؛ در خانواده، محل کار، کنگره، در لژیون و ... . کافی است این عمل را بشناسیم و در مقابل آن عکس‌العمل نشان دهیم. باید خودمان هم از این کار اجتناب کنیم و مانع دیگران نیز شویم و در زندگی دیگران تجسس نکنیم، بازندگی دیگران بازی نکنیم، مسئله برای دیگران درست نکنیم و آبروی دیگران را نبریم.
استاد سردار: «باید ساخته شویم و برای ساخته‌شدن باید بیاموزیم تا به درجه‌ای که ممکن است. باید بدانید که همه ما برای خدمت و آموزش پا به حیات نهاده‌ایم؛ ابتدا آموزش، سپس خدمت درست انجام بدهیم.»
نویسنده: کمک راهنما همسفر محبوبه، عضو لژیون سردار
رابط خبری: همسفر بهار رهجوی کمک راهنما همسفر خندان، عضو لژیون سردار
تصویرگر، ویراستاری و ارسال: کمک راهنما همسفر معصومه، عضو لژیون سردار و دنور
همسفران نمایندگی لویی پاستور
- تعداد بازدید از این مطلب :
627