تیرِ ترس و تیغِ عصیان، در نهادم لانه کرده ؛ دیده بان باید تو باشی تا شود آتش، گلستان

گر نظاره‌گر شوی؛ بر شکوه هر زمان؛ می‌توان نظاره کرد؛ نقشه مهندسان

خواب دیدم کنگره میگفت در گوش زمان ؛ تا ابد نامم به نامت سقف و بنیانم تویی

هر کجا رفتم به جز دردی نشد تقدیر من ؛ دردهای کهنه ام را خط پایانی بگو

هان تو از آیات حقّی، رهنما ای نورِ دیده ؛ کاش با تو من بمانم: هم قدم، هم پا، هماره

به نام دستهای سرد و زخمی ؛ غرور خانه ها برپا شد از عشق

میلادِ تو در لامکان، میلادِ خیر و برکت ست ؛ از افتخارت ما شهی، قلبم گواهی می‌دهد

امتداد شال نارنجی مردان بزرگ ؛ مبشود آن ارغوانی که به جز بنیان نبود