قضاوت نابه‌جا

به نام قدرت مطلق الله
من قبل از این‌که وارد کنگره شوم، فکر می‌کردم که کنگره مکانی است که فقط مختص به درمان اعتیاد است و هر کسی که به این مکان می‌آید، درمان می‌شود و به دنبال کار خودش می‌رود. همیشه پیش خود می‌گفتم؛ من که مشکلی ندارم من که مصرف‌کننده نیستم و نیازی به حضور در این مکان ندارم. ولی با حضور مسافرم در کنگره روز به روز شاهد بهتر شدنش در کلیه مسائل اعم از، رفتار درست، اعتماد به نفس بالا و از همه مهم‌تر حال خوب بودم.

کم‌کم پی بردم که کنگره فقط درمان اعتیاد نیست. همان‌گونه که جناب مهندس فرمودند: «پرونده اعتیاد سال‌ها پیش بسته شد.» کنگره مکان مقدسی است که در آن آموزش حرف اول را می‌زند. تا جایی‌که همسفران هم در آن به آموزش می‌پردازند و مشکلات خویش را حل می‌کنند. در کنگره برای این‌که انسان به شناخت خودش پی ببرد و صور آشکار و پنهان خویش را بشناسد و آنها را در کنار درمان اعتیاد بهتر درک کند، یک سری دستور جلسه هفتگی قرار داده شده است؛ که یکی از آن‌ها دستور جلسه "قضاوت و جهالت" است. در کنار هم قرار گرفتن این دو واژه مفهوم خاصی دارد، که ما را به درک بهتر از آن هدایت می‌کند.

واژه قضاوت از قضا و به معنی حکم صادرکردن است. قضاوت خصوصیتی است که خداوند در وجود انسان قرار داده است. ما انسان‌ها در طول زندگی از صبح تا شب، شب تا صبح و یا حتی هنگام خواب، همیشه بر سر دوراهی هستیم و باید تصمیم‌گیری کنیم و به کلام دیگر باید قضاوت کنیم؛ که کدام کار درست است، کدام نادرست؟ این حرف را بزنم یا نزنم؟ این کار را انجام بدهم یا ندهم؟ این غذا را بخورم یا نخورم؟ فلان جا بروم یا نروم؟

برای عبور از این دوراهی‌ها انسان دارای قدرت اختیار و قضاوت می‌باشد و خودش مختار است که انتخاب کند. فسق یا فجور؟ ارزش یا ضد ارزش؟ اعتیاد یا رهایی؟ خوبی یا بدی؟ و مصداق آیه شریفه: «وَنَفۡسࣲ وَمَا سَوَّىٰهَا،فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها» به هر حال قضاوت برای هدایت انسان‌ها لازم و ضروریست. اما اگر این خصلت در جهت مثبت استفاده شود و انسان خودش را مورد قضاوت قرار بدهد. ولی گاهی انسان این خصلت را در جهت منفی استفاده می‌کند و دیگران را مورد قضاوت قرار می‌دهد و به دنبال آن حکم صادر می‌کند. در صورتی که اصلاً در مورد دیگران آگاهی و اطلاعات ندارد، که این قضاوت نابجا نه تنها حال خودمان و دیگران را خراب می‌کند، بلکه نشانه‌ایست بر جهالت و نادانی ما است که هرچه جاهل‌تر و نادان‌تر باشیم؛ قضاوت در مورد دیگران بیشتر و در مورد خودمان کمتر است و بالعکس، هرچه داناتر و آگاه‌تر قضاوت در مورد دیگران کمتر و در مورد خودمان بیشتر می‌شود.

در کنگره مهندس حسین‌دژاکام جمله‌ای را بیان کردند که «دوربین را از روی دیگران برداریم و بر روی خودمان بیندازیم.» به عنوان مثال: من به عنوان یک سفر اولی باید تمام توان و انرژی خودم را صرف این کنم که خوب سفر کنم. کاری به دیگران نداشته باشم، تا بتوانم به آن آرامش و صلحی که به‌ خاطرش در کنگره حضور پیدا کردم برسم. در غیر این‌صورت اگر با جهل و نادانی خودم دیگران را مورد قضاوت قرار بدهم و در کار دیگران تجسس کنم؛ این انرژی و توانم را به هدر دادم و دیگر آن آرامش و آسایش و صلحی را که خواهان بودم به دست نمی‌آوردم. چرا که من هم به عنوان یک انسان دچار اشتباه و ضد ارزش‌ها می‌شوم. پس آیا دوست دارم که دیگران هم مرا مورد قضاوت قرار بدهند؟!

نویسنده:همسفر مهناز رهجوی راهنما همسفر فاطمه(لژیون پنجم)
ویراستار و ارسال: همسفر عفیفه رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون اول)دبیرسایت
همسفران نمایندگی بروجن