شکرگزاری، بازپرداخت بدهی بابت نعمت‌هایی است که به من داده شده.

به نام قدرت مطلق الله 

در خصوص شکرگزاری باید بگویم شکرگزاری بازپرداخت بدهی من بابت خدمات و نعمت‌هایی است که به من داده‌شده و بالاترین مرحله شکرگزاری، شکرگزاری از خداوند است، بابت تمامی نعمت‌هایی که بر بنده ارزانی داشته است که قابل‌شمارش نیست. به‌طور مثال همین جسم سالم که به‌راحتی می‌توانم نفس بکشم، راه بروم، غذا بخورم، به‌ظاهر شاید ساده باشد ولی هنگامی‌که کوچک‌ترین مشکل و یا مریضی برایم پیش بیاید تازه می‌فهمم همین چیزهای ساده چقدر باارزش هست. پس بابت تمام این نعمت‌ها از خالق خود یعنی خداوند باید قدردانی کنم.
شکرگزاری باید در سه مرحله انجام شود؛ اول پندار، یعنی من در ذهن خودم در خصوص لطفی که کسی در حقم کرده باید قدردان باشم برای مثال اگر کسی یک لیوان آب به من می‌دهد به من لطف کرده و این را در ذهنم بپذیرم؛ مرحله دوم یعنی گفتار، بابت لیوان آبی که به من داده سپاسگزاری را به زبان بیاورم؛ مرحله سوم یعنی رفتار، در قبال محبتی که به من کرده اگر کاری از دستم برایش برمی‌آید انجام دهم.
حال اگر بخواهم بدانم کنگره چه نعمتی را به من ارزانی داشته که باید در قبال آن تشکر کنم این است که من قبل از آمدن به کنگره برای درمان مسافرم همه راهی رفتم، هزینه‌های زیادی کردم و ازلحاظ روحی و جسمی هم خودم و هم مسافرم به‌هم‌ریخته بودیم و تقریباً شکست را پذیرفته بودم. احساسم بر این بود که دیگر راهی نیست و باید با این موضوع یعنی اعتیاد مسافرم کنار بیایم و پذیرا باشم تا اینکه با کنگره آشنا شدم و پایم به کنگره باز شد.
ما اعضای کنگره می‌دانیم از روز اولی که به کنگره آمدیم به‌محض ورود ازلحاظ روحی و جسمی چه حال خراب و نامناسبی داشتیم ولی به‌محض آمدن بعد از یک و یا دو جلسه کمی آرامش گرفتیم و رفته‌رفته احساس کردیم اینجا همان‌جایی است که می‌توانیم مشکل را حل کنیم. بابت هر خدماتی که کنگره به ما ارائه داده است ریالی پرداخت نکرده‌ایم و پولی از ما دریافت نشده و خواسته‌ای از ما ندارند جز اینکه به قوانین احترام بگذاریم و در مسیر باشیم.
پس حالا وظیفه‌دارم بابت خدمات رایگانی که کنگره در اختیار من گذاشته و به بهترین نحو مرا به این حال خوش رسانده و مسافرم درمان شده و به رهایی رسیده، قدردانی کنم و بدهی خودم را پرداخت کنم. البته باید بدانم که کنگره هیچ توقعی از من ندارد و این قدردانی و تشکر صرفاً دوباره به خود من برمی‌گردد و حال خودم را خوب می‌کند؛ اما چگونه؟ یکی از راه‌های شکرگزاری در کنگره خدمت کردن در جایگاه‌های مختلف خدمتی کنگره ۶۰ است. به‌طور مثال خدمت به‌عنوان میکروفون گردان، خدمت به‌عنوان نگهبان نظم، خدمت به‌عنوان دبیر جلسه و تمامی جایگاه‌های خدمتی که در کنگره وجود دارد. همان‌طور که در بدو ورودم به کنگره دیگران با خدماتی که انجام داده‌اند بستری را برای من فراهم کرده‌اند حالا نوبت من است. یکی از مواردی که به نظرم در کنگره هم به‌نوعی شکرگزاری و قدردانی است و هم حال خودم را خوب می‌کند، همین خدمت کردن است. نوعی دیگری از شکرگزاری در قبال کسانی مانند راهنما، ایجنت، مرزبان و...که به ما چیزی آموزش داده و یا خدمتی ارزانی داشته‌اند اهدای پاکت است که به نظرم رسم قشنگ و باارزشی است. هرکسی با توجه به شرایط مالی خود و آن چیزی که در حد توانش است مبلغی را در پاکت می‌گذارد که از این مبلغ فقط خودش اطلاع دارد. اگر بخواهد بر روی پاکت اسم خود را ذکر می‌کند و این نیز دل خواه و اختیاری است. در کنگره 60 به هرکدام از جایگاه‌ها روز خاصی اختصاص داده‌شده است که با دادن پاکت از آن جایگاه یا فرد قدردانی و تشکر می‌کنند. برای مثال ره‌جوها در هفته راهنما از راهنمای خودشان با دادن پاکت تشکر می‌کنند یا در جشن ایجنت و مرزبان اعضای نمایندگی با دادن پاکت از آنها قدردانی می‌کنند و یا در جشن گلریزان اعضای نمایندگی مبلغی  را اعلام می‌کنند که به زمین کنگره و یا خدمات کنگره از قبیل تحقیقاتی، پژوهشی، ورزشی، تهیه شعب جدید، تأسیس دانشگاه و... قرار می‌گیرد. تمامی هزینه‌ها در کنگره با همیاری و کمک خود اعضا تأمین می‌شود. کنگره با این رسمی که از ابتدا توسط بنیان کنگره 60 جناب آقای مهندس حسین دژاکام برپاشده است همیشه متکی بر خود بوده و هیچ کمکی را از بیرون قبول نکرده و همیشه همه هزینه‌ها از طریق کمک‌های خود اعضا تأمین‌شده و تا به امروز خدا را شکر محتاج کمک هیچ ارگان و نهادی نبوده و این امر با آموزش درست و به‌جا همین شکرگزاری و قدردانی به‌دست‌آمده است.

نویسنده: همسفر علیرضا

تایپ و ویراستاری: همسفر نیما

سایت همسفران آقا نمایندگی شادآباد