داروهای محرک و اعتیادآور حاصل ترکیب مادههای صنعتی با متآمفتامینها هستند. این مادهمخدر بسیار قوی است. شیشه برای اولینبار در سال ۱۸۸۷ در آلمان، طی تحقیقاتی بر روی مبتلایان به افسردگی، بیشفعالی و چاقی مزمن بهصورت مصنوعی ساخته شد. در طول جنگ جهانی دوم ژاپن از متآمتافمینهایی مانند شیشه و ... برای آمادهسازی روحی، رفع خستگی، بیداری و هوشیاری طولانی مدت سربازان استفاده میکرند. بعدها سربازانی که بیش از حد به شیشه معتاد شده بودند، نتوانستند آن را ترک کنند و دچار اختلالات اضطراب پس از سانحه، افسردگی و ... شدند.
استفاده از شیشه به دلیل تأثیر بر کاهش اشتها و کاهش وزن، میان زنان بسیار محبوب شدهاست. امروزه قرصهای بسیاری با عنوان داروی لاغری و کاهش وزن که حاوی این ماده اعتیادآورر هستند، متأسفانه به راحتی به فروش میرسند، هرچند این داروها باعث کاهش وزن میشوند؛ اما بسیار اعتیادآور هستند. در اکثر موارد مصرفکننده از وجود مادهمخدر شیشه در این قرصها اطلاعی ندارد و ناخواسته معتاد میشود. اعتیاد به شیشه بسیار آسان و سریع؛ اما ترک آن کاری سخت و دشوار است که عوارض بیشماری در پی دارد.
براساس پژوهشهای علمی؛ حتی یک بار مصرف شیشه موجب تخریب غیرقابل جبران بخشهایی از مغز میشود. اگر فردی هرگز سیگار نکشیده و در سلامت روانی کامل باشد و سابقه بستری در بیمارستان نیز نداشته باشد، به رغم همه این سوابق خوب پزشکی با یک بار مصرف شیشه، دچار صدمات مغزی خواهد شد که دیگر برای او کاری نمیتوان کرد.
شیشه یا متآمفتامین جزو مواد محرک است و موجب تحریک و برانگیختگی بدن و روان میشود. منظور از برانگیختگی این است که بدن دچار کمخوابی، بیخوابی، کماشتهایی و پرخاشگری میشود و فرد احساس انرژی کاذب بیش از اندازهای میکند و تا ساعتهای طولانی میتواند کار کند بدون آنکه احساس خستگی کند. این عوارض موجب میشوند تا بدن به شدت دچار فرسودگی شود و فرد مصرفکننده بسیار زود کارایی خود را از دست میدهد.
مصرف شیشه کنترل روی مغز را از بین میبرد به گونهای که مثلاً فرد مصرفکننده کنترل جنسی خود را از دست داده، این مسأله او را در معرض ابتلا به ایدز و هپاتیت قرار میدهد و تبعات اجتماعی و خانوادگی برای فرد مصرفکننده دارد.
نشانهها و علائم اعتیاد به شیشه، به دو صورت جسمی و رفتاری در فرد ایجاد میشود. سبک زندگی این افراد به طور کلی تغییر میکند. افرادی که به مصرف شیشه وابسته هستند رفتارهایی مانند پرخاشگری، سوءظن، خشم، بدبینی، افسردگی، عدم آرامش و کنترل فکر، عدم تمرکز، سوء برداشت از رفتار دیگران، حساسیت نسبت به بعضی از وسایل و ... در آنان بروز میکند.
از مهمترین نشانههای فیزیکی میتوان به این موارد اشاره کرد: افرادی که شیشه مصرف میکنند تغییر قدرت جسمانی زیادی در آنان دیده میشود که میتوانند سختترین کارهای فیزیکی را که قبلاً قادر به انجام آن نبودند، انجام دهند. دندانهای این افراد تیره میشود و بعد از گذشت زمان شروع به ریختن میکند. ساعت خواب در این افراد به شدت کاهش پیدا میکند، دائماً بیدار هستند و با کوچکترین حرکتی در اطراف خود بیدار میشوند. زیر چشم این افراد معمولاً گود رفته است. مصرف غذا در این افراد بسیار کاهش مییابد تا جایی که چند روز غذا نمیخورند و کاهش شدید وزن در این افراد دیده میشود. به وجود آمدن زخمهایی در دست و صورت به دلیل خودزنیهایی که دارند. دهان آنها بد بو و مردمک چشم گشاد میشود.
