هفته راهنما؛ تجلی عشق و خدمت بی‌منت

سه‌شنبه 1403/11/30 هفتمین جلسه از دوره دوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه مسافران نمایندگی غزالی مشهد با استادی راهنما، مسافر مهدی، نگهبانی مسافر فرشاد و دبیری مسافر احمد با دستور جلسه «هفته راهنما» ساعت ۱۷ آغاز شد.

سخنان استاد:
«بایستی دانست که عشق به انجام‌ها مهم می‌باشد و نه آرزوی داشتن‌ها. در پناه خالق باشید، آنچه که خیر است از آن خداوند و آنچه که شر است از نفس اماره‌ی خود انسان».

سلام دوستان، مهدی هستم یک مسافر.
خدا را شکر می‌کنم که توفیق حضور در این جایگاه را دارم و از مشارکت‌های شما عزیزان آموزش می‌گیرم. در ابتدا از ایجنت گرامی، گروه مرزبانی و همکاران عزیز تشکر ویژه دارم که این افتخار را به من دادند تا به نمایندگی از راهنماهای عزیز صحبت کنم. البته من خودم را راهنما نمی‌دانم، چراکه جایگاه راهنما بسیار بزرگ است. زمانی می‌توانم بگویم راهنما هستم که دوره چهارساله‌ام به پایان برسد. همان‌طور که یک مرزبان پس از پایان دوره خود مرزبان محسوب می‌شود، یک راهنما نیز پس از چهار سال آموزش، راهنما خواهد شد.
اگر بخواهم راهنما را توصیف کنم، باید بگویم که راهنما همچون بارانی است که بی‌منت بر زمین می‌بارد. باران هیچ‌گاه تبعیض قائل نمی‌شود که اینجا بیابان است و آنجا باغ. راهنما نیز بدون توجه به ظاهر، موقعیت اجتماعی یا مالی رهجو، خدمت خود را انجام می‌دهد. پس راهنما در کنگره ۶۰ همچون بارانی است که بی‌منت می‌بارد و بدون هیچ چشمداشتی، عشق به انجام را سرلوحه کار خود قرار می‌دهد.
در کنگره ۶۰، پنج جشن بزرگ داریم که هرکدام جایگاه خاصی دارند. هفته راهنما ابتدا در اردیبهشت‌ماه برگزار می‌شد، اما طبق نظر دیده‌بانان و بنیان کنگره، این جشن به بهمن‌ماه منتقل شد. این هفته فرصتی است برای رهجوها تا از زحمات راهنمایان خود قدردانی کنند. اما باید بدانیم که هیچ راهنمایی برای دریافت پاکت خدمت نمی‌کند، بلکه حس درون آن پاکت برای او اهمیت دارد. حس قدردانی و احترام است که ارزشمند است، نه مبلغی که در آن قرار داده می‌شود.
کنگره به ما می‌آموزد که قدردان باشیم. همان‌گونه که هفته همسفر، هفته‌ای برای قدردانی از همسران و خانواده‌های ما است، هفته راهنما نیز فرصتی برای سپاسگزاری از کسانی است که ما را از طوفان اعتیاد نجات دادند. یادمان باشد که ما همان مسافران کشتی شکسته‌ای هستیم که به ساحل نجات رسیدیم. مردم شاید درک نکنند، اما ما می‌دانیم که از چه طوفانی عبور کرده‌ایم. اینجاست که این عبارت معنا پیدا می‌کند: «ما همان مسافران کشتی شکسته‌ای هستیم که به ساحل رسیده‌ایم؛ رقص و پای‌کوبی می‌کنیم. مردمان به خیالشان که ما دیوانه‌ایم. حق دارند! ندیدند آن طوفانی را که ما دیده‌ایم».
در مسیر درمان، راهنما همچون ناخدایی است که کشتی را از میان امواج سهمگین عبور می‌دهد. این ناخدا خودش روزی مسافر بوده و درد رهجو را درک می‌کند. اما مهم این است که رهجو گوش‌به‌فرمان باشد. همان‌طور که خداوند در آن مثال معروف، برای بنده‌ای که در سیل گرفتار شده بود قایق، کشتی و بالگرد فرستاد، ما نیز باید بدانیم که کشتی نجات ما همین کنگره ۶۰ است و راهنماها همان ناخداهای این کشتی هستند. اگر به آن‌ها گوش ندهیم، مسیر نجات را از دست خواهیم داد.
عشق به انجام، کلید خدمت در کنگره ۶۰ است. یک راهنما از کار، خانواده و زندگی شخصی خود می‌گذرد تا در کنار رهجوها باشد و به آنان کمک کند. او در هفته سه جلسه لژیون دارد، یک جلسه در پارک حاضر است و حتی در روزهای آزاد نیز پاسخگوی تلفن رهجوها است. اما هیچ‌گاه اخم نمی‌کند و شکایتی ندارد، زیرا عشق به انجام دارد. این عشق نیروی محرکه‌ای است که او را در مسیر نگه می‌دارد.
اما رهجو نیز وظایفی دارد. او باید همواره قدردان باشد، طلبکار نباشد و بداند که این آموزش‌ها و خدمات را کائنات به‌صورت رایگان به او نمی‌دهد. پاکت دادن، نماد قدردانی است و به رهجو می‌آموزد که در زندگی شخصی خود نیز سپاسگزار پدر، مادر و همسرش باشد.
در پایان، امیدوارم که همه ما همواره جویندگان راه باشیم، مسیر خود را گم نکنیم و قدردان کسانی باشیم که دست ما را گرفتند و از تاریکی‌ها خارج کردند. هیچ‌گاه فراموش نکنیم که از کجا آمده‌ایم و چه کسانی ما را به این نقطه رساندند. این شناخت، ما را در مسیر درست نگه خواهد داشت و به ما انگیزه خواهد داد که روزی ما نیز دست دیگران را بگیریم و راهنما شویم.

در ادامه همین جلسه به‌پاس قدردانی از مقام راهنما، لوح تقدیر توسط ایجنت نمایندگی به راهنمایان گران‌قدر تقدیم شد:

تصویربرداران: مسافر حسین مرزبان خبری، مسافر سجاد از لژیون چهارم و مسافر مصطفی از لژیون پنجم
پیاده‌سازی و نگارش: مسافر اصغر از لژیون ششم، مسافر جواد از لژیون پنجم و مسافر حسن از لژیون سوم
بازبینی، ویرایش و ارسال: مسافر آرش از لژیون پنجم