همسفر زهرا رهجوی لژیون دوازدهم از نمایندگی رودکی در برداشت از سیدی «گرهی مسئولیت» چنین نوشت:
انسان وقتی وارد مسیر رشد و آموزش میشود، کم کم مسئولیتهایی به او داده میشود، این مسئولیتها مثل چراغی هستند که نقاط ضعف و گرههای درونی ما را آشکار میکنند. گرهها همان صفات پنهان ما هستند که در شرایط خاص بیرون میزنند، دو صفت مهم که تقریباً در همه انسانها وجود دارد طمع و تکبر است. طمع، یعنی زیادهخواهی، ریشه در ترس از دست دادن دارد، تکبر، یعنی خود را برتر از دیگران دانستن. وقتی این دو با هم ترکیب شوند، انسان به جای پذیرش ظرفیت واقعی، دنبال گرفتن مسئولیتهای بیشتر از توانش میرود و در نهایت هم خودش آسیب میبیند و هم دیگران در مسیر مسئولیت، ممکن است انسان وسواس پیدا کند و بخواهد همه کارها را خودش انجام دهد، در حالی که رشد واقعی زمانی اتفاق میافتد که به دیگران اعتماد کنیم و به آنها هم فرصت تجربه و آموزش بدهیم. مهمترین آفت مسئولیت این است که بار دیگران را به دوش بکشیم. کسی که خطا میکند باید خودش نتیجه کارش را ببیند و محرومیتهای لازم را تحمل کند تا آموزش بگیرد، اگر ما از روی دلسوزی بار او را برداریم، هم خودمان آسیب میبینیم و هم او رشد نمیکند. استاد سردار میفرمایند: گناه کاران واقعی را دلسوختن خطا است یعنی کسی که عمداً فرمان را نقض کرده باید خودش تبعاتش را بپذیرد. قانون همیشه بالاتر از افراد است، ما حق نداریم خود را راوی قانون بدانیم. وظیفه ما ایجاد شرایط مشارکت برای همه است، نه اینکه جای دیگران تصمیم بگیریم یا بارشان را به دوش بکشیم. نتیجه نهایی این است که در مسیر مسئولیت، باید تعادل را رعایت کنیم؛ نه همه کار را رها کنیم و نه همه کار را به تنهایی بر دوش بکشیم. رشد در این است که هم وظیفه خود را به بهترین شکل انجام دهیم و هم به دیگران میدان دهیم تا آنها هم تجربه کنند.
پیام اصلی این است که مسئولیت، ابزاری است برای شناخت صفات پنهان درون ما، اگر با طمع، تکبر، وسواس یا دلسوزی بیجا برخورد کنیم، هم خودمان آسیب میبینیم و هم دیگران؛ اما اگر با تعادل، اعتماد و پایبند به قانون پیش برویم، هم آرامش پیدا میکنیم و هم رشد واقعی را تجربه خواهیم کرد.
رابط خبری: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر عاطفه (لژیون دوازدهم)
عکاس: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون ششم)
ویرایش، تنظیم و ارسال مطلب: نگهبان سایت همسفر نگین
- تعداد بازدید از این مطلب :
21