برای تغییر باید پارامتر زمان را در نظر گرفت

دستور جلسه وادی دوازدهم و تأثیر آن بر روی من «در آخر امر، امر اول اجرا می‌شود»
زمانی‌که انسان پا به کره خاکی گذاشت با اختیار کامل به دنیا آمد و اختیار یکی از مهمترین قدرت‌ها برای تصمیم‌گیری است که خداوند به انسان داده، انسان اختیار دارد چه مسیری را برود و چه سرنوشتی را برای خودش رقم بزند.

در وادی دوازدهم بیان می‌شود که انسان‌ها به یکباره اصلاح نمی‌گردند و این مسئله هم در فرهنگ ما و هم در فرهنگ‌های دیگر از زمان‌های گذشته تا به امروز بوده‌است، در فرهنگ ما اصلاح به صورت توبه بیان شده توبه؛ یعنی بازگشت که این بازگشت یک‌مرتبه و در آن‌واحد صورت نمی‌گیرد مثلاً کسی که در اعماق چاه قرار دارد در وهله‌ی اول باید راه رفته را باز گردد و این کار باگذشت زمان و آرام‌آرام انجام می‌گیرد، به طور مثال اگر بخواهیم زبان انگلیسی یاد بگیریم بایستی با تلاش، پشتکار و صرف زمان به صورت ذره‌ذره بیاموزیم و بدانیم که هیچ کاری بدون در نظر گرفتن پارامتر زمان اتفاق نمی‌افتد.

کسی که انسان بدی است با صحبت کردن و دعا خواندن یک‌شبه تبدیل به انسان خوب نمی‌شود انسان باید با حرکت کردن شروع به تغییر نماید و این تغییر باید در اندیشه، گفتار و کردار شخص نمایان باشد، حرکتی که انجام می‌گیرد بایستی جهت داشته باشد و برای حرکت به سمت جلو در ابتدا باید راه را پیدا نمود که پیدا کردن راه همان رفتن به مسیر صراط مستقیم است.

زمانی‌که شخصی به طرف ارزش‌ها حرکت می‌کند از زمین و آسمان نیروهای الهی برای کمک به او گسیل می‌گردند و شخص به آرامش، شادی و آسایش می‌رسد و اگر به طرف ضدارزش‌ها حرکت کند نیروهای اهریمنی به او کمک خواهند نمود و ترس، ناامیدی و اضطراب به همراه خواهد داشت به هر حال انسان با قدرت اختیار به زمین آمده تا هم زندگی کند و هم اجازه دهد دیگران زندگی کنند و برای رسیدن به این امر باید اصول و قوانینی را رعایت کنیم، اول این‌که آنچه را برای خودمان نمی‌پسندیم برای دیگران هم نپسندیم؛ اگر دوست نداریم دیگران به ما برچسب بد بزنند ما هم نباید به دیگران برچسب بد بزنیم، در زمین به گیاهان، جانوران و انسان‌ها خسارت وارد نکنیم و زمین را آلوده نکنیم!

اگر قوانین و اصول هستی را رعایت نکنیم خداوند ما را مجازات نمی‌کند؛ بلکه خود سیستم به گونه‌ای طراحی شده است که اگر هر خلافی صورت بگیرد ضربه‌اش را خواهیم خورد و تنبیه سیستم کائنات بسیار بدتر و بالاتر از جریمه خداوند است، در واقع وقتی انسان خوب آفریده شده باشد و بدی بلد نباشد هیچ ارزشی ندارد، انسان زمانی ارزش دارد که بدی بلد باشد و انجام ندهد.

نویسنده: همسفر شهین رهجوی راهنما همسفر آرزو (لژیون دوم)
عکاس: همسفر مهشید رهجوی راهنما همسفر الهام (لژیون سوم)
ویراستاری و ارسال: همسفر نفس رهجوی راهنما همسفر آرزو (لژیون یازدهم)
همسفران نمایندگی امام‌قلی‌خان