ما در کنگره۶۰، در اول می‌گوییم که خداوندا ما را از دست نیرومندترین دشمن خودمان که جهل و نادانی خودمان است نجات بده. ما می‌خواهیم خداوند ما را از شر خودمان نجات بدهد؛ چون ما بیشترین شر را خودمان درست می‌کنیم. این رفتار، کردار و تفکرات ما است که ما را تبدیل به یک انسان مقبول یا مضر مثل یک سم در جامعه می‌کند. چیزی که باعث نفرت مردم از ما می‌شود: حسادت، کینه‌توزی، خودخواهی، منیت، خود بزرگ بینی، غیبت و قضاوت کردن ما است.
ما اگر در مورد دیگران غیبت می‌کنیم؛ یعنی داریم مردم را قضاوت می‌کنیم. همین‌طور ظن بد و گمان بد؛ یعنی قضاوت کردن. خداوند در قرآن کریم هم فرموده: ظن بد و گمان بد نبرید و راجع به یکدیگر تجسس نکنید. ما اول ظن بد می‌بریم، بعد تجسس می‌کنیم و به یک نتیجه‌ای می‌رسیم و بعد شروع می‌کنیم به غیبت و قضاوت کردن. ما حق نداریم در مورد دیگران قضاوت کنیم. هر چه انسان جاهل‌تر باشد در مورد مردم بیشتر قضاوت می‌کند و هر چه عاقل‌تر و فهمیده‌تر باشد، راجع به مردم قضاوت نمی‌کند.
ما وقتی یک چیزی یا صحنه‌ای می‌بینیم که غلط است و بقیه را خودمان تصویرسازی می‌کنیم، ما فقط یک تکه را می‌بینیم و بقیه را خودمان تصویرسازی می‌کنیم. چطور تصویرسازی می‌کنیم؟ آنطور که خودمان دوست داریم؛ پس با قضاوت‌های بیجا در مورد مردم ما به اشتباه می‌رویم و برای خودمان دردسر درست می‌کنیم؛ وقتی قضاوت کردیم نتیجه‌گیری می‌کنیم، بعد حکم صادر می‌کنیم و بعد خودمان اجرا می‌کنیم. در صورتی که در مسائل قضایی، یکی قضاوت می‌کند و بعد یک جای دیگر حکم را اجرا می‌کنند. چندین مرحله است؛ ولی ما خودمان قضاوت می‌کنیم، حکم را صادر می‌کنیم و بعد اجرا می‌کنیم.
قضاوت رابطه مستقیمی با جهالت دارد. قضاوت به معنای حکم کردن و جهالت به معنای ندانستن است. قضاوت کردن بسیار دشوار است و هر کسی نمی‌تواند قضاوت کند. کسی می‌تواند قضاوت کند و حکم صادر نماید که علم و دانش آن را دارد و درس قضاوت را خوانده باشد و مراحلی را پشت سر گذاشته باشد؛ ولی ما پشت سر مردم حرف می‌زنیم و شخصیت آن‌ها را ترور می‌کنیم و همه این‌ها را خودمان انجام می‌دهیم و این ضررش به خودمان می‌رسد؛ مثل این‌که سر درخت نشسته‌ایم و شاخه را می‌بریم.
جمله قشنگی حضرت مسیح دارد که می‌گوید: چگونه است خسی را در چشم دیگران می‌بینی؛ ولی چوب بزرگی را در چشم خودت نمی‌بینی؟ این‌ها مسائلی است که برای ما رنج و مشکل درست می‌کند و اجتماع و جامعه ما را خراب می‌کند. در تمام گروه‌های کنگره۶۰، به ما گفته شده که پشت سر دیگران صحبت نکنیم، در کار دیگران تجسس نکنیم، در کار دیگران دخالت نکنیم؛ پس نتیجه می‌گیریم در امور شخصی دیگران بدون مزد و دستمزد قضاوت کردن اشتباه است و هرچه انسان جاهل‌تر باشد بیشتر قضاوت می‌کند؛ پس ما می‌توانیم در مورد مسائلی که به ما مربوط است بررسی و تحقیق کنیم؛ ولی مسائل دیگران اصلا به ما ربطی ندارد. هر چه سطح دانایی بالا باشد، قضاوت راجع به دیگران پایین‌تر است. انسان جاهل بیشتر در مورد دیگران قضاوت می‌کند و در هر کاری دخالت می‌کند. در جهان‌بینی مثلث جهالت، مقابل مثلث دانایی قرار دارد. مثلث جهالت از سه ضلع ترس، منیت و ناامیدی تشکیل شده است.
کسی که در مورد دیگران قضاوت می‌کند امکان دارد از ترس و منیت و حتی ناامیدی باشد. گاهی با قضاوت کردن می‌خواهیم از خود فرا کنیم. نباید در مورد کسی قضاوت کنیم؛ زیرا نمی‌دانیم زندگی آن‌ها چگونه است و چه بر آنان می‌گذرد و در چه شرایطی هستند. ما ظاهر امر را می‌بینیم و از باطن بی‌خبریم. بیشتر قضاوت‌ها در ظاهر است؛ زیرا هر چه چشممان ببیند، سریع مورد قضاوت قرار می‌دهیم. برای لحظه‌ای تفکر نمی‌کنیم که شاید این‌گونه نباشد که ما می‌بینیم. جهل در قرآن کریم ۲۴ بار بکار رفته است. جهل دو بعد دارد. یک مرتبه جهل در برابر علم و در مرتبه بعدی جهل در برابر عقل؛ یعنی شخص خودش را به جهالت می‌زند و به علم خود عمل نمی‌کند.
قضاوت را گذارم در قیامت، خدایم داند و بازم خدایم
نویسنده: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر ثریا (لژیون نهم)
رابط خبری: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر ثریا (لژیون نهم)
ویرایش و ارسال: همسفر مهری رهجوی راهنما همسفر پروین (لژیون هفتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی قیدار
- تعداد بازدید از این مطلب :
127