راه شناخت از پذیرش آغاز می‌شود

در مسیر رشد و درمان، گاه آرامش و بی‌حاشیه‌بودن، خود بزرگ‌ترین قدرت است. مهندس دژاکام از اعضای کنگره سخن می‌گوید که باور دارند پیشرفت واقعی نه در فریاد و تبلیغات، بلکه در سکوت و عمق عمل متجلی می‌شود. او از حرکت آرام و بی‌ادعا سخن می‌گوید، حرکتی که هدفش نه مطرح‌کردن نام‌ها، بلکه احیای انسان‌هاست؛ زیرا رسالت انسان آگاه، خدمت است نه شهرت. همان‌گونه که اندیشمندان کنگره‌ای در مسیر درمان اعتیاد می‌کوشند بی‌هیاهو حقیقت را زنده نگه دارند، رویکردی که «در مراجع علمی جایگاه می‌یابد، چون صداقت و درک درونی دارد». 
بدن انسان خود دستگاهی است بسیار هوشمند، متشکل از میلیاردها سلول که هرکدام همچون شهری زنده‌اند. اگر انسان به این هوشمندی احترام بگذارد، راه سلامت را نه از جراحی و تحمیل، بلکه از فهم و گفت‌وگو با بدن آغاز می‌کند. چاقی، لاغری، زیبایی یا هر مداخله‌ای بر بدن، زمانی معنا می‌یابد که درک کنیم بدن خود زبان، منطق و اراده دارد. با آگاهی می‌توان آن را متقاعد کرد تا تعادل را بیابد، نه آنکه با تازیانه جراحی یا تبلیغات افراطی مورد خشونت قرار گیرد. 

در مسیر یادگیری،  سه اصل بنیادین را مطرح می‌ شود : نخست اینکه باید بپذیریم «نمی‌دانیم»؛ دوم، باور کنیم «کسی هست که از ما بهتر می‌داند»؛ و سوم، فروتنی و تسلیم در برابر استادی که این دانش را به ما اعطا نموده است . این تسلیم، نه ذلت بلکه تعالی است؛ چون راه شناخت از پذیرش آغاز می‌شود. هرگاه هر کدام از این سه گام نادیده گرفته شود، انسان دچار «معرکه‌گیری» می‌شود؛ یعنی به جای یادگیری، وارد جدل و مقابله می‌گردد. معرکه‌گیری در گذشته‌های دور از جنس نبرد فیزیکی بود، اما  امروزه، شکلی روانی دارد — مخالفت بی‌دلیل، نفی تجربه دیگران و تلاش برای اثبات خویشتن. 

حالا در کنگره تهدیدها به فرصت ها تبدیل شده و معره گیری از نوع خیر وارد عمل می شود.نوعی حرکت آگاهانه برای سامان‌دادن گفتگو، هدایت و انسجام در مسیر درمان. اگر معرکه‌گیری در جهت رشد و خیر باشد، تبدیل به نیروی تحول می‌شود. اعضای کنگره باید لژیونی باشند، عضوی از خانواده‌ای که یاد گرفته‌اند حمایت و حراست از یکدیگر را اصل بدانند. این همان پیوندی است که انسان را از خودخواهی به جمع، از بی‌نظمی به نظم و از ناآگاهی به فهم هدایت می‌کند. 

در نهایت، پیام این اندیشه‌ها روشن است: انسان زمانی نجات می‌یابد که مسئله‌اش را بپذیرد، با فروتنی در برابر دانایی زانو بزند و با احترام به هوشمندی جسم و جان، راه درمان را کشف کند. چنین حرکتی نه با شعار، که با درک و عمل آرام پیش می‌رود؛ مسیری که شاید بی‌صدا باشد، اما صدایش در عمق انسان ماندگار می‌شود — صدای آرام احیای انسان‌ها، نه برای مطرح شدن، بلکه برای معنا یافتن.

نویسنده: همسفر هدی رهجوی راهنما همسفر مهدیه (لژیون دوم)
رابط خبری: همسفر راضیه رهجوی راهنما همسفر مهدیه(لژیون دوم)
ارسال: همسفر معصومه رهجوی راهنما همسفر مهدیه (لژیون دوم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی سنایی