یوسف گم‌گشته بازآید به کنعان غم مخور

در این وادی یاد می‌گیریم که هیچ مخلوقی جهت بیهودگی پا به حیات نمی‌گذارد، هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم؛ حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم؛ بی‌ارزش نیستیم و خیلی هم ارزشمندیم و بیهوده پا به این جهان نگذاشته‌ایم و ما به هر دلیلی که خود هم شاید ندانیم، جهت و راه را سال‌ها گم‌کرده بودیم و تفکر و اندیشه برای یافتن و پیدا کردن خود به خرج نداده‌ایم؛ باید برای یافتن راه فکر کنیم، کوشش و تلاش کنیم تا خودمان را پیدا کنیم و به‌جایی برسیم که در توانایی‌های ما خلل حاصل نگردد که اگر خواسته‌ها در جهت ارزش‌ها و راه مستقیم باشد مانند چشمه‌هایی هستند که به بحری می‌مانند و ما آرزومندیم که بهترین راه را انتخاب کنیم.

ما باید از افکار منفی دوری‌کنیم و واژه‌هایی مثل کینه، حسادت، ترس، حقارت، تنهایی و جدایی ما را در مسیر غلط می‌اندازند؛ پس باید تفکر کنیم و در مسیر ضد ارزش‌ها قرار نگیریم و برای خودمان مشکلاتی به وجود نیاوریم؛ چون تفکر غلط و مسیر ضد ارزش‌ها می‌تواند روی ساختارهای جسم تخریب‌های فراوانی ایجاد نماید و خود را به‌صورت انواع بیماری‌های جسمی و روانی نشان دهد؛ پس باید سعی کنیم با تفکر همیشه راه درست را پیدا کنیم تا به‌راحتی موانع را پشت سر بگذاریم. اگر مدام بگوییم بیهوده هستیم و بیهوده به این جهان پا گذاشته‌ایم، همه‌چیز بی‌ارزش است، بیخودی به دنیا آمده‌ایم و هزاران دلیل پوچ دیگر، فقط باعث می‌شود که بیشتر در ناامیدی و تاریکی غرق شویم و اعتمادبه‌نفس خود را از دست دهیم و تسلیم شویم و در مقابل نابودی محض و برای رهایی و سلامتی هیچ تلاشی نکنیم؛ اما اگر با دقت به این هستی نگاه کنیم خواهیم دید که هیچ‌چیز بیهوده پا به این هستی نگذاشته است و همه‌چیز در این هستی ارزشمند است.

انسان وقتی پا به هستی گذاشت خداوند یا قدرت مطلق او را بر سر دوراهی قرار داد، دوراهی تاریکی و روشنایی که انسان تاریکی‌ها را تجربه می‌کند برای پی بردن به روشنایی‌ها و وقتی در تاریکی‌ها فرورفت؛ باید از گذرگاه‌های خیلی سخت عبور کند و خارج شدن از تاریکی‌ها به همین راحتی نیست؛ اگر توانست خارج شود آن‌وقت کارآزموده و رها خواهد شد و تبدیل به انسانی می‌شود که در صلح و آرامش است و دیگر به‌هم‌ریخته نیست و در این هستی تنها نیستیم، نیروهای پشتیبان یا همان نیروهای برتر در مسیر درست ما را یاری می‌کنند. درنتیجه فلسفه وجودی و خلقت آن‌قدر عظیم و ادامه‌دار است که حتی به ذره‌ای از شناخت آن پی نبرده‌ایم و باید این امیدواری را داشته باشیم که پایان شب سیه، سپید است و بعد از تیرگی‌های شب خورشید عالم‌تاب طلوع خواهد کرد؛ پس باید سازندگی را در جسم و روان خود به وجود آوریم و خود بدانیم که هیچ‌کدام به هیچ نیستیم؛ حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم.

نگارش: همسفر سپیده رهجوی راهنما همسفر مرضیه (لژیون اول)
ویرایش: رابط خبری همسفر ریحانه رهجوی راهنما همسفر مرضیه (لژیون اول)
عکس: همسفر عسل رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون هشتم)
ویراستاری و ارسال: همسفر رها دبیر سایت
همسفران نمایندگی خلیج‌فارس بوشهر