ارزشمندی وجود در پرتو وادی دوم

همسفر مریم در مورد دستور جلسه «وادی دوم: هیچ مخلوقی جهت بیهودگی قدم به حیات نمی‌نهد؛ هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم، حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم» مقاله‌ای ارائه نمودند که در ادامه می‌خوانیم:

به نام قدرت مطلق الله

مقدمه:

امید و ناامیدی هر دو می‌توانند با ورود به احساسات انسان تأثیرات عمیق و متفاوتی بر جای گذارند. ساختارها با تفکر آغاز می‌گردند و اگر بدون تفکر عمل کنیم به سوی ضد‌ارزش‌ها سوق داده می‌شویم و مسیر خود را گم می‌کنیم تا جایی‌که ضد‌ارزش‌ها به اشتباه در نظر ما ارزشمند جلوه می‌کنند. نیروی درونی انسان؛ مانند آتشفشانی در دل کوه در سکوت نهفته است و قادر به دگرگون ساختن انسان می‌باشد. افکار انتخاب‌شده به تصاویر ذهنی تبدیل می‌شوند؛ تصاویری که می‌توانند از جنس امید، عشق، زیبایی و زندگی یا صحنه‌هایی از ناامیدی، افسردگی، ورشکستگی و تاریکی باشند.

اصل مطلب:

امید، انسان را به سوی ارزش‌ها و خواسته‌های معقول هدایت می‌کند در حالی‌که ناامیدی، او را در مسیر ضدارزش‌ها قرار می‌دهد. وادی دوم با پیام روشن و امیدبخش خود ما را در برابر نیروهای منفی تجهیز و آماده می‌سازد؛ این وادی به ما تعلیم می‌دهد که هیچ مخلوقی در این جهان به قصد بیهودگی خلق نشده است، از کوچک‌ترین ذرات تا بزرگ‌ترین مخلوقات هر یک دارای نقش و جایگاهی ویژه‌ هستند که هیچ موجود دیگری نمی‌تواند جایگزین آن شود. هیچ‌ کدام از ما بیهوده و بی‌ارزش نیستیم؛ حتی اگر خود چنین اندیشه‌ای داشته باشیم.

هر انسان دارای ویژگی‌ها و توانمندی‌هایی یگانه‌ است که در هیچ مخلوق دیگری یافت نمی‌شود. ما در این جهان تنها نیستیم؛ بلکه نیروی عظیم و بی‌کران به نام «قدرت مطلق» پشتیبان ما است و بهره‌مند شدن از این حمایت، مشروط به دوری از ضدارزش‌ها و حرکت در مسیر صراط مستقیم می‌باشد. با توجه به این‌که هنوز دانش بشر قادر به شناخت کامل ساختار یک سلول از میلیاردها سلول بدن انسان نیست و نظارت کامل بر امور جسمانی خود ندارد، شایسته است که نسبت به فلسفه وجودی خود و تمامی هستی، نگاهی توأم با احترام و درک عمیق داشته باشیم و باور کنیم که بیهوده قدم به حیات نگذاشته‌ایم.

ناامیدی، مخرب‌ترین احساساتی است که انسان را از مسیر کمال بازمی‌دارد. خداوند نیروهای عظیمی در وجود هر فرد نهاده که این توانمندی‌‌ها از انسان موجودی شکست ناپذیر می‌سازد و نیروهای منفی نیز به‌ خوبی آگاه هستند و ابزارهای تخریب؛ مانند یأس، ترس، احساس پوچی و تاریکی را به کار می‌گیرند تا انسان را از مسیر خویش منحرف نمایند.

نتیجه‌گیری:

برای آن‌که فرمانروایی لایق و با شهامت بر شهر وجودی خویش؛ یعنی جسم، روان و جهان‌بینی خود باشیم، لازم است به‌ آرامی روند سازندگی را آغاز کنیم و با گام نهادن در مسیر صراط مستقیم به تعالی برسیم و در این مسیر همواره به یاد داشته باشیم که هیچ‌کدام از ما به هیچ نیستیم؛ حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم.

نویسند: همسفر مریم (لژیون هفتم)
رابط خبری: همسفر بهاره رهجوی راهنما همسفر شیوا (لژیون هفتم)
تنظیم و ارسال: همسفر ریحانه رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون دوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی چالوس