دل نوشته.
سلام دوستان، امیررضا هستم؛ یک مسافر.قبل از هر چیز، از جناب مهندس حسین دژاکام و خانواده محترم ایشان بینهایت سپاسگزار و قدردان زحماتشان هستم؛ زیرا بستری فراهم کردند تا امروز من و همقطارانم بتوانیم در آرامش و سلامت، در کنار یکدیگر و با خیالی آسوده، دست در دست هم بگذاریم و قدم در مسیر آگاهی، تکامل و رسیدن به اهداف بالاتر بگذاریم. این حرکت بزرگ بدون حضور و شجاعت آقای مهندس دژاکام امکانپذیر نبود. ایشان دری را گشودند که بهراستی کمتر کسی جرأت باز کردن آن را داشت و همین نقطه آغاز شکلگیری بنیان کنگره ۶۰ بود.آقای مهندس پس از ۱۷ سال اعتیاد به مواد مخدر و پس از تحمل تاریکیهای عمیق، با گذر از فراز و نشیبهای فراوان و تجربه روشهای متعدد ترک اعتیاد، سرانجام با روشی که خود ابداع کردند به رهایی رسیدند؛ همان روش DST. همانگونه که در کتاب «عبور از منطقه ۶۰ درجه زیر صفر» اشاره شده، این اتفاق برای ایشان و خانواده گرامیشان یک «باوری در ناباوری» بوده است.من این جمله را با تمام وجود درک میکنم؛ زیرا برای خود من نیز همین اتفاق افتاد. پس از سالها تلاش، شکست، بالا و پایین شدن و تجربه تاریکیها، تریاک — همان مادهای که زندگیهای زیادی را نابود کرده بود — به یک دارو تبدیل شد؛ دارویی که نجاتبخش همان زندگیهای ویرانشده بود. همین مسئله در ذهن من نیز باور تازهای ایجاد کرد. با وجود تمام مشکلات و گرفتاریها، فهمیدم که من هم میتوانم تغییر کنم، میتوانم مسیر زندگیام را عوض کنم و قدم در راه صراط مستقیم بگذارم. این برای من نیز یک «باوری در ناباوری» بود.به امید روزی که هیچ معتادی در این دنیا وجود نداشته باشد و اعتیاد برای همیشه ریشهکن شود.
نگارنده مسافر امیر رضا_ لژیون هفتم
ارسال :مسافر محسن
- تعداد بازدید از این مطلب :
41