عدالت نوری که از درون عمل می تابد

جلسه نهم از دوره بیست و چهارم  سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ روز‌های یکشنبه نمایندگی شیروان به استادی مسافر حسین، نگهبانی مسافر محمد و دبیری مسافراحمد با دستور جلسه "عدالت : آیا در کنگره همه با هم برابرند؟" 19 مرداد ماه  ساعت ۱۷آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
سلام دوستان حسین هستم مسافر،
ابتدا از ایجنت محترم، گروه مرزبانی و راهنمای عزیزم ممنونم که به من فرصت دادند تا در این جایگاه قرار بگیرم واز شما عزیزان آموزش بگیرم.
در رابطه با دستور جلسه عدالت، آیا در کنگره ۶۰ همه با هم برابرند؟ اگر بخواهیم تعریفی از عدالت داشته باشیم، می‌توان آن را معنا و مفهومی از تعادل دانست؛ یعنی نداشتن افراط و تفریط و به معنای قرار داشتن هر چیزی در جای خود.
قبل از ورود به کنگره، تعاریف چندوجهی از عدالت داشتم و فکر می‌کردم که باید همه افراد در روی کره خاکی از حقوق و مزایای یکسانی برخوردار باشند. اما وقتی به طور منصفانه و منطقی به این قضیه فکر می‌کنم، می‌بینم که آن تفکر عین بی‌عدالتی بود. مثلاً شما یک فردی را در نظر بگیرید که طوال روز کارهایش را طبق قوانین و قواعد خاصی انجام می‌دهد و تلاش بیشتری دارد نسبت به کسی که فقط دو ساعت بیشتر کار نمی‌کند. آیا باید بین این دو نفر عدالتی وجود داشته باشد یا خیر؟ اگر حقوق و مزایای این دو نفر برابر باشد، قطعاً این عین بی‌عدالتی است.
برای رسیدن به عدالت در کنگره ۶۰، باید از معرفت و عمل سالم گذر کنیم تا به آن عدالت برسیم. وقتی دو نفر سفر اولی در یک زمان، یک لحظه وارد کنگره می‌شوند تا آموزش بگیرند و درمان شوند و به تعادل نسبی برسند، این مسیر به آن‌ها کمک می‌کند تا عدالت را درک کنند.وقتی دو نفر سفر اولی در یک زمان و یک لحظه وارد کنگره می‌شوند تا آموزش بگیرند و درمان شوند و به تعادل نسبی برسند، یکی از آن‌ها آموزش‌های کنگره را به کار می‌بندد، به موقع در کارگاه آموزشی حضور پیدا می‌کند، سی‌دی‌هایش را مرتب می‌نویسد، داروی درمان را سر وقت مصرف می‌کند و به نصایح راهنمایش عمل می‌کند. در مقابل، دیگری در برابر آموزش‌ها مقاومت می‌کند و در کارگاه آموزشی حضور ندارد.
در اینجا، عدالت قطعاً در مورد شخصی که به آموزش‌ها عمل کرده، اجرا خواهد شد. فردی که در برابر این آموزش‌ها مقاومت کرده، در درازمدت در فرایند درمان دچار مشکل خواهد شد. کنگره نیز همین را به ما یاد می‌دهد که هر چیزی باید در جای خودش قرار بگیرد. کسی که به آن درجه از علم و آگاهی رسیده باشد، ناخودآگاه این سوال مطرح می‌شود که آیا در کنگره همه با هم برابرند یا خیر.
از نظر انسانیت، پاسخ بله است، ولی از نظر عملکرد خیر. یکی به درمان می‌رسد، به تعادل و کیفیت لازم دست پیدا می‌کند و به زندگی‌اش ادامه می‌دهد، در حالی که مصرف نمی‌کند. اما دیگری رها می‌شود و به خدمات دهی و راهنمایی مشغول می‌شود، لژیون می‌زند و قابل احترام و ستایش است. عدالت باید در برابر این فرد اجرا شود.دیگری به دنبال زندگی‌اش می‌رود، مصرف هم نمی‌کند و تعادل نسبی دارد، اما از عدالت که معرفت و عمل سالم است، فاصله می‌گیرد و ناخواسته به بی‌عدالتی می‌رسد. جایگاه هر کسی در کنگره ۶۰ دقیقاً عملکرد شخص را نشان می‌دهد. در کنگره ۶۰، ابتدا باید آموزش دید و سپس خدمت کرد. ممکن است سفر اولی‌ها بگویند که خدمت برای آن‌ها لازم نیست، اما اتفاقاً خدمت از سفر اول شروع می‌شود. این خدمت‌ها می‌تواند شامل کارهای کوچک و ریز باشد؛ مانند آبدارخانه، میکروفون گردان و به مرور که به سفر دوم وارد می‌شوید، به تدریج ذره ذره در وجودتان نهادینه می‌شود.
مرزبانی، نگهبانی، دبیر، راهنمای تازه واردین، کمک راهنما و ایجنت، همگی مراحل بعدی هستند. آقای رحمان، ایجنت نمایندگی شیروان، یک شبه ایجنت نشده؛ او از خدمت‌های کوچک شروع کرده و به این جایگاه رسیده است. پس در کنگره ۶۰، ما به جایگاه‌ها احترام می‌گذاریم. وقتی فردی وارد کنگره می‌شود، از او مذهب، شغل و درآمدش را نمی‌پرسند، بلکه فقط نوع و مقدار مصرف او بررسی می‌شود.
زمانی که فرد وارد لژیون می‌شود و در مشارکت‌ها شرکت می‌کند و سفرش را اعلام می‌کند، کم کم و ذره ذره عدالت که همان رسیدن به رهایی و تعادل است، در مورد او اجرا می‌شود. امیدوارم همه ما به جایگاه خود در کنگره احترام بگذاریم و به رشد و پیشرفت همدیگر کمک کنیم.

مرزبان خبری : مسافر صادق
عکاس : مسافر مصیب 
تایپ : مسافر رضا
ویراستاری : مسافر محمد
ارسال : مسافر حسین