نظم یعنی سر جای خود بودن

منبع: نمایندگی بروجرد
جمعه 24 اسفند 1403

تعداد بازدید از این مطلب : 235

دهمین جلسه از دوره هشتم سری کارگاه های آموزشی عمومی کنگره ۶۰ ویژه مسافران وهمسفران با استادی راهنمای محترم مسافرسعید ونگهبانی راهنمای تازه واردین مسافر احمد و دبیری مسافر علی اکبر بادستور جلسه «نظم انضباط و احترام» درروزپنجشنبه ۲۳ اسفند ماه ۱۴۰۳ ساعت ۰۰ :۱۶ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد

سلام دوستان، سعید هستم مسافر
خدا را شاکرم که توفیق حاصل شد دوباره این جایگاه را تجربه کنم. از جناب مهندس که این بستر را فراهم کردند تشکر می‌کنم، همچنین قدردان راهنمای خودم که راه درمان را به من نشان داد، هستم.
ما قبل از ورود به کنگره ۶۰، این قابلیت را داشتیم که یک خانواده، محله یا منطقه‌ای را با کارهایمان به هم بریزیم. البته من خودم آدم شری نبودم، کار خودم را انجام می‌دادم و اصلاً نظم، قاعده، قانون و روال را رعایت نمی‌کردم. با وضعی که داشتم، همه جا را به هم می‌ریختم و اعتقاد داشتم کاری به کار کسی ندارم و کار خودم را انجام می‌دهم؛ ولی همین بی‌نظمی باعث می‌شد، سیستم به هم بریزد. من فکر می‌کردم به دیگران صدمه نمی‌زنم؛ ولی در واقع مشکل ایجاد می‌کردم. در هیچ جا، جایی نداشتم و به هر جایی که می‌رفتم، من را بیرون می‌کردند؛ چون نمی‌توانستم نظم و روال را رعایت کنم؛ ولی افراد وارد کنگره‌۶۰ که می‌شوند، مرتب کنار هم می‌نشینند.
درمان اعتیاد، کار سبکی نیست. ممکن است شخص، کارهای بسیار مهم و سختی انجام داده باشد؛ ولی اگر از او بپرسی سخت‌ترین کاری که انجام داده‌ای، چیست؟ جواب خواهد داد، درمان اعتیاد. کار به این بزرگی، چگونه اتفاق می‌افتد؟ چه اتفاقی می‌افتد که دور هم جمع می‌شوند و کار به این بزرگی را انجام می‌دهند؟ غیر از این نیست که نظم، انضباط و خیلی مسائل دیگر، در کار است؛ ولی این نظم و انضباط، اجازه می‌دهد افراد در کنار یکدیگر بنشینند و این کار بزرگ، که هر کسی نمی‌تواند را، انجام دهد.
درمان اعتیاد را در خارج از کنگره ۶۰ غیر ممکن می‌دانند؛ ولی در این‌جا به چه مرتبی و خوبی انجام می‌شود.
نظم یعنی سر جای خود بودن، مرتب بودن، آرایش داشتن، چیدمان داشتن و هر چیزی که سر جای خودش باشد، نظم داشتن است. حال طبق این تعریف، نقطه‌ی ابتدا، این است که من بدانم در هر جایی که قرار می‌گیرم، چه کسی هستم؟در کنگره ۶۰، خانواده، محل کار یا نظام هستی چه کسی هستم، چه کاره‌ام و جای من کجاست؟ گاهی اوقات انسان‌ها جایگاه خود را اشتباه می‌گیرند. مثلاً در خارج از کنگره ۶۰ شما فوق دکترا داری و از جایگاه بالایی برخوردار هستی؛ ولی زمانی که وارد کنگره۶۰ می‌شوی و سفرت را آغاز می‌کنی، باید جایگاه خود را بدانی. باید بدانی که سفر اولی هستی و این سفر اول، تعریفی دارد. سفر اولی برای درمان اعتیاد، وارد کنگره‌۶۰ شده است. راهنما انتخاب کرده و راهنما، راه را به او نشان می‌دهد تا به درمان برسد؛ ولی به واسطه‌ی منیتی که ممکن است گرفته باشد، شروع به نظر دادن کرده و کارها را به هم می‌ریزد. او مصداق بارز بی‌نظمی است و عمده‌ی بی‌نظمی، از جایی شروع می‌شود که آدم دقیقاً نمی‌داند چه جایگاهی دارد. پدر، فرزند، برادری یا خواهری و....
انسان جایگاهش را اشتباه می‌گیرد. گاهی جایگاهش را بالا یا پایین‌تر می‌بیند و هر دو حالت، باعث بی‌نظمی، مشکل و آسیب می‌شود.
انسان باید شناسایی کند که جایگاهش کجاست و دقیقاً سر جای خودش بایستد. ساعت قبلاً اختراع نشده بود؛ ولی در کنگره ۶۰ اختراع شد.
تقریبا همه چیز برای ما حدودی است و هنوز نتوانسته‌ایم متعهد باشیم سر ساعت خاصی، جایی که باید باشیم. این موضوع با سختی و زمان، بالاخره اتفاق خواهد افتاد. همین که دارو را سر ساعت استفاده کنیم، همچنین جلسه سر ساعت شروع شود، آرام آرام نظم شکل می‌گیرد و در بخش‌های زندگی، تصری پیدا می‌کند.
انضباط با ضابطه هم خانواده است. انضباط یعنی رعایت کردن قوانین، ضوابط و چهارچوب‌ها. منضبط بودن یعنی شخص، قوانین و مقررات را می‌داند. حال چه در کنگره ۶۰ باشد یا در خانواده، محیط کار، جامعه یا در کل سیستم هستی، ما بی‌قانونی نداریم. قوانین یا نوشته شده‌اند و یا ممکن است این قوانین نانوشته باشد. مادامی که شما این قوانین را رعایت می‌کنید، به سلامت مسیرت را طی خواهید کرد؛ ولی زمانی که از قوانین خارج می‌شوی، باید تاوان و جریمه را بدهی و یا به دیگران آسیب وارد می‌کنی.
پایه‌ی نظم و انضباط، معرفت و شناخت است که انسان بداند جایی که می‌رود، قوانین را رعایت کند. خانواده نیز قوانین نانوشته دارد.
اگر انسان قانونی را نمی‌داند، رافع تعهداتش نیست و از تاوان آن مصون نمی‌باشد و شما را جریمه خواهند کرد.
چند سالی که در کنگره‌ ۶۰ هستم، می‌بینم چقدر در قوانین، ریزه‌کاری و نکته‌هایی وجود دارد که هنوز برای یادگیری، نیاز به زمان دارد.
یکی از قوانین و اصول کنگره ۶۰ احترام به پیشکسوت می‌باشد. در هر جایی، باید به افراد احترام گذاشت. مهم نیست که باسواد و یا سن بالایی داشته باشد. در خانواده، کنگره‌۶۰، لژیون، جلسه، پارک و همه جا یک بزرگتر وجود دارد و افراد باید به این بزرگترها رجوع کنند، احترام بگذارند و هر چیزی که او می‌گوید، انجام دهند. اگر از قالب احترام خارج شود، آن نظم، انضباط و احترامی که باید باشد، از بین می‌رود و قابل اجرا نیست.