منیت را می‌توان یک الگوی ذهنی در نظر گرفت

«تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف، مگر اسباب بزرگی همه آماده کنیم.» اگر می‌خواهی به گزاف تکیه بر جای بزرگان بزنی نمی‌شود؛ باید اسباب آن را آماده کنی. بزرگی زیبنده هر کسی نیست. اگر ما در هر سطحی گاهی‌اوقات جایگاه‌مان را رفیع‌تر از آن چیزی ببینیم که هست آنجاست که گرفتار منیت می‌شویم و این باعث می‌شود که ما خودمان، خودمان را ضربه‌فنی کنیم. زمانی‌که که کسی حرکت کند و در مسیر هستی موفقیت‌ها، مهارت‌ها و توانایی‌هایی را در علم، هنر یا هر مسئله‌ دیگری به دست آورد و در آن بدرخشد و درواقع شرط لازم در انسان که باعث می‌شود منیت به‌وجود بیاد این است که، یک‌سری توانایی‌هایی را از خودش بروز دهد تا بتواند حرفی برای گفتن داشته باشد. وقتی‌که این مرحله را طی کرد شرط لازم را که در آن منیت به‌وجود بیاد فراهم می‌کند.

کسی که توانایی ندارد نمی‌تواند منیت داشته باشد. وقتی این انرژی جذب شد به ما یک لذت خاصی دست می‌دهد؛ ما می‌گردیم که ببینیم این لذت چگونه به‌وجود آمده است؛ بعد فرآیند قیاس ایجاد می‌شود که شروع می‌کنیم به مقایسه کردن و خودمان را با دیگران مقایسه می‌کنیم؛ اگر دانایی ما اندک باشد؛ این ظرفیت ما هست و نتیجه‌ای که از قیاس گرفته می‌شود این است که کار تو درست‌تر از بقیه بوده است. این‌جا منیت آغاز می‌شود اگر دانایی‌ ما به قدر کافی باشد از این قیاس چنین نتیجه‌ای نمی‌گیریم. انسان دانا می‌داند جهات بسیار بالایی دارد، صورپنهانی که دارد، وجودی که دارد، خیلی‌ بی‌شمار هستند و با مقایسه با یک پارامتر در یک زمان کوتاه چنین نتیجه‌ای نمی‌شود استخراج کرد.

منیت برای ما یک قالب ذهنی به وجود می‌آورد؛ باور و اعتقاد به وجود می‌آورد که این باورها مسیر ما را تحت‌تاثیر قرار می‌دهند. ما جایگاهمان را در هستی گم می‌کنیم و مسئله‌ای که به‌وجود می‌آید ما توقع احترام داریم. وقتی دیگران به ما احترام نگذارند دچار خشم می‌شویم و به‌هم می‌ریزیم. تفاوت جایگاه که به‌وجود می‌آید مفهومی به نام تنفر نیز به‌وجود می‌آید. تنفر یعنی جدایی، اولین محصولی را که منیت برای انسان به‌وجود می‌آورد تنفر است که باعث می‌شود انسان جایگاهش را در هستی از دست بدهد و تنفر در او متولد می‌شود. توقع بی‌جا می‌کنیم و وقتی‌که احترامی را که در خورش هستیم تمام می‌شود؛ به ما برمی‌خورد. اگر ما بدانیم کجا هستیم؛ اگر حتی جایگاهمان را هم نادیده بگیرند ممکن‌است ناراحت شویم ولی تنفر پیدا نمی‌کنیم.

حالت‌هایی مثل تنفر، کینه، حسادت، مکر، حیله و ... از منیت متولد می‌شود. وقتی دچار منیت می‌شویم ارتباط درست و تبادل انرژی درست را با طبیعت از دست می‌دهیم و یک قلعه‌ دور خودمان درست می‌کنیم که به هیچ‌کس اجازه نزدیک شدن به آن را نمی‌دهیم؛ بنابراین چیزی را نمی‌توانیم دریافت کنیم. منیت بیشتر روی چاکراه سوم یعنی چاکراه خورشیدی تأثیر می‌گذارد و حالت سرگردانی برایمان پیش می‌آید؛ اتصال‌مان را با هستی از دست می‌دهیم. ما باید این فرآيند را معکوس کنیم. تمام ما انسان‌ها و موجودات برای انجام کار باید انگیزه داشته باشیم و نیاز به انرژی داریم و یا این انرژی را باید از دیگران بدزدیم، حمله کنیم، وارد حریم هم بشویم یا این‌که به مرحله‌ تولید برسیم. اگر آدم خودجوشی باشیم و از درون خودمان انرژی بگیریم آن‌وقت نیازی نداریم از دیگران چیزی بدزدیم و نیاز نداریم آن احترام را بگیریم تا بتوانیم به مرحله‌ تولید برسیم. همیشه در تنفر، کینه و در رقابت هستیم و نتیجه‌نهایی این است.

اگر دانایی‌مان به حد کافی نرسیده باشد و جایگاه‌مان را بالاتر ببینیم ما را دچار اشکالات می‌‌کند و در منیت باید حتماً در من یک رشته باشد و در آن رشته انسان تصور پیدا کند ولی خودش را بالاتر نبیند. عقاب سفید درون، مقداری مربوط به تعیین جایگاه ما است که در گذشته متزلزل بوده است. اگر می‌خواهید به جایگاه بالایی برسید و جزئی از بزرگان بشوید باید برایش تلاش کنید؛ بدون تلاش و آماده‌سازی اصلاً به آن جایگاه نمی‌رسید؛ اما بعضی‌ها در سطوحی بالاتر هستند. وقتی احساس دانایی و چیزهای دیگر می‌کند اینجا است که باعث منیت می‌شود. شرط لازم برای اینکه منیت به وجود نیاید این است که در هر زمینه‌ای تلاش، توانايی‌ و استعدادی از خودش شکوفا کند که در آخر حرفی برای گفتن داشته باشد. وقتی به جایی می‌رسیم و به قیاس می‌رسیم و خودمان را برتر می‌بینیم باعث منیت می‌شود و جایگاه‌مان را در هستی گم می‌کنیم و نمی‌دانیم در چه جایگاهی هستیم. وقتی منیت داشته باشیم باعث حسادت، کینه و تنفر می‌شویم. زمانی‌که به این حالت می‌رسیم دچار سرگردانی می‌شويم و خوب و بد را تشخیص نمی‌دهیم. اگر جایگاه‌مان را بدانیم و کسی به‌ ما احترام نگذارد ناراحت می‌شویم ولی دچار تنفر و کینه نمی‌شویم.

از این سی‌دی می‌توان نتیجه گرفت که منیت را می‌توان یک الگوی‌ذهنی درنظر گرفت که اگر در خلقیات و درون شخصی وجود داشته باشد او را در مسیر خودخواهی و خود‌برتربینی قرار می‌دهد با توجه به اینکه می‌توانیم در خلق‌و‌خوی خود و خصلت‌های درونی‌مان تغییراتی ایجاد کنیم. منیت تغییرپذیر است؛ اگر منیت‌ها را کم کنیم خیلی لذت بیشتری می‌بریم و رشد بالاتری داریم. آنچه انسان را از بهشت خود دور نگه می‌دارد منیت است.

نویسنده: همسفر سعیده.ع رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون دوم)
رابط خبری: همسفر سعیده.ز رهجوی راهنما همسفر سمیه (لژیون دوم)
ویراستاری و ارسال: همسفر اسماء رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون اول) دبیر سایت
همسفران نمایندگی ارگ کرمان