کنگره ۶۰ راهی برای رهایی از تاریکی و رسیدن به نور است

جلسه هفتم از دوره دوم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره ۶۰ نمایندگی محمدی‌پور قم به استادی  همسفر فاطمه، نگهبانی همسفر معصومه و دبیری همسفر حمیرا با دستور جلسه «کمک من به کنگره و کمک کنگره به من» روز دوشنبه ۲۴دیماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

خداوند بزرگ را شاکرم که به من توفیق داد تا در این مکان مقدس در خدمت شما باشم. از آقای مهندس کمال تشکر و قدردانی را دارم؛ حضور من در این جایگاه، بی‌شک مدیون لطف و عنایت بی‌دریغ ایشان است. همچنین از نگهبان جلسه، مرزبانان و ایجنت شعبه که به من اجازه دادند خدمت کنم و آموزش بگیرم تشکر می‌کنم. از راهنمای خوبم خانم الهام که با حضورشان و آموزش‌های ارزشمندشان، انگیزه‌ای مضاعف به من بخشیدند و کمک کردند تا به این جایگاه برسم، تشکر می‌کنم.

دستور جلسه با عنوان «کمک من به کنگره و کمک کنگره به من» می‌باشد. این دستور جلسه بار معنایی بسیار بالایی و پیام‌های پنهانی در خود دارد که پیدا کردن آن‌ها دشوار است. بارزترین این پیام به نظر من این است که کنگره ۶۰ می‌خواهد به ما درس خودشناسی بدهد؛ یعنی همه ما را اول به خودمان بشناسد و در کنار آن درس خداشناسی، قدرشناسی، شکرگزاری، بخشش و گذشت را به ما یاد می‌دهد.

کنگره ۶۰ همچنین درس دوست داشتن و دوست داشته شدن را به ما آموخته است. در جهانی که اعتیاد به عنوان یک غول بی‌شاخ و دم شناخته می‌شود و قرن‌هاست که به عنوان یک بیماری لاعلاج یاد می‌شود، مردی می‌آید که تمام تجربیات و آموخته‌های خود را در قالب آموزش‌هایی که از جنس نور و عشق است در اختیار افرادی قرار می‌دهد که هیچ‌کدام از آن‌ها را نمی‌شناسد و این را خالصانه و بی‌منت می‌بخشد.

این باعث می‌شود مصرف‌کننده‌ای که شاید قبلاً هیچ اعتقادی به درمان خود نداشت، باور به اینکه یک روز به حال خوش می‌رسد را پیدا کند و فصل جدیدی از زندگی‌اش را آغاز کند. کنگره آمده تا همه ترس‌های ما را بریزد و ما را قادر سازد که از طریق آن عبور کنیم و راه و رسم درست‌تری برای زندگی‌مان پیدا کنیم. این همه لطفی است که کنگره به ما کرده و باعث می‌شود که ما احیاء شویم.

ما هیچ‌گاه به بار معنایی جملات و کلمات که بارها در کنگره می‌شنویم، فکر نکردیم. کنگره همه این‌ها را به ما یادآوری می‌کند که خود ما چه کسی هستیم. می‌توانیم از ظلمت و تاریکی‌های درون رها شویم و به نور برسیم، نوری که خودمان و دیگران را نجات می‌دهد.

این عدم درک به دلیل بسته بودن حس‌های ما بوده، اما کنگره حس‌های ما را باز کرده است. به همین دلیل است که این انرژی‌ها را بهتر دریافت می‌کنیم و این می‌تواند در روند زندگی ما بسیار مؤثر باشد. ما تا قبل از این در غار تنهایی و ناامیدی خود غوطه‌ور بودیم، اما به واسطه کنگره از آن تنهایی بیرون آمده‌ایم و از وجود تک‌تک ما انسانی تازه و زنده و امن به وجود آمده است.

هر کدام از ما اگر یک فلش بک به گذشته خود بزنیم، متوجه می‌شویم که قبلاً چه وضعیتی داشتیم و اکنون چه وضعیتی داریم. کنگره به یک مصرف‌کننده که حتی جایگاه اجتماعی درستی نداشته، ارزش و احترامی داده که باعث افزایش اعتماد به نفس او شده و در مسیر درستی قرار گرفته است.

آموخته‌های کنگره فراتر از درمان اعتیاد است. اگر بخواهیم درباره کمک‌های کنگره صحبت کنیم، روزها و ساعت‌ها می‌توان درباره آن حرف زد، اما مهم این است که قدرشناس همه این کمک‌ها باشیم و بدانیم که حال خوشی که اکنون داریم و شکرگزاری که می‌کنیم، همراه با حال خوشی است که کنگره به ما داده و باید برای آن ارزش قائل باشیم.

بخششی که از خودمان شروع می‌کنیم و در ادامه به اطرافیان‌مان می‌بخشیم، می‌تواند به بخش‌های مالی برسد. همه این‌ها در واقع همان لطفی است که کنگره به ما کرده و به واسطه این کار، نوری می‌شود که می‌تواند زندگی خود و اطرافیان‌مان را روشن کند و ما را در مسیر درست زندگی قرار دهد.

در کنگره یاد می‌گیریم که هر چه می‌کاریم، همان را درو می‌کنیم. پس اگر می‌خواهیم در گذرگاه زندگی‌مان به چیزهای خوبی دست پیدا کنیم، باید همان را بکاریم تا بتوانیم برداشت کنیم. کمک من به کنگره این است که در مسیر  باشم، قدردان کنگره باشم و به حرمت و قوانین احترام بگذارم. قوانین را رعایت کنم که همه این‌ها در واقع بازوی کمکی است که به خودم می‌کنم.

این کمک‌ها در قالب خدمت به کنگره در واقع کمک به خودم است و باعث می‌شود که مکانی که به بقای من کمک کرده و مسافرم را احیاء کرده، باقی بماند و پیشرفت کند. ما همه می‌دانیم که کنگره حتی شاید بدون کمک‌های مالی ما یا دیگران نیز پیش برود، زیرا کنگره مکانی است که مسیر خود را به سرعت و درستی طی می‌کند.

فقط ما هستیم که اگر از خدمتگزاری عقب بمانیم، خودمان را بازنده می‌کنیم. آقای مهندس در صحبت‌های چهارشنبه خود گفتند که بیایید فکر کنیم ببینیم کنگره به ما چه داده و ما در مقابل آن چه کرده‌ایم. بنابراین باید بی‌منت و بدون چشم‌داشت ببخشیم تا از این گردونه خارج نشویم و بتوانیم در پایداری این جمعیت انسانی کوشا باشیم.

بدانید که در مسیر درست بودن، یعنی در مسیر کنگره بودن، ما می‌توانیم باعث بقا و پیشرفت کنگره باشیم تا کنگره پابرجا بماند این دوباره لطفی است که به خودمان و آیندگان‌مان می‌کنیم.

مرزبانان کشیک: همسفر مریم و مسافر احد
تایپ: همسفرالین رهجوی راهنما همسفر عطیه (لژیون‌‌اول)
عکاس: همسفرالین رهجوی راهنما همسفر عطیه (لژیون‌‌اول)
ویرایش و ارسال: همسفرالین نگهبان سایت
همسفران نمایندگی محمدی‌پور قم