تا زمانی که درون من تاریک باشد قدرت تشخیص ندارم

جلسه چهارم از دوره سوم کارگاه‌های آموزشی عمومی کنگره ۶۰ نمایندگی محمدی‌پور قم با استادی دیده‌بان محترم مسافر علیرضا، نگهبانی مسافر آرش و دبیری راهنما مسافر اسماعیل با دستور جلسه «وادی دهم و تاثیر آن روی من» پنج‌شنبه 8 آذرماه ساعت 17 آغاز به‌ کار کرد.

سخنان استاد:

خوشحالم که در این شعبه حضور دارم، امیدوارم جلسه خوبی در کنار هم داشته باشیم و بتوانیم از نقطه نظر یکدیگر بهره‌مند شویم. دستور جلسه وادی دهم و تأثیر آن روی من؛ صفت گذشته در انسان صادق نیست چون جاری است، این موضوع یک اصل تعریف‌شده است، بسیاری از مواقع من اصلی را می‌دانم اما به آن پایبند نیستم. صفت گذشته در صورتی در انسان صادق نیست که انسان جاری و در حرکت باشد، ممکن است کسی ۳۰، ۴۰ یا ۵۰ سال از عمرش گذشته باشد اما در طی این سال‌ها هیچ حرکتی نکرده باشد، حرکت مهم است، ممکن است امروز یک انسان مصرف‌کننده باشی، اما ۱۱ ماه بعد انسان سالمی بشوی، این در صورتی امکان‌پذیر است که سفر کنیم و حرکت کنیم تا آن صفت تغییر کند. تغییر صفت کار دشواری است و در برخی موارد غیرممکن به نظر می‌رسد و نیاز به فهم و بستر دارد، کسانی که در بستر قرار می‌گیرند می‌توانند صفت گذشته را تغییر دهند.

ما به خود خیانت می‌کنیم یا خدمت می‌کنیم، امروز تصمیم می‌گیرد که فردای ما خدمت یا خیانت باشد، هر عملی که خویشتن (خویش + تن) در این لحظه انجام می‌دهد، آینده ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد و باعث می‌شود زندگی راحت‌تر یا سخت‌تری داشته باشیم، زمان مشخص نمی‌کند بلکه حرکت ما در زمان، آینده‌امان را مشخص می‌کند. انسان‌ها آمده‌اند که صفتشان را تغییر دهند، به صورت دیگری زندگی کنند، تفکر و عمل کنند و از همه مهم‌تر، به صورت دیگری تجربه کنند، رمز و راز آن معرفت است، کسانی که به معرفت خویشتن می‌رسند یا ابعاد وجودی، توانایی‌ها و اجزای خود را درک می‌کنند، می‌توانند خود را بشناسند و معرفت درونشان را دریابند تا بتوانند در طول مسیر صفت گذشته خود را تغییر دهند.

شناخت و حرکت نیاز به نور دارد، تا زمانی که درون من تاریک باشد قدرت تشخیص ندارم که کدام صفت بد یا خوب است و چگونه می‌توان آنها را تغییر داد، این نور در دل معرفت و شناخت است. جناب مهندس و استاد امین فرموده‌اند؛ ما نار و نور داریم و هر دو به ظاهر روشن می‌کنند، اما اینگونه نیست، تغییر صفت دیروز ما است که نور را درون ما به وجود می‌آورد و بزرگ‌ترین صفتی که درون انسان ایجاد تغییر می‌کند و درون انسان را روشن می‌کند، صفت بخشش است. در سفر اول، ما از خود می‌بخشیم و خرابکاری‌هایی که انجام داده‌ایم و موادی که مصرف کرده‌ایم، این نور درون ما روشن می‌شود، در سفر دوم، قضیه کاملاً متفاوت است، در سفر دوم، اگر بخواهیم حرکت کنیم و آن صفات اساسی را تغییر دهیم نیازمند این هستیم که توان بخشیدن را داشته باشیم، این یک قانون در هستی است.

ما از چه چیزی می‌توانیم ببخشیم؟ از داشته‌هایمان. چه چیزی داشته منِ علیرضا است؟ زمان من روی زمین. من با زمان خود چه کار می‌کنم؟ کسب ثروت و پول و بخشش در این بحث مالی است. کسانی که می‌توانند از مالشان ببخشند، کسانی هستند که می‌توان گفت این انسان صفت بخشش را در خود حمل می‌کند. ما در کنگره این کار را در کنار یکدیگر آموزش می‌بینیم و تغییر صفت گذشته بسیار کار سختی است. انسان‌ها فکر می‌کنند در محیطی که قرار گرفته‌اند محیط امنی است و به همین دلیل حاضر به تغییر در تفکر و عمل خود نیستند، به محض خواست برای تغییر، ترس به سراغ انسان می‌آید، به محض اینکه شخص می‌خواهد سفر کند، ترس به سراغش می‌آید یا وقتی می‌خواهد به برادر خود کمک کند نیز ترس به سراغش می‌آید، عامل نیروی منفی ترس است، برای تغییر صفات نیز باید از ترس بگذریم تا در درونمان نوری به وجود بیاید که بتواند مسیر ما را روشن کند و همه ما به این امر نیاز داریم.

در جمع کنگره همه به یکدیگر کمک می‌کنیم تا به این نقطه نظر برسیم که بتوانیم از نفرت عبور کنیم و به آن عشقی که باید برسیم، از کفر عبور کنیم و به آن ایمانی که باید برسیم، این است تغییر صفت. اینکه در کنگره می‌گویند حرکت کنیم، آن حرکت چیست؟ همین امر است. حرکت، حرکت درونی است و کسانی می‌توانند این حرکت را انجام بدهند که تجربه کنند. کسانی قدرتمند هستند که صاحب تجربه‌اند، آموزش می‌گیرند و تجربه می‌کنند. در سفر اول، صفت از یک شخص مصرف‌کننده به شخص سالم تغییر می‌کند با کوله‌باری از تجربه. سفر دوم نیز کلی مسائل برای تجربه داریم و بسیار کار سختی است، اما وقتی در جمع قرار می‌گیریم قضیه بسیار متفاوت می‌شود.

تهیه و تنظیم: گروه سایت مسافران