در این وادی یاد می‌گیریم که هیچ مخلوقی جهت بیهودگی پا به حیات نمی‌گذارد، هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم؛ حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم؛ بی‌ارزش نیستیم و خیلی هم ارزشمندیم و بیهوده پا به این جهان نگذاشته‌ایم و ما به هر دلیلی که خود هم شاید ندانیم، جهت و راه را سال‌ها گم‌کرده بودیم و تفکر و اندیشه برای یافتن و پیدا کردن خود به خرج نداده‌ایم؛ باید برای یافتن راه فکر کنیم، کوشش و تلاش کنیم تا خودمان را پیدا کنیم و به‌جایی برسیم که در توانایی‌های ما خلل حاصل نگردد که اگر خواسته‌ها در جهت ارزش‌ها و راه مستقیم باشد مانند چشمه‌هایی هستند که به بحری می‌مانند و ما آرزومندیم که بهترین راه را انتخاب کنیم.
ما باید از افکار منفی دوری‌کنیم و واژه‌هایی مثل کینه، حسادت، ترس، حقارت، تنهایی و جدایی ما را در مسیر غلط می‌اندازند؛ پس باید تفکر کنیم و در مسیر ضد ارزش‌ها قرار نگیریم و برای خودمان مشکلاتی به وجود نیاوریم؛ چون تفکر غلط و مسیر ضد ارزش‌ها می‌تواند روی ساختارهای جسم تخریب‌های فراوانی ایجاد نماید و خود را به‌صورت انواع بیماری‌های جسمی و روانی نشان دهد؛ پس باید سعی کنیم با تفکر همیشه راه درست را پیدا کنیم تا به‌راحتی موانع را پشت سر بگذاریم. اگر مدام بگوییم بیهوده هستیم و بیهوده به این جهان پا گذاشته‌ایم، همه‌چیز بی‌ارزش است، بیخودی به دنیا آمده‌ایم و هزاران دلیل پوچ دیگر، فقط باعث می‌شود که بیشتر در ناامیدی و تاریکی غرق شویم و اعتمادبه‌نفس خود را از دست دهیم و تسلیم شویم و در مقابل نابودی محض و برای رهایی و سلامتی هیچ تلاشی نکنیم؛ اما اگر با دقت به این هستی نگاه کنیم خواهیم دید که هیچ‌چیز بیهوده پا به این هستی نگذاشته است و همه‌چیز در این هستی ارزشمند است.
انسان وقتی پا به هستی گذاشت خداوند یا قدرت مطلق او را بر سر دوراهی قرار داد، دوراهی تاریکی و روشنایی که انسان تاریکی‌ها را تجربه می‌کند برای پی بردن به روشنایی‌ها و وقتی در تاریکی‌ها فرورفت؛ باید از گذرگاه‌های خیلی سخت عبور کند و خارج شدن از تاریکی‌ها به همین راحتی نیست؛ اگر توانست خارج شود آن‌وقت کارآزموده و رها خواهد شد و تبدیل به انسانی می‌شود که در صلح و آرامش است و دیگر به‌هم‌ریخته نیست و در این هستی تنها نیستیم، نیروهای پشتیبان یا همان نیروهای برتر در مسیر درست ما را یاری می‌کنند. درنتیجه فلسفه وجودی و خلقت آن‌قدر عظیم و ادامه‌دار است که حتی به ذره‌ای از شناخت آن پی نبرده‌ایم و باید این امیدواری را داشته باشیم که پایان شب سیه، سپید است و بعد از تیرگی‌های شب خورشید عالم‌تاب طلوع خواهد کرد؛ پس باید سازندگی را در جسم و روان خود به وجود آوریم و خود بدانیم که هیچ‌کدام به هیچ نیستیم؛ حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم.
نگارش: همسفر سپیده رهجوی راهنما همسفر مرضیه (لژیون اول)
ویرایش: رابط خبری همسفر ریحانه رهجوی راهنما همسفر مرضیه (لژیون اول)
عکس: همسفر عسل رهجوی راهنما همسفر زینب (لژیون هشتم)
ویراستاری و ارسال: همسفر رها دبیر سایت
همسفران نمایندگی خلیج‌فارس بوشهر
- تعداد بازدید از این مطلب :
65