لژیون دوم ویلیام وایت شعبه صائب تبریزی با استادی کمک‌راهنما مسافر علی با دستور جلسه «وادی چهارم و تاثیر آن روی من» روز یکشنبه 5 تیر ماه ۱۴۰۱ ساعت ۱۵:۳۰ برگزار شد.
سخنان استاد:
ما قبلا همه کارها را به خدا می سپردیم و خودمان هیچ کار و کوششی نمیکردیم و منتظر بودیم خداوند مشکل ما را حل کند. وقتی وارد کنگره شدم متوجه شدم با اینکه همه امور در دست خداوند است، ولی تفکری که من داشتم و دیدگاه کنگره با هم متفاوت هستند. ما نمی توانیم وجود خدا را انکار کنیم چون او خالق تمام هستی است ولی نمی توانیم مسئولیت خودمان را به گردن خداوند بیندازیم. اگر من مسئولیت کارهایم را از روی کاهلی و تنبلی به خدا بسپارم، پس من چه کاره هستم؟! من در کنگره یاد گرفتم که همه مسئولیت و همه امور خودم در دستان خودم است؛ اگر تلاش و فعالیت کنم درمان خواهم شد حتی در مورد درمان اعتیاد اولین روز مشاوره به من گفتند که درمانگر خودت هستی و ما فقط راه را به تو نشان خواهیم داد؛ من با این فکر به کنگره آمده بودم که کنگره مرا درمان خواهد کرد ولی متوجه شدم که اینطور نیست باید خودم تلاش کنم. پس اگر یک رهجو در مسیر درست قرار بگیرد، اگر سر موقع در جلسات حاضر باشد، اگر به طور مرتب سی دی های خودش را بنویسد، سر وقت شربت خودش را استفاده کند و فرمانبردار باشد، نتیجه خواهد گرفت و همه اینها مسئولیت هایی است که بر عهده خود شخص می باشد. بهترین راهنما ها و بهترین پزشک ها در صورتی که خودم خواهان رهایی نباشم هرگز نمی توانند مرا درمان کنند. کنگره به من گفت ما فقط طناب را برایت به چاه می اندازیم اگر این طناب را گرفتی از این چاه و منجلاب خلاص خواهی شد. در اینجا شاید برای ما سوال پیش بیاید که اگر خداوند کاری انجام نمیدهد پس این راز و نیاز و مناجات ها و دعاها چه فایده ای دارند؟! وادی چهارم به ما می آموزد که دست های آسمانی فقط القا افکار را انجام میدهند و مسیر را به ما نشان میدهند. اگر ما از خدا بخواهیم ولی هیچ حرکتی نکنیم هرگز موفق نخواهیم شد.
در ادامه این وادی در مورد نفس انسان و مراتب نفس صحبت می شود؛ نفس انسان در یکی از سه مرتبه: نفس اماره، نفس لوامه و نفس مطمئنه قرار دارد. وقتی که انسان از مرحله نفسانی حیوانی وارد اولین مرحله نفسانی در انسان میشود، این مرحله همان نفس اماره و امرکننده است. یعنی نفس ما به ما امر می کند که به دنبال تمام کارها و اعمالی که دلمان میخواهد برویم و در این مرحله از انجام تمام کارهای ضد ارزشی هیچ وقت پشیمان نمی شویم و گاهی حتی افتخار هم می کنیم. با ارتقاء نفس و رسیدن به مرحله لوامه یا سرزنش کننده، انسان با انجام کارهای ضد ارزشی خودش را سرزنش و ملامت میکند. مراحل نفس به صورت یک طیف هستند و در یک نقطه و مقطع خاصی نمی توان از یک مرحله نفسانی وارد مرحله بعدی نفس شد؛ گاهی شخص در مرحله نفس لوامه قرار دارد اما با انجام بعضی از کارهای ضد ارزشی دچار پشیمانی نمی شود. در نهایت انسان با بالا بردن آگاهی و ارتقاء نفس، وارد مرحله نفس مطمئنه می شود؛ در این مرحله از نفس انسان هیچ کار ضد ارزشی و خلافی را انجام نمیدهد، چه در ظاهر و چه در باطن؛ چه در بیداری و چه در خواب.
تهیه گزارش و تایپ متن: مسافر سعید
خدمتگزار وبلاگ: مسافر سهند
- تعداد بازدید از این مطلب :
282