در وادی اول یاد گرفتیم که تفکر به معنای حرکت از یک نقطه مجهول به یک نقطه معلوم است. برای یافتن جهت گمشده خود، نیازمند تفکر هستیم. به عبارتی، فکر مثبت موجب رفتار مثبت و در نتیجه اتفاقات خوب در زندگی ما می‌شود و برعکس، فکر منفی منجر به رفتار منفی و در نهایت به وقوع حوادث ناگوار می‌انجامد. حرکت در مسیر ضد ارزش‌ها حس منفی و ناامیدی را در ما ایجاد کرده و این احساس در نهایت به پوچی و بیهودگی ختم می‌شود. نیروی منفی با استفاده از حس ناامیدی، نیروهای درونی انسان را خاموش کرده و باعث سکون و توقف می‌شود.
در هستی، تمام موجودات ریز و درشت مسئولیت خاصی دارند و هیچ‌کدام نمی‌توانند جای دیگری را بگیرند. هر یک از ما نسخه منحصر به فرد خود را داریم و تنها کافی است مسئولیت خود را پیدا کنیم. لازم است بدانیم که حس ناامیدی و پوچی قابل تغییر است.
شخصی که مواد مخدر مصرف می‌کند، به شدت احساس گناه و بیهودگی دارد. کافی است این فرد حرکت کند و سفر خود را آغاز کند و در صراط مستقیم قرار بگیرد در این صورت، خیلی زود حس او تغییر می‌کند و حتی پس از گذشت چند روز از سفرش، تغییرات به وضوح در چهره او نمایان می‌شود. تفکرات منفی می‌توانند باعث بروز بیماری‌های روان‌تنی شوند. بنابراین باید تصاویر ذهنی خود را تغییر دهیم و الگوی آن را به عمل سالم و مثلث کنگره ۶۰ تبدیل کنیم؛ زیرا این تصاویر خواه‌ناخواه تولید و ظهور خواهند شد.
ما در این جهان تنها نیستیم و خداوند و قدرت مطلق پشتیبان و یاری‌رسان ما است. نکته جالب این است که پروردگار، که بسیار رحمن و رحیم است و برای یاری رساندن شرایطی دارد. مهم‌ترین آن حرکت در مسیر ارزش‌ها و دوری از ضد ارزش‌هاست. این موضوع اشاره به این دارد که هر چیزی هزینه و بهایی دارد؛ بنابراین لازم است کمی تفکر کنیم و برای دیگران و خودمان احترام و ارزش قائل شویم؛ چرا که هیچ‌یک از ما بیهوده آفریده نشده‌ایم.
با کمی تفکر در مورد وادی چهاردهم درمی‌یابیم که انسان عاشق، کسی است که قدردان و سپاسگزار رب خویش باشد. انسانی که در راه درست قرار دارد، زمانی که احساس ناامیدی می‌کند و فکر می‌کند هیچ چیز خوشایندی اتفاق نخواهد افتاد در همان لحظه شرایط تغییر می‌کند و همه چیز برمی‌گردد. انسان گاهی در بن‌بست تاریکی مطلق قرار می‌گیرد و خیال می‌کند که همه چیز تمام شده است؛ اما اگر در تقدیرش باشد در همان پناهگاه گم شده، که دسترسی به هیچ چیزی ندارد، روزی او خواهد رسید. در درماندگی مطلق، ناگهان دری باز می‌شود و یک سینی پر از نان از کنار ما رد می‌شود و یک تکه از آن سهم ما است و در اوج ناامیدی، ناگهان اتفاقات خوبی برای ما رخ می‌دهد که قطعاً ریشه آن نیکی و خدمتی است که در گذشته به دیگران کرده‌ایم.
این همان تعبیر مشهور است که می‌گوید: انسان به امید زنده است. به نظر من، انسانی باید احساس پوچی و بیهودگی کند که فقط مصرف‌کننده مطلق باشد؛ زیرا این مصرف‌کننده بودن جز خسارت و نابودی در هر سیستم، و به ویژه در طبیعت، چیزی جز تخریب و خسارت به ارمغان نمی‌آورد. بنابراین بر خود واجب می‌دانیم که حالا که روزی ما شده در کنگره ۶۰ آموزش بگیریم، به حال خوش برسیم، خدمت کنیم و تقدیر آینده روشن خود را رقم بزنیم.
منبع: کتاب عشق، وادی هشتم و وادی دهم
نویسنده: همسفر اعظم رهجوی راهنما همسفر عطیه(لژیون‌‌اول)
رابط‌خبری: همسفر زینب رهجوی راهنما همسفر عطیه(لژیون‌‌اول)
عکاس: همسفر الین رهجوی راهنما همسفر عطیه(لژیون‌‌اول)
ویرایش و ارسال: همسفرالین نگهبان سایت
همسفران نمایندگی محمدی‌پور قم
- تعداد بازدید از این مطلب :
275