برای رسیدن به خواسته‌های‌مان باید حرکت کنیم

جلسه هفتم از دوره سی‌‌‌و‌پنجم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره۶۰ نمایندگی امین قم به استادی راهنما همسفر بهار، نگهبانی همسفر زهره و دبیری همسفر بهاره با دستور جلسه «وادی پنجم (در جهان ما تفکر، قدرت مطلق حل نیست. بلکه توأم با رفتن و رسیدن، آن را کامل می‌نماید.) و تأثیر آن بر روی من» روز دوشنبه ۳۰ تیرماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

خدا را شکر می‌‌گویم که روزیِ من شد تا در این مکان حضور داشته باشم. از نگهبان، ایجنت، مرزبانان محترم و راهنما همسفر مریم سپاسگزارم که این فرصت را در اختیار من قرار دادند تا در این جایگاه خدمت کنم و آموزش بگیرم.

دستور جلسه «وادی پنجم (در جهان ما تفکر قدرت مطلق حل نیست؛ بلکه توأم با رفتن و رسیدن آن را کامل می‌کند) و تأثیر آن روی من» می‌باشد. در وادی اول آموختیم که برای به وجود آوردن هر ساختاری اولین قدم یک فکر است. ما با افکارمان می‌توانیم، ساختاری را خلق کنیم. سه وادی بعدی مسیر و چارچوبی را برای افکار ما مشخص کردند، وادی دوم یادآور می‌شود که ما بیهوده به این دنیا نیامده‌ایم، وادی سوم تأکید دارد که هیچ‌کس به اندازه خود ما به فکر ما نیست و در وادی چهارم آموزش گرفتیم که مسئولیت‌هایمان را به خدا نسپاریم.

وادی پنجم به ما می‌آموزد که افکار خود را عملیاتی کنیم. تنها فکر کردن کافی نیست، برای رسیدن به خواسته‌هایمان ابتدا باید به آرامش درونی برسیم و حرکت کنیم. با وجود ترس و اضطراب هیچ حرکتی ممکن نخواهد بود. در این وادی هفت پله معرفی می‌شود.

پله اول بازگشت از ضد‌ارزش‌ها است که باید به‌ آرامی و با آگاهی از آن عبور کنیم.
پله دوم خودداری است، یعنی اگر در مورد کاری مطمئن نیستیم که نتیجه‌اش درست است، نباید آن را انجام دهیم. برای مثال مسافری که تنها ۷ ماه از سفرش گذشته و هنوز به درمان کامل نرسیده است، اگر بخواهد به دوستانش کمک کند تا آن‌ها را با کنگره‌۶۰ آشنا کند، ممکن است، ندانسته از مسیر دور شود، عقل سلیم حکم می‌کند که این کار را انجام ندهد.

پله سوم قناعت است؛ یعنی از کم‌ترین امکانات بیشترین بهره را ببریم، مانند طبیعت که از آب شور، زمین خشک و کود حیوانی بهترین میوه‌ها را به ما هدیه می‌دهد. اگر بخواهم در مورد قناعت بیشتر بگویم، باید اشاره کنم که ما به واسطه‌ مصرف مسافران‌ خود، تخریب‌هایی از نظر مالی تجربه کرده‌ایم؛ اما خدا را شکر که مسیر درمان و کنگره‌۶۰ را پیدا کردیم، بنابراین نباید هیچ‌گونه شکایت یا گله‌ای از وضعیت مالی‌مان داشته باشیم. همان‌طور که آقای مهندس در سی‌دی (مست) فرمودند: «من ۷ سال پس از رهایی توانستم، آخرین چکم را پاس کنم»، پس باید شکرگزار باشیم که در مسیر کنگره‌۶۰ هستیم و مسافرمان در حال درمان است.

پله بعدی صبر است. ما همسفرها در سفر اول به‌ خوبی آن را تجربه می‌کنیم. صبر یعنی سپری کردن زمان همراه با تلاش و کوشش برای رسیدن به هدف. (صبر درختی تلخ می‌باشد که میوه‌اش شیرین است.) پله بعدی دوری از تجسس، قضاوت و غیبت است. ما اجازه نداریم در زندگی دیگران تجسس کنیم، آن‌ها را مورد قضاوت قرار دهیم و در موردشان غیبت کنیم.

آقای مهندس می‌فرمایند: «اگر تصور کنیم که پس‌انداز مخصوص افراد ثروتمند است، اشتباه بزرگی مرتکب شده‌ایم. در حقیقت، پس‌انداز کردن برای کسانی ضرورت دارد که وضعیت مالی مناسبی ندارند.» درآمد ما هر چقدر هم باشد، مهم نیست، آنچه اهمیت دارد این است که چقدر از آن را می‌توانیم کنار بگذاریم. ایشان تأکید دارند که به فرزندانتان پس‌انداز کردن را بیاموزید.

آخرین پله (توکل، رضا و تسلیم) می‌باشد. توکل یعنی خداوند را وکیل خود قرار دهیم. رضا یعنی از رضایت خداوند راضی باشیم و تسلیم یعنی هیچ خواسته‌ای جز خواست قدرت‌مطلق نداشته باشیم؛ اما نکته مهم این است که این مفاهیم نباید فقط در حد زبان یا قلب باقی بمانند؛ بلکه باید در عمل و رفتار روزمره‌ ما نمود داشته باشند.

زمانی که تازه وارد کنگره شده بودم، ذهن آشفته‌ای داشتم و اجرای آموزش‌ها برایم بسیار دشوار بود. در کنگره‌۶۰ بارها شنیده بودم که باید به مسافر مانند یک بیمار نگاه کرد؛ اما پذیرش این موضوع برایم سخت بود، مدام مسافرم را زیر نظر می‌گرفتم و درگیر رفتارش بودم و به درمانش توجهی نداشتم. خداوند نعمت بزرگی به نام کنگره‌۶۰ در اختیار ما قرار داده است و ما باید به شایستگی از آن بهره‌مند شویم.

مرزبانان کشیک: همسفر زهرا و مسافر محمد
تایپیست‌ها: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون هفتم) و همسفر اعظم رهجوی راهنما همسفر الهام (لژیون پنجم)
عکاس: همسفر معصومه رهجوی راهنما همسفر ثریا (لژیون نهم)
ویرایش: همسفر بهاره نگهبان سایت
ارسال: همسفر اعظم رهجوی راهنما همسفر الهام (لژیون پنجم) دبیر سایت
همسفران نمایندگی امین قم