انسان یک بعدی و انسان چند بعدی

کارگاه  آموزشی - عمومی نمایندگی  کرج روز سه شنبه مورخ  90/6/1

با نگهبانی آقای حسین ، دبیری آقای داوود و استادی جناب آقای امین دژاکام

با دستور جلسه "  پایان هر نقطه سر آغاز خط دیگریست "   راس ساعت 16  شروع به کار نمود .

  
خلاصه سخنان استاد :

اولین بار که این وادی را شنیدم به خودم گفتم که مهندس این وادیها را در طول زمان نوشته اند و 10 الی 12 سال طول کشید تا این 14 وادی کامل شد . اما با خودم فکر کردم که این وادی یک خط بیشتر نیست و مهندس چقدر می خواهند راجع به این یک خط مطلب بنویسند و اگر بخواهیم این کار را انجام دهیم احتیاج به معلومات بالایی داریم .

استاد گفتند : در پارک لاله شخصی که از تحصیلات آکادمیک برخوردار بود به ایشان گفت که این جمله از لحاظ دستور ی غلطه . اما منظور از نقطه موجودیت و مفهوم یک رویداد و یک پروسه است که در غالب یک انسان یا یک شخصیت می تونه شکل بگیره . اما  از آنجایی که ما یک ذره در هستی هستیم حرکت را از یک جایی شروع می کنیم و پله پله می آییم و به مرحله آخر می رسیم . اگر بخواهم مثالی بیاورم به یک ورزشکار رزمی اشاره می کنم که در مرحله اول ورود به باشگاه کمربند سفید می بنده و این به این معنی است که این آدم هیچ خطری نداره و سفر کیلومتره اما بعد از طی مراحلی رنگ این کمربند هم تغییر می کنه از سفید به نارنجی به زرد , آبی و ....... تا می رسه به کمربند مشکی . به این کمربند که رسید یعنی اینکه این آدم خطرناکه . در مرحله بعدی به کمربند مشکی اون شخص خطهای سفیدی اضافه می شود که به اونها دان می گویند  دان یک , دان دو , ........ تا دان ده .

بعد از گرفتن دان ده  دوباره او شخص کمربند سفید می بنده . ظاهر این کمربند با کمربند سفید اولی  هیچ فرقی نداره  اما باطنش کاملا متفاوته . اون سفید اولی یعنی اینکه این آدم هیچ خطری نداره و چیزی نمی دونه اما  سفید دومی یعنی اینکه خود  او ن شخص بعد از طی این مراحل تازه  می فهمه که هیچی نمی دونه .

نسبت دانش بشری به مجهولاتش مثل شعاع دایره به مساحت دایره است . وقتی شعاع 2 برابر بشه  مساحتش 4 برابر می شه یعنی هر چقدر انسان بیشتر آگاهی کسب کنه بیشتر متوجه می شه که هیچ چیزی نمیدونه . مثل کسی که سرش روی زمینه . این شخص چه چیزی می بینه  ؟   هیچی  . اما هر چقدر بیشتر سرش از زمین فاصله می گیره دایره دیدش گسترش پیدا می کنه .

پس این وادی میگه هیچ انتهایی وجود نداره مثل کوهنوردی که زمانی که قله ای رو فتح می کنه همون بالای کوه به این فکر می کنه که خوب حالا کدام قله را فتح کنم و عطشش نمی خوابه و این وادی به این مطلب اشاره می کنه که نمی توان هیچ پایانی را برای انسان تصور کرد . اگر نقطه ای وجود داشته باشد که انسان دیگه کاری نداشته باشه انجام بده متوقف می شه . پس نیرویی که انسان رو به ادامه زندگی وادار می کنه فهمیدن و یافتن مجهولاته .
           
بخش دیگری که این وادی در موردش صحبت می کنه انسان یک بعدی و انسان چند بعدیه .
انسانی که فقط ساز می زنه انسان تک بعدیه . انسانی که فقط درس می خونه  انسان تک بعدیه . انسانی  که فقط نقاشی می کشه و یا پول در آوردن بلده انسان تک بعدیه . انسان وقتی فقط یک کار را انجام می دهد فرصت یادگیری چیزهایی  را از دست می دهد –  انرژی رو از دست می ده  و شکار نیروهای تاریکی می شه . میشه یک انسان ناراحت و مریض و پر از عقده و رنج که هم باعث می شه خودش رنج بکشه هم نزدیکانش و این آدم از گردونه خارج می شه و نه تنها سودی نداره بلکه باعث ضرره و نمی تونه اون وضعیت رو رها کنه . 5 سال پشت کنکور مونده اما نه دلش می یاد رهاش کنه ونه می تونه کار دیگه ای انجام بده و فرصت و انرژی را از دست می دهد. و واقعیت اینه که ما خیلی وقتها این کار رو انجام می دهیم و موضوعی در زندگی ما وجود داره که ما رو بیمار  و نا امید کرده و ما نمی تونیم رهاش کنیم و شکار نا امیدیها می شویم .

این مشکلات یک انسان تک بعدیه . اما انسان چند بعدی این مشکلات رو نداره و مثل یک چهارپایه این می مونه که اگر یک پایه هم نداشته باشد باز هم با اتکا ء به سه پایه دیگه می تونه مقاومت کنه . اگر زندگی شما فقط روی یک پایه بنا شده باشد مثل ازدواج با یک فرد خاص -  داشتن یک شغل خاص و ............ اگر به اون چیزی که می خواهید نرسید و ازش ضربه بخورید آسیب می بینید .

پس انسانی که پایه های مختلفی برای خودش به وجود می آورد  کمتر دچار آسیب می شود چون خلاء یک ضربه رو با پایه دیگرش جبران می کند. با ید خود شخص بگرده و جنبه ها و پایه های دیگرش رو پیدا کنه و بهش توجه کند و بها بده او ن وقت پایه زیادی وجود داره که وزن شما رو در نبود یک پایه تحمل کنه و تعادل را به خودش برگردونه .

برای هر ضربه در زندگی مسکنی وجود دارد و ما باید خودمون او ن مسکن رو پیدا کنیم و ایجاد کنیم .
پس این وادی به ما یاد می ده که انسان تک بعدی آسیب پذیرتره . و این به این معنی نیست که انسان چند بعدی آسیب نمی بینه . آسیب دیدن جزیی از زندگیه و انسان با آسیب دیدن و ترمیم آسیبها ست که رشد می کنه اما می تونه با کمترین تخریب به بهترین آگاهی برسه .
    
در پایان استاد پاسخگوی سوالات مسافران و همسفران بودند ،از ایشان سپاسگزاریم .

لیلا فراهانی - همسفر

منبع : وبلاگ نمایندگی کرج