وادی پنجم؛ آغاز حرکت از تفکر تاعمل

وادی‌ها نقش کلیدی در زندگی ما دارند. وادی‌ها همان قوانین الهی هستند که راه و روش درست زندگی کردن را به ما آموزش می‌دهند. ما برای خروج از تاریکی‌ها باید ۱۴ وادی را طی کنیم. برای پروسه‌ عظیم درمان اعتیاد و در راستای به تعادل رساندن اضلاع مثلث درمان اعتیاد؛ یعنی جسم، روان و جهان‌بینی، در وادی اول با موضوع تفکر و نقش حیاتی و کلیدی آن در چگونگی زندگی و تکامل آن آشنا شدیم. در وادی دوم آموختیم که هیچ‌ کدام از ما به هیچ نیستیم؛ حتی اگر خود به هیچ فکر کنیم. آموختیم که هر کس قدم به این حیات می‌گذارد، هیچ ‌کدام بیهوده، الکی یا تصادفی نیست.

در وادی سوم یاد گرفتیم که در مسیر حرکت برای حل مشکلات، فقط و فقط روی توانایی‌های خودمان حساب باز کنیم و به هیچ وجه حرکت‌مان را با انتظار کمک و یاری دیگران متوقف نکنیم. در وادی چهارم آموختیم مسئولیت زندگی ما به عهده‌ خود ما است، نه خداوند. مسئولیت‌ها در زندگی دو طرفه هستند؛ اگر ما مسئولیت را بپذیریم و حرکت کنیم، آن‌گاه مشمول رحمت بی ‌انتهای باری ‌تعالی قرار خواهیم گرفت.

وادی پنجم به ما می‌گوید: «در جهان ما تفکر، قدرت مطلق حل نیست. توأم با رفتن و رسیدن، آن را کامل می‌نماییم.» سؤال اینجا است که اگر تفکر، قدرت مطلق حل نیست؛ پس چه چیزی باعث حل مشکلات می‌شود؟ باید این را بدانیم که هر چقدر فکر کنیم و در ذهن‌مان تصویر سازی کنیم؛ اما برای حل مشکلات‌مان ناگزیر باید حرکت کنیم. بزرگ‌ترین عاملی که می‌تواند به ما کمک کند تا بتوانیم ذهنیات‌مان را کاربردی کنیم، حرکت است. ما نیاز به حرکت داریم و تا زمانی که آموزش‌های‌مان را کاربردی نکنیم، قادر به حل مشکلات‌مان نخواهیم بود. استاد سردار می‌فرماید: خواست و اندیشه‌های درون انسان اگر به جهت پیشرفت باشد، در انجام وظایف و تحقیقات خوب است؛ اما اگر تفکر خالی باشد و بدون تحرک، بخشی از مسائلِ ساخته‌ شده نیز ویران خواهد شد.

تفکرات ما تا زمانی که حرکت نکنیم، از قوه به فعل تبدیل نمی‌شوند. ما با استفاده از تفکرات‌مان و قدرت تصویر سازی ذهن، هر چیزی را می‌توانیم در همین لحظه در ذهن خود خلق نماییم؛ حتی غیر ممکن‌ها را. این توانایی، همان قدرت کن فیکون است که خداوند تمام و کمال آن را در اختیار دارد و هر چیزی را می‌تواند در لحظه خلق نماید. یا به‌عبارت دیگر: شو، شود. دروادی پنجم ما حرکتمان را آغاز می‌نماییم؛ اما باید بدانیم که این حرکت بایستی درست و اصولی باشد تا به بیراهه نرویم. برای این منظور در این وادی، هفت کلید وجود دارد:

دوری از ضد ارزش‌ها

اگر ما در اعماق تاریکی‌ها هستیم؛ باید از عمق تاریکی‌ها بازگشت کنیم و این یک‌باره امکان‌پذیر نیست. باید ذره‌ ذره بازگشت کنیم و آن راهی را که رفته‌ایم، برگردیم. بایستی تحت هر شرایطی از ضد ارزش‌هایی که قبلاً انجام می‌دادیم بازگشت کنیم و به‌ نوعی توبه کنیم.

خودداری

یعنی در اختیار داشتن خود و انسانِ خوددار کسی است که اختیار خودش را در دست دارد. به‌ عنوان‌ مثال: اگر جایی امکان لغزش در آن است، به آن مکان نرود؛ حتی اگر تردید دارد، بهتر است خودداری کند.

