جهان‌بینی در ورزش

به نام قدرت مطلق الله
سلام دوستان علیرضا هستم مسافر:
ما در بیماری و یا در درمان بیماری و یا در ورزش باید دقت کنیم، و اندازه و پتانسیل خودمان را پیدا کنیم و بر اساس آن پتانسیل کارهایمان را انجام دهیم.
به طور مثال وقتی می‌خواهیم از روی یک جوب بپریم اول باید ببینیم از لحاظ ساختار و جسم، آیا ما می‌توانیم از این جوب بپریم؟ آیا توانایی ما در حدی هست که بتوانیم بپریم؟ آیا اصلا اندازه ی پهنا یا عرض جوب به اندازه ای هست که ما بتوانیم بپریم؟و پس از ارزیابی جسم و ساختار خودمان و ارزیابی محیط و کاری که می‌خواهیم انجام دهیم، اقدام به انجام آن کار می‌کنیم.
حالا اگر قبل از انجام هر کاری در زندگی ابتدا ارزیابی‌ها را با دقت، و با گرفتن آموزش از افرادی که در آن کار مهارت دارند، و تمرین می‌توانیم با خیال راحت آن کار را انجام دهیم، در غیر این صورت محکوم به شکست و آسیب دیدگی هستیم.
وقتی ما در مورد آسیب‌های ورزشی صحبت می کنیم منظور فقط  آسیب‌های جسمی نیست، اگر ما در ورزش، جهان‌بینی نداشته باشیم ،حتما دچار آسیب جسمی و روحی خواهیم شد.
بگذارید تا با یک خاطره از خودم یک مثال بزنم، من در زمان مصرف به حساب خودم چند ماهی قطع مصرف کرده بودم و حالا می خواستم ورزش کنم، و از قضا ورزش کشتی را انتخاب کردم، خلاصه چند جلسه ای به باشگاه کشتی می رفتم، یک روز مربی به من گفت که امروز باید فیتیله پیچ تمرین کنی، و من را با یک کشتی گیر جوان که چند سال بود تمرین می کرد به مبارزه انداخت، هنوز یک دقیقه از تمرین نگذشته بود که من واقعا فیتیله پیچ شدم و برای همیشه از صحنه کشتی خدا حافظی کردم.
می‌خواهم بگویم که،مربی و خودم  به خاطر نداشتن جهان بینی در ورزش، باعث شدیم که من هنوز هم دچار کمر درد باشم، و هیچ ورزش دیگری را هم به خوبی نتوانم انجام دهم، همانطور که یک فرمانده، وقتی هیچ برآوردی از توان و نیروی سپاه خود ندارد محکوم به شکست و نابودی هست، ما هم اگر از نیروی پتانسیل و اندازه توان خود برآوردی نداشته باشیم، محکوم به آسیب دیدگی و یا حتی گاهی باعث آسیب زدن به دیگران خواهیم شد.
من در خیلی از مواقع با منیت خود ،باعث آسیب زدن به خودم شده ام. <<.خداوند بیشتر از توان هیچ بنده ای برای او تکلیف مشخص نمی کند>> و ما هم اگر بخواهیم بیشتر ازآنچه که در توان داریم انجام دهیم دچار سوخت، یا سوخته شدن می‌شویم، و به خودمان آسیب می زنیم. چه بسا آسیب دیدگی باعث ناتوانی و ایجاد یاس و نا امیدی در انسان می‌شود، در ورزش کردن مسئله ی مهم، نوع تفکر و اندیشه ما نسبت به ورزش است، مدال یا کاپ در ورزش فقط یک نشان است، و هدف نیست.
خداوند توانایی های انسان را بر اساس عشق تقسیم کرده، و عشق و محبت قدرت بنیادین است، و گرفتن یک مدال در یک رشته ورزشی، به این معناست که شما از همه بیشتر به آن رشته عشق ورزیده اید.
کسانی که در هر رشته ای بازی جوانمردانه انجام می‌دهند به نظر من دارای جهان‌بینی در ورزش هستند و کمتر دچار آسیب می شوند. در پایان به گفته آقای مهندس دژاکام؛ اگر در ورزش فقط هدفمان رسیدن به مدال باشد و حسمان درست نباشد، تعادل برقرار نمی شود و جسم هماهنگ نمی شود و مرتب آسیب می بینیم و در تمام کارهای ما این قضیه صادق است.

نگارش و تایپ: مسافر علیرضا « لژیون فیروزآباد »
ارسال: مسافر آرمین « خدمتگزار سایت »