دل نوشته

🌹بنام خداوند جان‌آفرین 🌹حکیم سخن بر زبان افرید🌹
راهنمای عزیزم آقا رضا من آن گم‌کرده راهی بودم که با تمام درد و بدبختی افسردگی خسته از همه‌چیز همه‌کس راه تاریکی را در پیش‌گرفته بی‌هدف و باری‌به‌هرجهت می‌پیمودم ناخودآگاه چشمان من گریان شد دیگر نخواستم جلوتر بروم آهی کشیدم و گفتم خدایا خسته‌ام آمدی با فانوسی که در دست داشتی ره تاریک را روشن و نمایان کردی گفتی اگر خسته‌ای از این تاریکی رهرو من بیا قدم برداشتن در روشنایی را شما به من آموختی آرامش و آسایش را شما به من آموختی عشق و محبت را از شما آموختم صبر و شکیبایی را از شما آموختم راه درست زندگی کردن رفتار درست در جامعه عشق ورزیدن خدمت کردن و بخشش را از شما آموختم حال خوب و حس قشنگی را که این روزها دارم از زحمات بی‌وقفه و بی‌دریغ شماست آقا رضا باید قدردان زحمات شما باشم به هر زبانی به هر حسی بخواهم از شما تقدیر تشکر کنم کم است سپاس‌گزار شما در زندگی خود هستم که اندیشیدن را به من آموختی نه اندیشه‌ها را 🌹معشوق شما و عاشقت من آقای رضا عریان از صمیم قلب دوستتون دارم