جبران خسارت

همسفر آذر (راهنمای لژیون سوم):
یکی از دستور جلسات هفتگی کنگره‌۶۰، درختکاری است؛ اما چه تفکری می‌تواند پشت این دستور جلسه باشد؟ مگر نه این‌که هدف کنگره شناخت مواد مخدر، انسان و درمان اعتیاد است؟ چه ارتباطی می‌تواند بین این دستور جلسه و موضوع اعتیاد وجود داشته باشد؟ بله؛ باید رابطه عمیقی بین این دو باشد.
کار کنگره احیاء انسان‌هایی است که در عمق ظلمات و تاریکی بوده‌اند؛ افرادی که در زمان مصرف و عمل به ضد ارزش‌ها، احتمالاً به هستی و طبیعت خسارت وارد کرده‌اند و اکنون آن‌ها باید پس از رهایی از طبیعت جبران خسارت نمایند. کنگره با دستور جلسه مذکور این فرصت را به وجود آورده است که فرد با کاشتن درخت، ذره‌ای از این بار را از دوش خود بردارد، به هستی خدمت کند و برای داشتن زمینی آباد و محیطی سالم و پاکیزه نقش مفیدی داشته باشد تا هم خودش از هستی و طبیعت بهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ببرد و هم دیگران از آن لذت ببرند.
بنابراین زمانی که شخص آموزش می‌بیند و به درجه‌ای از معرفت، آگاهی و دانش می‌‌‌‌‌رسد، جسم و فیزیولوژی او به تعادل نسبی می‌‌‌‌رسد، فرد رها یافته درون خود آرامشی دارد که می‌خواهد آن را به بیرون انتقال دهد؛ درنتیجه آن تغییرات مثبت در جهان بیرون نیز رخ می‌دهند.

همسفر فائزه:
به دست خود درختی می‌‌نشانم
به پایش جوی آبی می‌کشانم
کمی تخم چمن بر روی خاکش
برای یادگاری می‌فشانم
درخت نماد سرسبزی، آبادانی و حیات است و برای تمام انسان‌ها و کره زمین مفید است. بدون درخت زندگی در جهان هستی ممکن نیست. ۱۵ اسفند روز درختکاری است و به همین مناسبت دستور جلسه این هفته با این عنوان مزین شده است. هر انسانی برای خدمت به زمین و انسان‌های دیگر موظف به کاشتن یک درخت است.
ما باید این رسم و آیین کهن را رواج دهیم و قدر‌‌دان این نعمت بزرگ که خداوند به ما ارزانی کرده است باشیم. درخت شباهت زیادی به انسان دارد، ما از درخت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آموزیم که همانند ریشه آن قوی، محکم و ثمربخش باشیم، به دیگران خدمت کنیم و در جامعه مفید باشیم.
جوانه‌های سبز درخت نوید زندگی دوباره و امید می‌دهند؛ ما نیز باید همانند آن‌ها به انسان‌های ناامید انگیزه دهیم و مانند درختان کهن که پربار هستند همواره به دنبال علم و دانش باشیم تا از جهالت خویش خلاص شویم. باید با صبر و بردباری، آهسته و پیوسته حرکت کنیم، برای این نعمت عظیم خداوند را شاکر باشیم و در حفظ آن بکوشیم.

همسفر زهرا:
ما در کره زمین زندگی می‌کنیم و اگر اکسیژن کافی در آن وجود نداشته باشد ما دچار مشکل می‌‌شویم. درختان اکسیژن ما را تأمین می‌کنند و هوا را خنک نگه می‌دارند. هر فرد در کنگره‌۶۰ که وارد سفر دوم می‌شود و یک سال از آموزش و آغاز تزکیه و پالایش او می‌‌‌گذرد، باید وادی دوازدهم یا همان درختکاری را اجرا کند. او باید برای جبران خساراتی که به طبیعت وارد کرده است، هرسال در اسفندماه یک درخت بکارد.
محل کاشت درخت می‌تواند هرکجا باشد. نکته مهم این است که رهجو باید برای درختی که می‌کارد نشانه‌ای بگذارد تا از آن مراقبت کند، شاهد رشد آن باشد و سال‌های بعد نیز این سنت درختکاری را به‌جا آورد. این عمل، خیروبرکت زندگی فرد را زیاد می‌کند.
طبق آیات قران و احادیث: زمین مانند مادر، پرورش‌دهنده درخت است و ریشه‌های درخت مانند دهان غذا را از زمین می‌گیرند و به درخت می‌‌‌‌‌رسانند؛ ریشه، ساقه، شاخه و برگ درختان برای ما انسان‌‌ها منشأ خیروبرکت زیادی هستند. هرکدام از ما به‌اندازه ظرفیت خود می‌توانیم حکمت خالق یکتا را درک کنیم.
سیستم کنگره مانند درختی تنومند عمل می‌کند. ریشه‌های این درخت تنومند آقای مهندس دژاکام هستند، تنه آن دیده‌بانان هستند که مانند ستون استوارند، شاخه‌های سر به فلک کشیده آن ایجنت و مرزبانان و راهنمایان هستند، شاخه‌های کوچک آن شامل سفر دومی‌ها و جوانه‌های زیبای آن سفر اولی‌‌‌ها و تازه‌واردین هستند. البته همه این‌ها مدیون ریشه (بنیان کنگره) هستند. املاح این درخت شامل: آموزش‌ها، سی‌دی‌ها و اکتشافاتی هستند که در اختیار ما قرار می‌گیرند.
آوای کنگره نماد انسان‌های پالایش‌یافته است؛ اما نیروهای الهی همان خورشید، باران و فصل‌ها هستند که این درخت را روزبه‌روز قدرتمندتر می‌کنند و باعث می‌شوند در کنار این درخت زیبا جوانه‌های زیادی به وجود آیند که منظور همان شعبه‌های کنگره هستند که در حال تأسیس می‌‌باشند.

