تا زمانی که حرکت نکنیم، تفکرات ما از قوه به فعل تبدیل نمی‌شوند. ما می‌توانیم با استفاده از تفکراتمان و قدرت تصویرسازی ذهن، هر چیزی حتی غیرممکن‌ها را همان لحظه در ذهن خود خلق کنیم. این توانایی همان قدرتی است که خداوند تمام‌وکمال در اختیار دارد و می‌تواند هر چیزی را در لحظه خلق کند. به‌عبارت‌دیگر همان نیروی «شو! شود»؛ اما ما انسان‌ها این قدرت را فقط در ذهنمان داریم. برای خروج تصاویر از دنیای ذهن و خلق آن‌ها در دنیای بیرون باید حرکت کنیم؛ البته در حوزه قوانین فیزیکی زمین و دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم.
ما در وادی پنجم حرکتمان را آغاز می‌کنیم؛ اما باید بدانیم برای یک حرکت درست و اصولی که ما را به سرمنزل مقصود برساند، همواره این موارد را در نظر بگیریم و بر مبنای آن‌ها حرکت خود را آغاز کرده و ادامه دهیم. موضوعاتی که در متن وادی پنجم به ما آموزش داده می‌شوند عبارت‌اند از:
1- برگشت از ضدارزش‌ها: اولین مسئله است. برای این کار باید در مسیر تزکیه و پالایش قرار بگیریم و به‌صورت ذره‌ذره فرمان الهی را اجرا کنیم.
۲- خودداری: انسان خوددار، کسی است که صاحب و فرمانده خودش است و اختیار خودش را در دست دارد. وقتی سر یک دوراهی قرار می‌گیرد که کاری را انجام بدهد یا ندهد، بهترین کار انجام‌ندادن آن است.
۳- قناعت: درس‌گرفتن از طبیعت برای بهره‌بردن به بهترین وجه ممکن از آنچه در زندگی در اختیارمان است.
۴- صبر: انسانی که مفهوم حقیقی صبر را بیاموزد و در زندگی خود به کار گیرد، به‌حق به جایگاه بسیار ارزشمندی رسیده است.
۵- تجسس، قضاوت، غیبت: باید یاد بگیرم و بدانم تجسس در امور دیگران و قضاوت افراد نه‌تنها وقت و زمانمان را می‌گیرد؛ بلکه باعث می‌شود تا تمام انرژی و نیروی من برای دیگران هزینه شود و هر چقدر دانش، آگاهی و به‌طورکلی دانایی من بالاتر برود، عملی شود و به دانایی مؤثر تبدیل شود، دوربینم بر روی خودم قرار می‌گیرد.
۶- پس‌انداز: با قناعت، شکرگزاری و استفاده درست از نعمت‌ها و امکاناتی که در اختیار داریم و همچنین تلاش، کوشش و حرکت، می‌توانیم پایه‌های مالی زندگی خود را مستحکم کنیم. پس‌انداز در واقع تغییر در فکر و اندیشه است که یک دوراندیشی و برنامه‌ریزی و هدفمند بودن در زندگی را به ارمغان می‌آورد. به نظر من پس‌انداز هم می‌تواند مادی و هم غیرمادی باشد.
۷- توکل، رضا و تسلیم: توکل به خداوند یعنی خداوند را وکیل خود قرار دهیم؛ اما آیا می‌توانیم دست روی دست بگذاریم، خودمان هیچ کاری نکنیم، بگوییم که ما به خداوند توکل کرده‌ایم و خدا خودش همه چیز را درست می‌کند؟ خیر، باید با قلب، زبان و عمل، نسبت به آنچه از طرف او برای ما تقدیر می‌شود رضایت داشته باشیم. اگر از این دو مرحله؛ یعنی توکل و رضا عبور کنیم، می‌توانیم وارد مرحل تسلیم محض در مقابل قدرت مطلق شویم.
نویسنده: همسفر فرزانه رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون هشتم)
رابط خبری: همسفر گلاله رهجوی راهنما همسفر مریم (لژیون هشتم)
ارسال: همسفر سعیده رهجوی راهنما همسفر خندان (لژیون هفتم) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی لویی پاستور
- تعداد بازدید از این مطلب :
42