کنگره 60 نقطۀ کوری در زندگی برایم باقی نگذاشته است

سومین جلسه از دومین دوره کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰؛ نمایندگی یوسف آباد، با استادی کمک راهنما مسافر امیر، نگهبانی مسافر کامران و دبیری مسافر وحید، با دستور جلسه "سیگار" روز شنبه 31 اردیبهشت ۱۴۰۱ ساعت ۱۷ برگزار شد.

خلاصه سخنان استاد
سلام دوستان امیر هستم مسافر، خیلی خوشحالم و تشکر میکنم از آقا کامران که اجازه دادند در این جایگاه قرار بگیرم، خوشحال از این هستم که کنگره 60 هر روز شعاع اضافه میکند و شاخه میدهد و خدا را شکر بعد از 25 سال تلاش آقای مهندس و خانواده محترمشان میبینم اکنون دیگر همه جای ایران و مخصوصاً تهران شعبه داریم و این خیلی خوب است.

یادم هست که چند سال پیش یکی از دوستانم در بجنورد مصرف کننده بود و آنجا شعبه‌ نداشتیم، نمایندگی مشهد هم آنقدر شلوغ بود که رفته بود و نوبت داده و اسم نوشته بودند که بروید هر زمان یک نفر رها شد بیایید و 10 ماه بعد با او تماس گرفتند که بیا یک نفر خالی شده است و او اصلاً دیگر نرفته بود.

درباره دستور جلسه "سیگار" از تجربه خودم میخواهم بگویم؛ من با مصرف شیشه و هروئین وارد کنگره شدم و تنها نیتم این بود که از متادون، شیشه و هروئین دست بکشم و با مصرف تریاک بروم به دنبال زندگی‌ام و خیلی هم بد سفر کردم، چهل ماه سفر کردم من، شعبه عوض کردم، راهنما عوض کردم، انظباطی شدم، چون نمی‌خواستم  ولی زمانی که خواستم همه چیز برایم درست شد و شکل خوبی گرفت.

چند پله که به درستی سفر کردم افق دیدم بازتر شد و دیدم که چقدر خوب است تریاک را هم بگذارم کنار و در رویاهایم این بود که مشروب بخورم و سیگار بکشم و اینگونه از زندگی لذت ببرم، آموزش بیشتری که گرفتم دانستم که الکل هم آنتی ایکس است بعد از آن متوجه شدم سیگار را هم میتوانم درمان کنم، به راحتی درمان سیگار هم برایم اتفاق افتاد.

خیلی خوشحالم که جایی آمده‌ام برای درمان که بزرگتری بالای سرم هست و امیدوارم سایه مهندس دژاکام و خانواده شان همیشه بالای سر ما باشد و دیگر اینکه جایی درمان شده‌ام که به همه چیز من اهمیت میدهد؛ از لباس پوشیدنم تا آرایش موی سرم، ساعت خوابیدن و بیدار شدنم، مصرف سیگار، مصرف مواد، نقطۀ کوری در زندگی برایم باقی نگذاشته است که بتوانم بگویم کنگرۀ 60 به آن اهمیت نداده و یا راهکاری برایش نیست.

اگر هم من امروز در کنگره 60 گره‌ای در زندگی‌ام هست، فقط و فقط به خاطر این است که جستجو نکرده‌ام، نخواسته‌ام، نگشته‌ام و حضور نداشته‌ام که یاد بگیرم!

یادم است زمانی که رها شدم و گل رهایی را گرفتم بعد نوبت سیگارم شد، آن زمان اینگونه نبود که دو ماه بعد از شروع سفر درمان اعتیاد به مواد مخدر بتوانم بیایم بنشینم سر لژیون ویلیام (سیگار) بلکه باید راهنما اجازه میداد و شش ماه از سفر می‌ گذشت. من یادم است امتحان کمک راهنمایی سال 96 یا 95 برج 11 بود کمک راهنمایم گفت باید بروی امتحان بدهی، گفتم آقا من سیگار میکشم، گفت از الان دیگر نباید بکشی و همین یک جمله باعث شد من از همان روز وارد لژِون سیگار بشوم و آن را درمان کنم، 5-6 ماه بعد از رها شدنم درمان سیگارم شکل گرفت و من این را حقیقتاً از صمیم قلبم می‌گویم که درمان سیگار برایم خیلی شیرین تر از رهایی از شیشه و هروئین بود.

زمانی که سیگارم درمان شد، من تازه فهمیدم درمان اعتیاد یعنی چه، مزه غذاها یعنی چه، شوری و شیرینی یعنی چه، چون من سنی نداشتم که شروع به سیگار کشیدن کردم، هفت سالم بود که اولین نخ سیگار را کشیدم! از ده یازده سالگی دیگر بسته سیگار داشتم و چهارده پانزده سالگی هم دیگر همه فهمیده بودند که من سیگار میکشم، یعنی از بچگی طعم و مزه‌ای نچشیده بودم، نمیدانستم شوری و شیرینی یعنی چه!

اکنون که به گذشته فکر میکنم نوع نگاهم به زندگی تفاوت زیادی کرده است، امروز زندگی در جامعه واقعاً سخت شده است ولی برای یک فردی که در کنگره آموزش دیده و به درمان رسیده بسیار راحت تر است و اگر بخواهم حرفهایم را جمع بندی کنم باید بگویم قدر جایی که آمده‌ایم را بدانیم زیرا خداوند اگر قدرنشناس باشیم این نعمت را از ما خواهد گرفت.

درباره درمان سیگار هم بگویم که این معجزه قرن است، درمان مواد را شاید در جاهای دیگری باشد که قطع مصرف میسر شود و فرد چند سال مواد مصرف نکند ولی جایی را در دنیا سراغ ندارم که سیگار را درمان کند و در کنگره بسیار هم راحت است البته نه، حقیقتاً خیلی هم راحت نیست و دوره سازگاری آن سه ماه است و همه جا در دسترس قرار دارد و خیلی ضد ارزش شناخته نمیشود اما وقتی روی غلتک بیفتد دیگر به درمان رسیدن بسیار ساده خواهد بود.

مراسم پیمان و اهدای شال به مرزبانان گروه خانواده در نمایندگی یوسف آباد

رها یافتگان نمایندگی یوسف آباد 

عکس و تهیه گزارش: مسافر کوروش