گروه خانواده_ قضاوت کردن برابر با قضاوت شدن

جلسه دوم از دوره اول جلسات لژیون سردار همسفران کنگره۶۰ نمایندگی دزفول به استادی همسفر لیلا، نگهبانی راهنما همسفر سمیه و دبیری همسفر زینب با دستور جلسه «قضاوت و جهالت» روز پنج شنبه ۱۹ تیرماه ۱۴۰۴ ساعت ۱۶:۰۰ آغاز به کار کرد. 

خلاصه سخنان استاد:

دستور جلسات کنگره همه کاربردی و کلید تمام مشکلات و سختی‌های ما هستند. دستور جلسه امروز «قضاوت و جهالت» است. قضاوت به معنی حکم کردن و جهالت به معنی نادانی. نگهبان همیشه اول جلسه می‌خواند از جهل و نادانی خودمان به خداوند پناه می‌بریم. همین جهل و نادانی باعث می‌شود ما به راحتی دیگران را قضاوت و حکم صادر کنیم. قضاوت‌های ما باید بر اساس دانایی، آگاهی و اطلاعات درست ما باشد؛ اگر چنین نباشد عین جهالت است.

قضاوت‌های ما بیشترین آسیب را به خودمان می‌رساند و باعث می‌شود انرژی ما گرفته شود. زمانی که کسی را قضاوت می‌کنیم؛ باید منتظر قضاوت هم باشیم. استاد امین در سی‌دی قضاوت فرمودند: وقتی شما فردی را قضاوت کنید مثل این است که موشک‌هایی را به شهر وجودی آن فرد پرتاب می‌کنید و آن شخص با شما وارد جنگ می‌شود و موشک‌هایی به طرف شما پرتاب می‌کند و این مسأله تخریب‌های زیادی در ما به وجود می‌آورد.

ما در کنگره یاد گرفته‌ایم که دوربین‌مان روی خودمان باشد. این یکی از حقه‌های نفس است که انسان را فریب می‌دهد تا دوربینش را از روی خودش بردارد و روی دیگران متمرکز شود و عیب خودش را پنهان کند و انرژی خودش را صرف دیگران کند. از قدیم شنیده‌ایم که کار قاضی‌ها خیلی سخت است؛ چرا سخت است؟ چون باید بر مبنای آن اطلاعات و آگاهی، خودشان بین دو نفر قضاوت کنند و در پیشگاه خداوند مسئول هستند و باید جوابگو باشند. اگر بخواهیم قضاوت کنیم باید به طرف دانایی و آگاهی حرکت کنیم.

استاد امین در جزوه‌ جهان‌بینی ۲ مثلث مطرح کردند: مثلث دانایی که شامل اضلاع: تفکر، تجربه و آموزش است و مثلث جهالت که می‌شود: ترس، ناامیدی و منیت. وقتی ما می‌ترسیم مسلماً تمرکز خودمان را از دست می‌دهیم و نمی‌توانیم تمرکز کنیم. اگر من لیلا منیت داشته باشم و بگویم همه چیز را می‌دانم؛ مسلماً آموزش برای من متوقف می‌شود و از حرکت باز می‌ایستم. ناامیدی هم همین طور است؛ باعث می‌شود شخص حرکت نکند و تجربه کسب نکند.

خیلی فرق هست که در یک موقعیت هستی یا این‌که در آن موقعیت نظر می‌دهیم. ما وقتی می‌توانیم در مورد راه رفتن کسی نظر بدهیم که کفش‌هایش را بپوشیم و چند قدم راه برویم بعد در مورد راه رفتنش قضاوت کنیم. نباید جمله‌ای که اگر من به جای کسی بودم این کار را می کردم به زبان بیاوریم؛ چون ما جای هیچ کس نیستیم اگر هم بودیم خیلی احتمال داشت آن کار را انجام بدهیم.

این یک قانون نانوشته است؛ اگر فردی را قضاوت کنیم سرنوشت آن‌قدر دنبالمان می‌کند تا در یک کوچه بن‌بست با همان شرایط قرار می‌دهد تا ببیند واکنش ما چه هست. خود من در همین شرایط قرار گرفتم مسافرم را قضاوت کردم. مسافرم سفر سیگارش را شروع کرده بود؛ تخریبش نزدیک ۳۰ سال بود، وقتی دیدم هم لژیونی‌هایش به راحتی سیگارشان را کنار گذاشته‌اند؛ اما مسافر من سفر سیگارش را خراب کرد و دوباره شروع کرد با خودم گفتم چرا هم لژیونی‌هایش درمان شده‌اند؛ اما مسافر من هنوز کنار نگذاشته غافل از این‌که مسافر من تخریب بیشتری داشته است. زمانی وارد لژیون تغذیه سالم شدم متوجه شدم مسافرم را به اشتباه قضاوت کردم.

غذا خوردن خودم یک نوع اعتیاد بود. بار اول سفر لژیون تغذیه سالم را کنار گذاشتم و بار دوم که وارد شدم دیدم خیلی سخت است. می‌بینم اضافه وزن من زمان زیادی طول کشیده که به وجود آمده، پس زمان می‌برد تا بتوانم وزنم را کم کنم. برای همین است می‌گوییم قضاوت نکنیم که ما در همان موقعیت قرار می‌گیریم. خوشحالم اینجا هستم امیدوارم با آموزش‌هایی که می‌گیریم بتوانیم به ساحل آرامش برسیم.

عکاس: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر فرزانه (لژیون اول)
ویرایش و ارسال: همسفر لیلا نگهبان سایت
همسفران نمایندگی دزفول