جلسه دوم از دور پنجم جلسات آموزشی خصوصی لژیون سردار، همسفران نمایندگی ستارخان به استادی راهنمای تازه‌واردین همسفر مریم، نگهبانی دنور همسفر مرضیه و دبیری دنور همسفر نگار با دستور جلسه «وادی دوازدهم (در آخر امر، امر اول اجرا می‌شود.) و تاثیر آن روی من» روز سه‌شنبه 2 بهمن‌ماه 1403 ساعت 14:50 شروع به کار کرد.
خلاصه سخنان استاد:
«در آخر امر، امر اول اجرا می‌شود». موضوعی که در وادی دوازدهم همیشه نظر من را جلب می‌کند این است که ما فقط در کره زمین زمان را تجربه می‌کنیم و سه حرف مشترک «ز. م. ن» بین زمین و زمان این حقیقت را عنوان می‌کند که ما زمان را در این بُعد تجربه می‌کنیم و در بعدهای بعدی زمان و مکان وجود ندارد که البته یک نعمت محسوب می‌شود؛ اگر زمان وجود نداشته باشد، شاید ما قدر یک‌سری چیزها را ندانیم و نتوانیم آموزش‌های لازم را بگیریم. متأسفانه در عصر حاضر که در آن زندگی می‌کنیم دوست داریم فاکتور زمان را به صفر نزدیک کنیم. غذاهای جاافتاده، مثل آبگوشت و قورمه‌سبزی جای خودشان را به فست‌فودها، نامه‌هایی که شاید هفته‌ها منتظر آن بودیم جای خود را به ایمیل‌ها، کتب و فیلم‌های پرمحتوا جای خود را به ریلزهای یک دقیقه‌ای داده‌اند. مفهوم این‌کارها بیان می‌کنند که بشر در صدد به حداقل رساندن فاکتور زمان است.
ما در بعدی زندگی می‌کنیم که ماده حرف اصلی را می‌زند؛ پس قطعاً زمان هم هست؛ زیرا از جنبش ماده است که زمان به‌وجود می‌آید. برای ما که هر روز زمان را تجربه می‌کنیم، شاید بی‌زمانی نامفهوم باشد. در کنگره هم فاکتور زمان را داریم و اگر مسافر هستم؛ باید حداقل 10 الی 11 ماه را طی کنم تا به درمان برسم. وقتی به درون چاه فرو رفتیم؛ باید همان مقدار مسافت را طی کنیم تا از آن خارج شویم. هیچ‌کس یک‌ماهه و دوماهه مصرف‌کننده نشده‌است و سال‌های زیادی طول کشیده تا به اینجا برسد.
ما فقط با ورود به کنگره، شال سفید سر کردن و هفته‌ای یک سی‌دی نوشتن همسفر نخواهیم شد. به‌نظرم باید رجوع کنیم به بند هشت نوشتار قوانین کنگره که بیان می‌کند: «همسفر به کسی اطلاق می‌شود که سابقه مصرف مواد مخدر ندارد». تا اینجا نیمی از شرایط را داریم؛ اما آیا ما در جهت تحقق اهداف کنگره قدمی برداشته‌ایم؟ اگر توانسته‌ایم کاری کنیم می‌توانیم خودمان را همسفر بدانیم؛ باید یک حرکتی در این مسیر انجام دهیم.
وادی دوازده ادامه وادی نه و ده است. وادی نهم می‌گوید: هیچ چیز ناگهانی نیست و هر مسئله‌ای یک شیبی دارد. تغییرات هیچ‌وقت یک شبه و آنی نیست و همه‌چیز پلکانی و تدریجی است. وادی دهم هم عنوان می‌کند که انسان جاری است و همیشه نمی‌تواند یک صفت را داشته باشد و امید می‌دهد که انسان قابلیت تغییر را دارد. ما در کنگره چیزی مثل آسانسور نداریم و همه‌چیز به صورت پلکانی است و این موضوع در هر مسئله‌ای صدق می‌کند. در بهترین حالت، ما می‌توانیم سوار پله برقی شویم و کنگره برای من مانند همان پله برقی است. حرکت با در نظر گرفتن زمان است که ما را به پیشرفت می‌رساند.
تایپ و ویرایش: همسفر نگار، دبیر لژیون سردار
عکاس: همسفر هاجر، مرزبان خبری
ارسال: نگهبان سایت همسفر گندم
همسفران نمایندگی ستارخان
- تعداد بازدید از این مطلب :
104