وقتی دیگران را با لنز خود می‌سنجیم

در دنیای مدرن و تکنولوژی امروز سایه‌های جهل بر زندگی آدمیان گسترده‌تر شده‌اند. روشنایی شعاع‌های علم و آگاهی، جای خود را به تاریکی و سردی جهالت داده‌اند تا بدین‌گونه در سرزمین قلب‌های یخی و افکار خاموش غوطه‌ور باشیم. در این دنیای هزار رنگ هرکس برای خود داستانی دارد که ما از آن بی‌خبریم. اگر انسانی به خود اجازه دهد به این حریم خصوصی وارد شود و با کلمات بی‌مبنا و اندیشه غلط حرفی بزند و حکمی صادر کند، بی‌شک روحی را جریحه‌دار کرده است. نقدی که بر پایه جهل استوار است، به زخم‌هایی عمیق مبدل می‌شوند که التیام آن‌ها زمان می‌برد.

گاهی یک کلمه، یک نگاه یا حتی سکوتی معنادار می‌تواند باعث شعله‌ورشدن آتش جنگ در درون کسی شود که بی‌گناه است. گاه مهر و محبت دل‌هایمان را جایگزین می‌کنیم، با نگاه‌های گذرا و سطحی، افکار مثبت ذهن را، درگیر حرف‌های پوچ و بی‌اساس بینندگان سطحی‌نگر کرده و حکم را صادر می‌کنیم. آن‌چنان محکم بر صندلی قضاوت چمبره می‌زنیم و به‌راحتی آب خوردن و طبق میل خود قضاوت می‌کنیم که شخصیت، سواد و انسانیت زیر سؤال می‌رود. در این جایگاه و صندلی همه چیز باید از بالا رصد شود، باید بدون جانب‌داری به سخنان گوش فراداد و با علم و شناخت فرمان داد.

خداوندا چه می‌شود ما را که با شنیدن حرف‌های پوچ، واهی و ظاهربینی، خود را در مقام قاضی می‌بینیم و در جهت شکستن دلی پردرد، تخریب شخصیتی محترم که در مقام اشرف مخلوقات هست و نابودشدن مرزهای انسانیت و معرفت حکم می‌دهیم. این‌گونه است که دیگ سیاه قضاوت را بر روی آتشی از منیت‌ها بار گذاشته و در آن اما و اگرها، تجسس‌ها، غیبت‌ها، دروغ‌ها، همه‌وهمه را با هم درآمیخته و با چاشنی ندانستن و ناآگاهی مخلوط کرده تا تبدیل به آشی شود به‌ظاهر خوشمزه؛ اما سوزاننده، بلی همانند آتش سوزاننده. اهالی مطبخ آشی را که پخته‌اند با لذت تناول می‌کنند، دریغ از آن‌که بدانند جوانه‌های راستی و صداقت را در درون خود خشکانیده‌اند. باران گذشت و عدالت دیگر بر وجودشان نمی‌بارد تا زنگار کینه و عداوت را بشوید؛ بنابراین در کویر دروغ و برهوت نفس خویش گمراه هستند. رشته‌های تابناک خورشید انسانیت دیگر بر سرزمین وجودی آن‌ها نمی‌تابد و ابرهای تیره شیطانی آن را احاطه کرده است. خداوندا به ما توفیق آن ده که دوست بداریم هم‌نوعان خود را و در جهت آرامش، آسایش و پیشرفت آنان گام برداریم، نه این‌که زخمی زنیم بر پیکره آن‌ها و نمکی باشیم بر زخم. آن‌ها را مددیار باشیم نه این‌که قضاوت جاهلانه در حقشان ادا کنیم.

 نویسنده: همسفر فاطمه رهجو راهنما همسفر محبوبه (لژیون چهارم)
 ویرایش: رابطین خبری
 ویراستاری و ارسال: همسفر راضیه رهجو راهنما همسفر انسیه (لژیون پنجم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی عطار نیشابوری