سفر خوب سفری است که با حال خوش به مقصد برسیم

جلسه دوم از دور پنجم کارگاه‌های آموزشی خصوصی مسافران، لژیون سردار کنگره ۶۰ نمایندگی دنا، به استادی مسافر محمد، نگهبانی مسافر احسان و دبیری مسافر مهدی با دستور جلسه «وادی هفتم؛ رمز و راز کشف حقیقت در دو چیز است؛ یکی یافتن راه و دیگری؛ آنچه برداشت می‌نمائیم» یکشنبه ۱۶ شهریور ۱۴۰۴ ساعت 15 شروع به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان محمد هستم یک مسافر. تشکر می‌کنم از اعضاء لژیون سردار، مرزبانان گرامی، راهنمای ارجمندم آقا حمید و تمامی عزیزانی که امروز به سخنان من توجه می‌کنند. موضوع جلسه هفتگی ما به (وادی هفتم) اختصاص دارد که بیان می‌کند: «رمز و راز حقیقت در دو چیز است؛ یکی یافتن راه و دیگری آنچه برداشت می‌کنیم.» جناب آقای مهندس در این وادی، انسان‌ها را به دو دسته (کم‌خردان) و (خردمندان) تقسیم می‌کنند.

پیش از آنکه وارد بحث (یافتن راه) و سایر بخش‌های این وادی شویم، لازم است بدانیم که این وادی در ابتدا به تفکرات ما جهت می‌دهد. ما باید بیاموزیم که به چه چیزهایی فکر کنیم و از چه چیزهایی بپرهیزیم. از افکار واهی، درگیر شدن با امور دیگران و مسائل بی‌اهمیت باید دوری کنیم. در عوض، تمرکز اصلی ما باید بر اهداف خودمان باشد تا در زندگی به موفقیت دست یابیم و در مسیر پیشرفت خود متمرکز بمانیم.

کسب موفقیت، چه در اهداف کوچک روزمره مانند تهیه یک وعده غذا، و چه در اهداف بزرگ‌تر نظیر انتخاب رشته تحصیلی، شغل، یا تعیین مسیر مالی، همواره نیازمند تفکر صحیح است. این وادی به ما می‌آموزد که برای داشتن یک زندگی خوب، باید بر این اهداف تمرکز کنیم و از پرداختن به مسائل حاشیه‌ای اجتناب ورزیم. به بیان دیگر، سرتان در کار خودتان باشد و به اهدافی که در زندگی دنبال می‌کنید، بپردازید.

در ادامه، وادی هفتم بر استفاده از قدرت تعقل و نیروهای عقل تأکید می‌کند تا بتوانیم مسیری برای دستیابی به اهدافمان پیدا کنیم. برخی از اهداف منطقی و قابل تشخیص با عقل هستند؛ اما برخی دیگر نیازمند راهنما و نیرویی قدرتمندترند. اگر چنین نیازی نبود، ۱۲۴ هزار پیامبر مبعوث نمی‌شدند.

هنگامی که برای آماده‌سازی سخنان امروز، به دنبال مطالبی در اینترنت یا از کلام‌الله شریف بودم، متوجه شدم که جناب آقای مهندس تمامی این مفاهیم را قبلاً در کنگره عملیاتی کرده‌اند. اجازه دهید کمی به عقب‌تر بازگردیم و به هدف اصلی آفرینش انسان بپردازیم؛ هدفی بسیار فراتر از مسائل جزئی مانند رشته تحصیلی یا امور مالی. هدف کلی آفرینش ما چه بوده و چگونه می‌توانیم مسیر رسیدن به آن را بیابیم؟

خداوند متعال در کتاب شریف خود فرموده است: «و ما انسان را نیافریدیم مگر برای عبادت.» حال، عبادت خداوند چیست؟ دقیقاً همان چیزی که در کنگره تجربه می‌کنیم. جناب آقای مهندس عبادت خداوند را در کنگره به مرحله عمل رسانده‌اند.

