وقتی برای اولین بار وارد کنگره شدم، نگاه‌هایم پر از پرسش بود. آیا اینجا هم مثل بیرون، بعضی‌ها مهم‌تر از بقیه‌اند؟ آیا جایگاه‌ها از پیش تقسیم شده‌اند؟ اما خیلی زود فهمیدم که کنگره۶۰ دنیایی متفاوت است؛ دنیایی که در آن، گذشته تو معیار ارزشمند بودن تو نیست، بلکه مسیری که امروز انتخاب می‌کنی، تعیین‌کننده جایگاهت می‌شود. در کنگره، همه در انسان بودن برابرند، اما عدالت این نیست که همه به یک اندازه بگیرند؛ عدالت یعنی هر کس به اندازه تلاش و حرکتش بهره‌مند شود. اینجا اگر بکوشی، آموخته‌ها و محبت را با آغوش باز به تو هدیه می‌دهند ولی اگر درجا بزنی، کسی تو را به جلو نمی‌کشد، چون یاد گرفته‌ایم که حرکت، انتخاب خود ما است. در جلسات، تازه‌وارد می‌تواند در کنار پیشکسوت بنشیند و یک همسفر یا مسافر می‌تواند به سرعت به جایگاه خدمت برسد، اگر صداقت و عشق به یادگیری را با خود همراه داشته باشد. هیچ‌کس به خاطر موقعیت اجتماعی، شغل، سن یا سابقه مصرف، بر دیگری برتری ندارد. تنها چیزی که می‌تواند تو را در دل‌ها بزرگ کند، عمل کردن به آموزش‌ها و خدمت بی‌منت است. عدالت در کنگره، مانند یک ترازو است که با دقت تمام، تلاش و حرکت را وزن می‌کند. اینجا هیچ پاداشی بی‌دلیل داده نمی‌شود و هیچ زحمتی بی‌ثمر نمی‌ماند. حتی یک لبخند، یک دست یاری یا یک کلام محبت‌آمیز، می‌تواند مسیر تو را روشن‌تر کند. شاید برابری در کنگره، بیشتر از یک قانون، یک حس مشترک باشد. حسی که می‌گوید: ما همه در یک مسیر هستیم و هیچ‌کس از دیگری کمتر یا بیشتر نیست؛ تنها تفاوت ما، در میزان تلاش و همت ما است و این‌گونه است که عدالت در کنگره معنا پیدا می‌کند؛ جایی که هرکس به اندازه‌ای که می‌کارد، برداشت می‌کند و هیچ‌کس به خاطر گذشته‌اش محکوم یا به خاطر ظاهرش قضاوت نمی‌شود.
نویسنده: همسفر بیتا رهجوی راهنما همسفر الهام (لژیون هشتم)
رابط خبری: همسفر بیتا رهجوی راهنما همسفر الهام (لژیون هشتم)
ارسال: همسفر لیلا رهجوی راهنما همسفر زهرا (لژیون پنجم) دبیر اول سایت
- تعداد بازدید از این مطلب :
58