درختکاری نوعی حفاظت از ثروت ارزشمند ملی است

درختان و جنگل‌ها یکی از ثروت‌های ارزشمند ملی محسوب می‌شوند. درخت‌هایی که میراث گذشتگان است و حالا نوبت به ما رسیده است که برای حفظ محیط زیست و منابع طبیعی از این الگو گذشتگان استفاده کنیم و میراثی برای آیندگان بر‌جای بگذاریم. فرهنگ درختکاری از جمله فرهنگ مورد حمایت کنگره60، بوِیژه آقای مهندس دژاکام است، و این دستور جلسه نیز گویای ترویج این فرهنگ است.

روز درختکاری که حالا تبدیل به هفته درختکاری شده در کنگره نیز بسیار اهمیت دارد به همین دلیل آقای مهندس این هفته را به دستور جلسه درختکاری نامگزاری کرده‌اند. در واقع کاشت این درختان می‌تواند زخمی بر مرحم درختانی شود که در گوشه دیگر در اثر حوادثی، چون آتش سوزی، سیل و بی‌احتیاطی آن هم توسط ما انسانها از بین رفته است و وقتی به سمت روز‌های گرم پیش می‌رویم، خبر آتش‌سوزی جنگل‌ها و مراتع در نقاط مختلف تیتر مداوم خبر‌ها می‌شود. یا بر اثر حوادثی همچون سیل و حتی توسط ما انسان‌ها برای استفاده از چوب درختان بصورت بی‌رویه آن ها را به نابودی کشانده‌ایم.

در دنیای مدرن امروز، بسیاری از دوست‌داران محیط زیست همچون اعضای کنگره‌60، سعی دارند این هشدار را فریاد بزنند که همزمان با رشد سریع تکنولوژی و شهرنشینی، بی‌مهری نسبت به طبیعت آسیب‌های جبران ناپذیری را به بارآورده است هرچند حتی اگر عده‌ای با توان اندک سعی در حفاظت از محیط زیست داشته باشند.                                                                      چو نیک بنگریم همه برز گران یک دگریم

دیگران کاشتند و حالا نوبت ما رسیده است که به این فکر کنیم که آیا می‌خواهیم در آینده از ما به عنوان دیگرانی یاد شود که دانسته و نادانسته باعث ویرانی محیط زیست و منابع طبیعی شدند؟ آیا می‌خواهیم همان دیگرانی باشیم که کاشتند و الگویی برای آیندگان شدند؟ می‌توانیم، چون پدران‌مان با توجه به داشته‌های آب وخاکمان بکاریم و حافظ طبیعت هم باشیم.

یکی دیگر از دلایل این موضوع هم‌سو شدن ما با طبیعت است. اگر در گذشته با نا‌آگاهی خودمان به جنگل‌ یا پارک‌ها خسارت وارد کرده‌‌ایم، امروز با کاشت نهال و درخت می‌توانیم جبران خسارت کنیم. وقتی به جنگل می‌رویم در کمال تأسف می‌بینیم طبیعتی که در حال خدمت به ماست، تبدیل به زباله‌دان شده‌است. همه ما می‌دانیم که وجود جنگل‌ها و درختان وابستگی تنگاتنگی به حیات انسان‌ها و جانوران دارد. من که در کنگره آموزش دیده‌ام اولین کارم این‌ است که به طبیعت و درختان احترام بگذارم.

آقای مهندس در وادی دوازدهم به اهمیت کاشت درخت اشاره کرده‌اند و بیان کردند: برای اجرای وادی دوازدهم‌، بایستی یک سال از شروع  سفر دوم یا رهایی ما گذشته باشد. درهفته درختکاری ( ۱۵ اسفندماه روز درختکاری است ) می توانیم به صورت انفرادی و یا گروهی با سایر مسافران و همسفران، اقدام به کاشت درخت نماییم. محل کاشت درخت، هر کجا می‌تواند باشد .

نکته مهم آن است که درختی را که می‌کاریم، بایستی نشان کنیم تا در صورت امکان از آن مراقبت نماییم و یا اطلاع داشته باشیم، تا شاهد رشد درخت باشیم. بنابراین لازم است آدرس کاشت درخت و نوع آن را‌، از هر نوع که باشد و تاریخ کاشت آن را یادداشت نماییم و اگر مشاهده کردیم، درختی را که کاشته‌ایم خشک شده و یا از بین رفته، سال بعد در فصل درختکاری بایستی به جای آن، دو درخت بکاریم، و این عمل درختکاری را همه ساله تا روزی که زنده هستیم ادامه می دهیم.

افرادی که در کنگره آموزش می‌بینند در مراسم درخت‌کاری شرکت می‌کنند تا خسارتی که به طبیعت و درختان وارد کرده‌اند را جبران کنند. کاشتن درخت به ما یادآوری می‌کند که رسیدن و به ثمره نشستن خواسته‌ها زمان می‌خواهد، اگر خواسته‌های معقول‌مان را مثل یک درخت تصور کنیم، اگر دانه خوبی بکاریم و به موقع به آن برسیم تبدیل به درختی تنومند و پُربار می‌شود به شرطی که صبرکنیم و به آن زمان بدهیم.

رابط خبری: همسفر سهیلا
ویراستاری و ارسال: همسفر اعظم رهجوی راهنما همسفرنسرین (لژیون دوم) دبیر سایت
همسفران نمایندگی شیروان