همسفر فاطمه:
درختکاری حرکت بسیار زیبایی است که به لطف آقای مهندس در سال‌های اخیر به دستور جلسات کنگره‌۶۰ اضافه‌شده است. هر مسافری که به رهایی می‌رسد، سالانه یک درخت می‌کارد. هرکدام از ما سهمی در طبیعت داریم. تصور کنید اگر هرکدام از ما هرسال یک درخت بکاریم، چه کمک بزرگی به بشریت و نسل آینده خواهیم کرد!
درخت مخلوقی جاندار است که نفس می‌کشد و به همه موجودات اکسیژن می‌رساند. ما وظیفه‌داریم در حفظ محیط‌زیست کوشا باشیم. متأسفانه ما انسان‌ها ناسپاس هستیم و آن‌ها را برای رفع مایحتاج زندگی نابود می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم؛ بنابراین بهتر است که در این عمل بسیار زیبا شریک شویم و به کاشت درخت در هرسال بها دهیم تا این نعمت الهی را به آیندگان ببخشیم. همان‌طور که دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما نیز باید بکاریم تا دیگران بخورند؛ زیرا می‌دانیم که نابودی طبیعت، نابودی بشر است.
امیدوارم این بستر فراهم شود تا ما همسفران نیز همراه مسافران سالی یک درخت بکاریم و به طبیعت خدمت کنیم.

همسفر عفت:
کاشتن درخت، جزئی از آموزش‌های کنگره‌۶۰ است. من در دنیایی زندگی می‌کنم که شاید چیز زیادی از آن ندانم؛ اما در همین حد آگاهی دارم که زمین یکی از زیباترین مکان‌هایی است که خداوند خلق کرده است و درخت یکی از زیبایی‌های این خلقت است که می‌توانم از آن لذت ببرم. همان‌طور که در قرآن اشاره شده است: «إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِي خُسْرٍ»، به این معنا که انسان دائماً در حال خسران و آسیب زدن است. برای جبران این خسارت باید در مسیر آگاهی و دانایی قرار گیرد.
درخت نبض زندگی انسان است. اکسیژنی که درختان به هوای اطراف می‌دهند برای ما بسیار مفید است. من بنا به عادت روزانه بسیار راحت نفس می‌کشم و فراموش می‌کنم که در هر دم چه هوای تازه و پاکی وارد ریه‌های من می‌شود که باید شکرگزار آن باشم؛ زیرا هرکجا درخت باشد، زندگی جریان دارد.
در زمین زندگی کنیم و بگذاریم دیگران هم زندگی کنند. هرسال در کنگره، دستور جلسه‌ای تحت عنوان درخت‌‌‌‌کاری داریم. هر مسافر پس از رهایی می‌تواند سالانه یک درخت بکارد و آن را نشان کند تا به آن رسیدگی کند. من نیز به‌عنوان یک همسفر می‌توانم این عمل زیبا را انجام دهم و اگر دسترسی به‌جا و مکان خاصی ندارم، سعی کنم با نگهداری از گل و گیاه در فضای خانه طراوت، شادابی و پیوند با طبیعت را حفظ کنم و به این طریق به محیط‌زیست اطراف خود احترام بگذارم. دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما بکاریم تا دیگران بخورند.

مشارکت گروهی لژیون سوم
تهیه، تنظیم و ویراستاری: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر آذر (لژیون سوم)
ارسال: همسفر مطهره رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون پنجم)
همسفران نمایندگی دهخدا قزوین