آرام بودن ذهن

جلسه لژیون یکم ویلیام وایت با استادی راهنما مسافر سعید با دستور جلسه وادی پنجم و تأثیر آن بر روی من " سه‌شنبه 31 تیر 1404 ساعت 15:30 آغاز بکار نمود.

خلاصه سخنان استاد :

در وادی پنجم، ساختارهای ذهنی باید به ساختارهای عملیاتی تبدیل شوند. به نظر من، وادی پنجم، وادیِ “حرکتِ درون” است. چهار وادی اول، وادیِ تفکر بودند و وادی پنجم، وادیِ حرکت است. این وادی، پیش‌نیازِ وادی ششم محسوب می‌شود، زیرا ما با چرخه‌ای روبرو هستیم که شامل: تفکر سالم، ایمان سالم، عمل سالم، حس سالم و عقل سالم است.
بنابراین، وادی پنجم به معنای پاک‌سازیِ حس و رساندنِ ذهن به آرامش است. حرکتی که من انجام می‌دهم، حرکتی درونی است و این حرکت، ذهن را به آرامش می‌رساند و حس را نیز پاک می‌کند؛ چرا که حس، اولین نیروی به‌کارگیریِ قوه عقل است.
حسِ بینایی، اطلاعات را دریافت کرده و به عقل منتقل می‌کند. اگر این انتقال اطلاعات با خطا همراه باشد (مانند دوران بیماری یا مصرف مواد، که فرد در حالت گیجی و منگی است و قادر به دیدنِ درستِ ماشین‌ها نیست)، حس به عقل فرمان اشتباه می‌دهد. در نتیجه، فرد بر اساسِ اعتماد به این حسِ خطا، به سمتِ خطر رفته و ممکن است با ماشین تصادف کند یا چیزی را بشکند. همین‌طور است حسِ شنوایی؛ اطلاعات را به عقل منتقل می‌کند، عقل پردازش نموده و فرمان را صادر می‌کند. پس، تمیز بودنِ حس بسیار حیاتی است، زیرا اطلاعاتِ درست را به عقل می‌رساند و عقل نیز فرمانِ درست را صادر می‌کند.
زمانی که حسِ ما معیوب باشد، در اختیارِ نفسِ اماره قرار می‌گیرد و دستوراتِ خود را به عقل تحمیل می‌کند؛ چرا که دید و حواسِ ما کاملاً معیوب یا آکنده از احساساتِ منفی است.
انسان بارها در زندگی با دوراهی‌هایی روبرو می‌شود. چه چیزی می‌تواند به انسان در تشخیصِ خوب از بد، یا مسیرِ درست از غلط، یاری رساند؟ پاسخ، در “آرام بودنِ ذهنِ ما” نهفته است.
به عنوان مثال، در دورانِ اعتیاد، به دلیلِ آلودگیِ حواس، چقدر در کارها و معاملات فریب خوردیم و از چاهی به چاهِ دیگر افتادیم. اگر بخواهیم ذهنمان را به آرامش برسانیم، هفت پله وجود دارد:
بازگشت از ضد ارزش‌ها: دست کشیدن از کارهایی که با ارزش‌های والای انسانی در تضاد هستند.
خودداری: پرهیز از انجامِ اعمالِ ناپسند و وسوسه‌ها.
قناعت: بهره‌گیریِ حداکثری از حداقلِ امکانات.
صبر: تحملِ مشکلات و سختی‌ها با بردباری.
پرهیز از تجسس، قضاوت و غیبت: تمرکز بر اصلاحِ خویشتن به جایِ پرداختن به عیوبِ دیگران.
پس‌انداز: مدیریتِ صحیحِ منابع مالی برای استحکامِ پایه‌های اقتصادی.
توکل، رضا و تسلیم: در ابتدا به خداوندِ بزرگ توکل می‌کنیم، سپس حرکت را آغاز کرده و به رضای او خشنودیم، یعنی هرچه را که صلاح بداند برایمان مقدر می‌فرماید. در نهایت، تسلیمِ فرمانِ او هستیم و آنچه را که برایمان مقدر شده، با جان و دل می‌پذیریم.