دستور جلسه این هفته "وادی پنجم و تأثیر آن روی من" است. وقتی به وادی پنجم می‌رسیم، متوجه می‌شویم که باید ترمز تفکرات بیش از اندازه کشیده شود؛ یعنی دیگر تفکر بیش از حد در مورد مسائل کافی‌ست و حالا وقت آن است که عمل کنیم. در ابتدای وادی نوشته شده: وقتی به دریا نگاه می‌کنیم، آب و موج می‌بینیم؛ یا وقتی به آسمان نگاه می‌کنیم، آسمانی آبی و آفتابی یا گاهی پر از ابر را می‌بینیم. زمانی که خورشید برای استراحت موجودات، پشت کوه پنهان می‌شود، آسمانی پر از ستارگان را مشاهده می‌کنیم. اما اگر به درون این‌ها نفوذ کنیم، آنگاه چه خواهیم دید؟
انسان هم همین‌گونه است. وقتی به او نگاه می‌کنیم، چه می‌بینیم؟ آیا ما فقط در همین زندگی روزمره‌ای که هر روز تکرار می‌شود خلاصه می‌شویم؟ یا نه، در جهانی عظیم‌تر زندگی می‌کنیم و هر کسی رسالتی دارد که باید در جهت آن حرکت کند؟ اگر انسان در جهت رسالتش حرکت کند، در آرامش و آسایش خواهد بود. اما اگر خلاف آن حرکت کند و دنبال خواسته‌های نامعقول باشد، مطمئناً به آرامش نخواهد رسید.
در وادی گفته می‌شود که انسان فقط در همین حیات زمینی خود زندگی نمی‌کند، بلکه در دو جهان دیگر نیز حضور دارد: ۱. جهان خواب، ۲. جهان ذهنی (که بزرگ‌ترین جهان است و در آن زمان معنا ندارد). آنگاه به عظمت انسان پی می‌بریم؛ اینکه ما در ذهن خود می‌توانیم در همان لحظه هر چیزی را بسازیم، واقعاً شگفت‌انگیز نیست؟ چرا من قدرت ذهنم را به دست خودم نگیرم و آن را کنترل نکنم؟ چرا از آن در جهت رسیدن به خواسته‌های معقول و سالم استفاده نکنم؟ چرا گاهی اوقات جهان ذهنی‌ام را به دست نیروهای منفی و بازدارنده می‌سپارم، تا هر طور که بخواهند، زندگی‌ام را به بازی بگیرند و مانع رشد من شوند؟
نردبانی را تصور کنیم با هفت پله؛ برای رسیدن به آرامش، باید از این نردبان آرام و پیوسته بالا برویم. با آموزش، حرکت، و استمرار می‌توان به پله هفتم رسید و آرامش و آسایش حقیقی را با تمام وجود حس کرد. پله‌های این نردبان به ترتیب زیر است: ۱. برگشت از ضد ارزش‌ها: این اولین پله است؛ به ظاهر ساده، ولی سخت‌ترین پله است. مانند همان قدم اول در هر کار. ما فقط باید بدانیم چه کاری ارزش و چه کاری ضد ارزش است، چون گاهی کاری که از دید ما ارزش است، در حقیقت ضد ارزش است. ۲. خودداری: کاری که نمی‌دانیم درست است یا غلط، نباید انجام دهیم. 3. قناعت: از هر آنچه داریم، بهترین استفاده را بکنیم؛ کم یا زیادش مهم نیست. ۴. صبر: صبر با تحمل فرق دارد. صبر یعنی تحمل همراه با تلاش و امید به نتیجه. ۵. دوری از تجسس، غیبت و قضاوت: که از بزرگ‌ترین موانع رشد فردی و ارتباط سالم با دیگران هستند. ۶. پس‌انداز: چه مادی و چه معنوی، باید برای روزهای سخت ذخیره داشته باشیم. ۷. توکل، رضا و تسلیم: درک و فهم این پله، سخت است. نیاز به ایمان قوی دارد که بگوییم: «خدایا، سپردم به خودت؛ هرچه صلاح می‌دانی، همان شود...»
نویسنده: راهنما همسفر فاطمه (لژیون هفتم)
رابط خبری: همسفر مژگان رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون هفتم)
ویراستاری و ارسال: همسفر آتوسا رهجوی راهنما همسفر فاطمه (لژیون هفتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی ابوریحان تهران
- تعداد بازدید از این مطلب :
119