ابتدا (عبادت فردی) مطرح است که شامل نماز و روزه می‌شود و هدف آن، رسیدن به درجه‌ای از انسانیت و تقوا است. جناب مهندس نیز همین اصل را در سفر اول اجرایی کرده‌اند و می‌فرمایند: در سفر اول فقط مشغول کار خودت باش و کارهای فردی خودت را انجام بده تا به درمان برسی و به نقاطی دست یابی و وارد سفر دوم شوی. خداوند نیز همین خواسته را از انسان‌ها دارد: در سفر اول زندگی، عبادات فردی خود را انجام دهید، نماز بخوانید و روزه بگیرید تا به درجه‌ای از تقوا دست یابید و سپس در سفر دوم، انتظاراتی که من از شما دارم را برآورده کنید.

بیشتر صحبت ما در مورد سفر دوم است که با بحث لژیون سردار نیز مطابقت دارد و شامل برداشت‌هایی است که می‌توانیم داشته باشیم. خداوند در مورد سفر دوم می‌فرماید که عبادات فردی به اتمام می‌رسد و باید به مسئولیت‌ها و وظایفی که در قبال اجتماع داریم، عمل کنیم. در سفر دوم کنگره نیز همین موضوع مطرح است؛ وقتی وارد سفر دوم می‌شوید، خدمت به همنوعان خود را آغاز می‌کنید. به نظر من، بهترین خدمتی که می‌توان در سفر دوم انجام داد، همین بخشش است.

همان‌طور که جناب مهندس می‌فرمایند، (سفر خوب، سفری است که با حال خوش به مقصد برسیم.) و برای رسیدن به این حال خوش، بهترین نکته همین بخشش است. به نظر من، دوستانی که وارد لژیون سردار شده و این بخشش را انجام داده‌اند، به حال خوش رسیده‌اند. هنگامی که این بخشش را انجام می‌دهید، خداوند نیز لذتی وصف‌ناپذیر به شما عنایت می‌کند. این خود، یک امتحان بزرگ است. به عقیده من، بزرگترین برداشتی که می‌توانیم از هستی داشته باشیم، همین بخشش است. پس خوشا به حال کسانی که به این لذت رسیدند.

نکته جالب اینجاست که خداوند هرگز زیر بار منت بنده‌اش نمی‌رود، چه در این دنیا و چه در مکانی دیگر. درست است که ما بخشش را بدون چشمداشت انجام می‌دهیم، اما همیشه پس از هر بخششی، خداوند به نوعی پاسخ آن را داده است. هنگامی که با بخشش آشنا می‌شویم، خداوند چیزهایی را به ما می‌دهد که وصف‌ناپذیرند و ما به پلی ارتباطی میان او و دیگر بندگانش تبدیل می‌شویم. خداوند گاهی اوقات رزق و روزی دیگر بندگان را به واسطه برخی از بندگان خود قرار می‌دهد. این بخششی که ما انجام می‌دهیم، چه به دوست یا آشنا، در اصل متعلق به ما نیست؛ خداوند آن را در اختیار ما قرار می‌دهد تا ما را بیازماید که آیا امانت‌دار خوبی هستیم یا نه.

پس اگر این کار را انجام دهیم، هم به لذت می‌رسیم و هم اینکه چندین برابر آن به ما بازگشت می‌کند. مانند افرادی که خداوند مالی را در اختیارشان قرار می‌دهد و آن‌ها با این مال، کسب و کاری راه می‌اندازند و چندین نفر دیگر را نیز تحت حمایت خود قرار می‌دهند.

نوع دیگر بخشش، همان بخششی است که خدمتگزاران کنگره، به‌ویژه راهنماها، از وقت و زندگی خود انجام می‌دهند. متأسفانه، من هنوز نتوانسته‌ام به این نوع بخشش دست پیدا کنم و به نظر من، سخت‌ترین نوع بخشش همین است که از وقت خود بگذری؛ زیرا وقتی مال را می‌بخشی، جایگزین آن بازمی‌گردد.

امیدوارم بتوانیم به عمق (وادی هفتم) دست یابیم؛ زیرا خداوند هر چیزی که به انسان می‌دهد، بهایش را نیز می‌گیرد و هنگامی که بها را پرداخت کردید، آن چیز را شامل حال تو می‌کند. امیدوارم که من نیز لیاقت داشته باشم که قطره کوچکی در جمع دوستان باشم، آموزش بگیرم و خدمت کنم. از اینکه به سخنان من توجه نمودید، متشکرم.

تایپ: مسافر محمود لژیون دوم، مسافر مرتضی لژیون دوم. 
ویرایش: راهنما مسافر مجید لژیون یازدهم 
بازنگری و ارسال: مسافر طاها لژیون دوم