قضاوت، جهالت و مسیر دانایی

دوازدهمین جلسه از دوره پانزدهم کارگاه‌های آموزشی عمومی  کنگره ۶۰ ویژه مسافران و همسفران  به نمایندگی اردبیل، به استادی راهنمای محترم مسافر ابراهیم، نگهبانی موفت مسافر پیام و دبیری موقت مسافر اشکان با دستور جلسه "قضاوت و جهالت"  پنج شنبه ۱۹ تیر ۱۴۰۴ ساعت ۱۷:۰۰ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

از اینکه عضوی کوچک از جمع باعظمت کنگره ۶۰ هستم، خداوند را شاکرم. دستور جلسه امروز درباره «قضاوت و جهالت» است. شاید برای یک تازه‌وارد یا سفر اولی این سؤال پیش بیاید که این مباحث چه ارتباطی با درمان اعتیاد دارند. اما حقیقت این است که تمامی دستور جلسات در کنگره ۶۰، ابزاری هستند برای ارتقای جهان‌بینی ما. چون درمان بدون اصلاح نگرش و درک، ناقص است. جهان‌بینی یکی از اضلاع اساسی مثلث درمان در کنگره است.

در یکی از سی‌دی‌های اخیر، آقای مهندس از نردبانی صحبت می‌کند که تخریب هر فرد، به اندازه جهل و نادانی اوست. من که بیست سال در تاریکی اعتیاد زندگی کرده‌ام، بیست سال در جهالت بوده‌ام. زندگی‌ام با مواد مخدر گره خورده بود؛ قضاوت، دخالت، بی‌قراری، بی‌ایمانی—همه‌شان نتیجه همین وضعیت بودند.

من در دوران مصرف، همواره دیگران را قضاوت می‌کردم. خانواده، فرزند، والدین؛ همه را مورد نقد قرار می‌دادم، اما هرگز از خودم نپرسیدم که من برای آن‌ها چه کرده‌ام؟ همیشه طلبکار بودم. این قضاوت‌ها ریشه در جهالت داشت. وقتی در جهل باشم، غیبت می‌کنم، دزدی می‌کنم، مصرف می‌کنم.

در کنگره ۶۰، ما با «مثلث جهالت» آشنا می‌شویم: ترس، منیت و ناامیدی. همین سه عامل، بزرگ‌ترین دشمنان من در مسیر درمان بودند. اما خوشبختانه در کنگره با «مثلث دانایی» آشنا شدم: تفکر، تجربه، آموزش. این‌ها ابزارهای من برای مقابله با جهالت هستند. کنگره ۶۰، درمان اعتیاد را ممکن کرده، به شرطی که در مسیرش قرار بگیرم.

من فهمیدم که تغییر، تدریجی است. اگر تا دیروز آدم بدی بودم، امروز با یک شب خوابیدن، آدم خوبی نمی‌شوم. باید صبور بود. وادی دهم هم می‌گوید: «صفت گذشته در انسان صادق نیست». این یعنی گذشته من تعیین‌کننده آینده‌ام نیست، مگر اینکه خودم بخواهم همان بمانم.

در مسیر درمان یاد گرفتم که تنها کسی که حق دارم او را قضاوت کنم، خودم هستم. باید دوربین قضاوت را به سمت خودم بچرخانم. این تنها راه رشد و پیشرفت من است. آقای مهندس هم در سی‌دی اخیر گفتند: اگر می‌خواهی به جایی برسی، باید سرت را زیر پایت بگذاری؛ یعنی از نفس و منیت خودت بگذری. این مسیر در کنگره برای ما مهیاست، به شرطی که در آن باقی بمانیم و به قوانینش احترام بگذاریم.

ممنونم که پای صحبت‌هایم نشستید.

تهیه و ارسال گزارش: مسافر اشکان(لژیون ۶)