گروه خانواده - کور شدن بصیرت

چهاردهمین جلسه از دوره اول کارگاه‌های آموزشی مجازی همسفران نمایندگی سیرجان به استادی مرزبان گروه خانواده همسفر اعظم با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» روز شنبه نهم تیرماه 1403 برگزار شد.

خلاصه سخنان استاد:

خداوند را شاکرم که به من فرصت و توفیق داد تا از آموزش‌های کنگره بهره‌مند شوم، همچنین تشکر می‌کنم از آقای مهندس و خانواده بزرگوارشان که بسیار تلاش کردند تا بستر فراگیری علم زندگی برای من و امثال من فراهم شود.

قضاوت به معنی حکم کردن و جهالت به معنی عدم دانایی و ندانستن است، ارتباط این دو کلمه به این معنی است که ما باید از قضاوت برمبنای جهالت پرهیز کنیم. قضاوت زمانی اتفاق خواهد افتاد که من در مورد موضوع یا شخصی آگاهی کامل نداشته باشم و فقط از روی ظاهر و براساس تصورات شخصی خودم قضاوتی را انجام دهم.

جهالت و قضاوت با یکدیگر ارتباط مستقیم دارند، یعنی هرچه میزان جهالت بیشتر باشد قضاوت دیگران هم بیشتر انجام خواهد گرفت. برای جهالت نیز مثلثی تعریف می‌شود که سه ضلع آن ترس، منیت و ناامیدی است؛ بنابراین جهالت در مقابل دانایی قرار دارد و بایستی برای فاصله گرفتن از آن دانش و آگاهی خود را افزایش دهیم.

زمانی که در مورد دیگران قضاوت می‌کنیم باعث می‌شود انرژی که باید صرف کارهای خودمان ازجمله آموزش شود از بین برود. انسان همیشه بر سر دوراهی قرار می‌گیرد و با اختیار و اراده خویش راه را انتخاب می‌کند؛ بدین‌ترتیب در هر جایگاه و مقامی دائماً در حال قضاوت می‌باشد، برای مثال چرا چنین لباسی پوشیده‌ای؟ چه‌قدر چاق شده‌ای؟ چرا این‌طور راه می‌روی و ...؛ در این مواقع «اگر می‌خواهید درباره راه رفتن کسی قضاوت کنید، کمی با کفش‌های او راه بروید.» را باید به یاد آورید؛ بنابراین تا وقتی در موقعیت فردی قرار نگرفته‌ایم هرگز نمی‌توانیم در مورد آن فرد حکم و نظری بدهیم.

من قبل از آمدن به کنگره همیشه فرزندانم را قضاوت می‌کردم و با خود می‌گفتم قادر به تصمیم‌گیری درست نیستند؛ اما حالا می‌دانم من در موقعیت آن‌ها نیستم؛ پس باید از قضاوت آن‌ها پرهیز کنم. انسان موجودی است که ذاتاً قاضی به دنیا آمده و دائماً در حال قضاوت کردن است؛ قضاوت هرکس در مورد خودش می‌تواند سازنده باشد؛ یعنی اگر هر فرد واقع‌بینانه به مسائل و عملکرد خود نگاه کرده و آن‌ها را مورد بررسی قرار دهد این قضاوت منجر به رشد و پیشرفت او می‌شود؛ اما مشکل زمانی ایجاد می‌شود که ما دوربین و نگاه خود را روی دیگران می‌اندازیم و می‌خواهیم اعمال آن‌ها را قضاوت کنیم.

اولین قدم برای قضاوت دیگران گمان بد بردن است؛ یعنی در ذهن خود کار و رفتار شخص را مورد بررسی قرار داده و به این نتیجه می‌رسیم که فلان اشتباه را مرتکب شده و درادامه برای تکمیل تصورات خود شروع به تجسس می‌کنیم؛ زیرا دنبال اطلاعات هستیم تا ثابت کنیم که تصور ما درست بوده است؛ چون حس ما آلوده و منفی است فقط به دنبال عیوب و نقاط منفی طرف مقابل خود هستیم؛ به‌همین‌دلیل شروع به سرزنش فرد کرده و حکم نهایی را صادر می‌کنیم.

به فرموده استاد امین «وقتی قضاوت می‌کنیم یک حقه که اتفاق می‌افتد این است که نفس یا همان بخشی که این کار را انجام می‌دهد می‌گوید: عجب کارشناسی هستی تو! تمام اشکالات را تشخیص می‌دهی؛ درصورتی‌که اصلاً مسئله تیزبینی نیست، بلکه یک فرآیند است برای این‌که انسان انرژی و نیروهایش با جنگیدن با دیگران تخریب و نابود شود و آن بصیرتی که باعث می‌شود معایب خودش را تشخیص دهد کور شود».

عکس و ارسال: راهنما همسفر وجیهه (لژیون دوم)
همسفران نمایندگی سیرجان