قناعت

قناعت نیز در جای خود بسیار حائز اهمیت است. شایسته است که در زندگی خود، به آنچه داریم قانع باشیم و قدر داشته‌های خود را بدانیم. با قناعت، استفاده‌ درست و شکرگزاری از نعمت‌ها و امکاناتی که در اختیار داریم و در ادامه با تلاش و کوشش فراوان، می‌توانیم پایه‌های مالی زندگی خود را مستحکم نماییم. این مسئله؛ یعنی استحکام پایه‌های مالی زندگی، بسیار بسیار مهم است.

صبر

صبر یکی از زیباترین موضوعات و مفاهیمی است که در کنگره ۶۰ و در طول دوره‌ درمان اعتیاد با آن آشنا می‌شویم. انسانی که مفهوم حقیقی صبر را بیاموزد و در زندگی خود به‌ کار گیرد، به‌ حق، به جایگاه بسیار ارزشمندی رسیده است. صبر یکی از صفات زیبایی است که در کلام‌الله بارها از آن یاد شده است. صبر؛ یعنی در نظر گرفتن پارامتر زمان برای انجام هر کاری، همراه با سعی و تلاش حساب‌شده. درمان اعتیاد ۱۰ تا ۱۱ ماه زمان می‌خواهد. حل مشکلات، زمان و صبر می‌خواهد. خروج از تاریکی مستلزم صبر، تلاش و گذر زمان است. در این وادی یاد می‌گیریم که در صبر خود نیز بی‌صبری نکنیم و صبر را با شیرینی معنا و اجرا کنیم.

تجسس، قضاوت، غیبت

قضاوت؛ یعنی رأی دادن به مطلبی که صحت آن را نمی‌دانم. در کنار قضاوت منفی، صدمه نصیب ما می‌شود. تجسس باعث قضاوت می‌شود و قضاوت منجر به غیبت می‌شود؛ چرا که کسی که دچار قضاوت می‌شود، دنبال جایی است تا رأی خود را اعلام کند. به این ترتیب، یک نفر دیگر را وارد بازی خود می‌کند و به همین سبب است که شنونده‌ غیبت، به اندازه‌ غیبت کننده گناهکار است.

پس‌انداز

در کنار قناعت، اگر پس‌اندازی نباشد، ارزشی ندارد. چه کسانی باید پس‌انداز کنند؟ کسانی که اندوخته‌ کمتری دارند و البته ضرب ‌المثل است که گندم در سیلو دانه دانه؛ یعنی هر کس به اندازه‌ توانش پس‌انداز می‌کند. قناعت با پس‌انداز ارتقا می‌یابد وگرنه می‌تواند معنای حماقت یا خساست پیدا کند.

توکل، رضا، تسلیم

توکل؛ تکامل در جمع صورت می‌گیرد و در زندگی اجتماعی، انسان‌ها ضعف یکدیگر را جبران می‌کنند. آدمی زمانی که توانایی حل مشکلات بزرگ را ندارد، از نیروی برتر و داناتر به‌ عنوان وکیل استفاده می‌کند و اختیار خود را در حل آن مسئله به وکیل واگذار می‌نماید که در جهان معنوی، بهترین وکیل انسان خداوند است.

رضا؛ در مقام رضا، انسان در مراحل معنوی خواسته دارد و به‌ سوی خواسته‌اش حرکت می‌کند؛ اما نتیجه را به خداوند واگذار می‌نماید. در پایان، هر اتفاقی که بیفتد، از نتیجه‌ آن راضی است؛ یعنی خود را هم می‌بیند؛ اما می‌گوید: من راضی‌ام به آنچه تو راضی هستی و می‌خواهد.

تسلیم؛ اما مرحله‌ تسلیم که بالاترین مرحله‌ معنوی است؛ دیگر شخص خودش را نمی‌بیند و هرچه هست، خالق، رب و مربی است؛ یعنی دیگر خواسته‌ای وجود ندارد که بخواهد رضا باشد یا نباشد. ما برای هر مشکلی می‌توانیم ابزار حل آن را در کنگره ۶۰ بیابیم. می‌توان گفت هر وادی، ابزاری برای حل کردن بسیاری از مشکلاتی است که ما در زندگی با آن درگیر هستیم و برای من، هر روز که می‌گذرد، به اهمیت وادی‌ها و تأثیری که در من دارند، بیشتر پی می‌برم.

نویسنده: راهنما همسفر فهیمه (لژیون اول)
رابط خبری: همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر اعظم (لژیون پنجم)
ارسال: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر فهیمه (لژیون اول) نگهبان سایت
همسفران نمایندگی یحیی زارع میبد