تا زمانیکه فرد نپذیرد معتاد است، درمان اعتیاد به مصرف شیشه امکانپذیر نیست. نقش خانواده برای درمان شیشه بسیار مهم است؛ زیرا افرادی که اعتیاد به شیشه دارند، معمولاً این مسئله را قبول نمیکنند. عوارض مصرف شیشه به قدری وحشتناک است که هروئین و یا قویترین مخدرهای سنتی در مقابل آن بسیار ضعیف هستند. مصرفکننده شیشه در حالت خماری، گاهی دست به حرکات جنونآمیزی میزند که شاید از دیوانگان زنجیری هم سر نزند. از مهمترین عوارض طولانی مدت مصرف شیشه که معمولاً بعد از گذشت کمتر از شش ماه مصرف خود را نشان میدهد، آسیبهای شدید کبدی، جوشهای صورت، ایجاد عفونت در دستگاه گوارش و رودهها و سایر عوارض خطرناک و دردناک هستند.
در حال حاضر هیچ یک از روشهای مرسوم درمان اعتیاد، پاسخگوی مصرفکنندگان شیشه نیستند و بهترین و کاملترین دارو برای درمان شیشه، تریاک یا اوپیوم تینکچر با متد DST است. تریاک مجموعهای از ترکیبات و آلکالوئیدهای قدرتمند دارویی نظیر آرامبخش، ضد درد، ضد افسردگی، نشاط آور و ... است که میتواند عوارض وحشتناک مصرف شیشه را از بین ببرد و شخص را آماده انجام و پیگیری برنامههای درمانی کند.
این ادعا صرفاً نوشتن مطلب روی کاغذ نیست، بلکه درمان تکتک افراد به صورت مستند در جمعیت احیای انسانی کنگره۶۰ قابل پیگیری است. براساس متد DST تنها دارویی که میتواند جایگزین مصرف شیشه شود و مصرفکننده را در وضعیت تعادل نسبی قرار دهد، داروی اوپیوم یا اوپیوم تینکچر است. در روش DST مواردی مانند سازگاری و مدت زمان مورد توجه قرار میگیرد و فرآیندی است که طی آن، نوعی مادهمخدر جایگزین نوع دیگری از موادمخدر میشود، در این مدت بدن خود را برای دریافت ماده جدید آماده میکند.
زمانیکه نوع مادهمخدر عوض میشود تا مدتی جواب نمیدهد و این اصل پذیرفته شده علمی است. زمان لازم برای ایجاد سازگاری حداقل بیست روز و حداکثر دو ماه است. مصرفکننده در این مدت شرایط بدی ندارد و کاملاً قابل تحمل است. برای ایجاد پدیده سازگاری نیازی به مصرف ماده جدید در مقادیر بالا نیست و بایستی به صورت پلهای افزایش یابد.
در این روش ابتدا مصرف شیشه به طور کامل قطع میشود و بلافاصله مصرف اوپیوم به میزان پنجاه میلی گرم در روز به صورت خوراکی آغاز میشود. پس از گذشت یک هفته، مقدار مصرف به صد میلی گرم در دو وعده پنجاه میلی گرمی افزایش مییابد و پس از گذشت بیست و یک روز به میزان صد و پنجاه میلی گرم در سه وعده پنجاه میلی گرمی میرسد. در بیست و یک روز اول و حداکثر تا پایان بیست و یک روز دوم یا پله دوم، پدیده سازگاری صورت گرفته، داروی اوپیوم جایگزین شده و توسط گیرندههای اپیویدی به طور کامل دریافت میشود و شخص در وضعیت متعادلی خواهد بود. در پلههای بعدی مقدار مصرف به سیصد، سپس به چهارصد و پنجاه میلی گرم، حداکثر تا سقف ششصد یا هفتصد و پنجاه میلی گرم در سه وعده خوراکی افزایش مییابد و سپس عملیات تیپرینگ یا کاهش پله مصرف با استفاده از ضریب 8/0 آغاز شده و مقدار مصرف کاهش مییابد تا جایی که به صفر رسیده و قطع شود. این متد درمانی حداقل ده ماه زمان میبرد و در پایان دوره، مصرفکننده شیشه به انسانی سالم و متعادل تبدیل میشود.
پژوهشی با هدف بررسی اختلالات روانی، جسمی و توجه پایدار مصرفکنندگان متآمفتامین، همچنین بررسی میزان تأثیر روش DST بر پارامترهای ناشی از سوء مصرف، در کنگره60 انجام شد و نتایج نشان داد که پایداری افرادی که با روش DST در حال درمان هستند نسبت به روشهای دیگر، مناسبتر است.
امیدوارم همه مصرفکنندگان این ماده مخرب با ورود به کنگره60 به رهایی و درمان برسند.
نویسنده: همسفر مینا رهجوی راهنما همسفر شهربانو (لژیون دوازدهم)
تایپ: رابط خبری همسفر مهناز رهجوی راهنما همسفر شهربانو (لژیون دوازدهم)
ویرایش و ارسال: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر سونا (لژیون شانزدهم) دبیر سایت
همسفران نمایندگی کاسپین قزوین
- تعداد بازدید از این مطلب :
171