قضاوت کردن خوب است با علم و آگاهی باشد؛ اما برای خود نه دیگران

چهاردهمین جلسه از دور بیستم سری کارگاه‌های آموزشی عمومی ویژهٔ مسافران و همسفران نمایندگی یحیی زارع میبد، با استادی مسافر رسول، نگهبانی موقت مسافر محمد و دبیری موقت مسافر حسین، با دستور جلسه: «قضاوت وجهالت» در روز پنج‌شنبه، نوزدهم تیرماه ۱۴۰۴، ساعت ۱۷:۰۰ آغاز شد.

خلاصه سخنان استاد:

دستور جلسه‌ امروز در مورد «قضاوت و جهالت» است.
اکثریت ما هم معنی قضاوت را می‌دانیم و هم معنی جهالت را؛ قضاوت یعنی حکم کردن و تصمیم گرفتن، و جهالت؛ یعنی عدم آگاهی و ندانستن یک چیز.

خداوند از روز ازل، زمانی که انسان را به عنوان اشرف مخلوقات آفرید، فرشتگانی به نشانه‌ی اعتراض به خداوند گفتند: این انسانی که خلق کردی، در روی زمین مرتبا در حال خطا کردن است. خداوند در پاسخ آن‌ها فرمود: من چیزی را می‌دانم که شما نمی‌دانید و این خود، نوعی قضاوت بود از سوی خداوند.

خداوند بعد از تولد انسان، او را بر سر دو راهی قرار داد؛ یعنی اینکه انسان باید در این دو راهی تصمیم بگیرد و قضاوت نکند که کدام مسیر و راه را انتخاب کند.

قضاوت کردن به معنی حکم دادن است؛ حتی قاضی هم در حکم دادن عجله نمی‌کند، از شواهد و قرائن استفاده می‌کند و بعد حکم صادر می‌کند؛ و حتی آن حکم نیز قابل برگشت است، چون ممکن است اشتباه کرده باشد. بنابراین قضاوت واقعی مختص خداوند است.

قضاوت جایی بد است که از روی عدم آگاهی و ناتوانی صورت بگیرد؛ یعنی برای دیگران قضاوت کنیم. البته قضاوت خوب هم وجود دارد، مثلاً زمانی که می‌بینیم کسی دیر به کنگره می‌آید و لطمه‌اش را می‌بیند، ما هم باید آگاهی و دانش لازم را کسب کنیم تا در مورد خودمان قضاوت درستی داشته باشیم. اگر من هم دیر بیایم، باعث می‌شود به خودم و زندگیم لطمه بزنم، پس تصمیم می‌گیرم به‌موقع در کنگره حاضر شوم.

نکته‌ دیگر در مورد قضاوت و جهالت این است که هر چه انسان جاهل‌تر و نادان‌تر باشد، بیشتر قضاوت می‌کند. قضاوت کردن یک کار ضد ارزشی است، مانند دروغ گفتن، تجسس کردن، سوء‌ظن بردن و... کسی که این اعمال ضد ارزشی را انجام می‌دهد، ابتدا آرامش خودش را بر هم می‌زند و سپس به دیگران صدمه وارد می‌کند.

قضاوت، تنها یک عمل نیست؛ بلکه با خود غیبت، بدبینی، شایعه‌پراکنی و بسیاری چیزهای منفی دیگر را هم به همراه می‌آورد. ما گاهی درباره‌ی همه‌چیز اظهار نظر می‌کنیم: درباره‌ی ساقی مواد، درباره‌ دزدی و مسائل دیگر. و تمام این قضاوت‌ها بی‌خود و بی‌جهت هستند.

در کنگره هم گاهی قضاوت وجود دارد؛ مثلاً اینکه در مورد دیگران قضاوت کنیم که چگونه خدمت می‌کنند یا چگونه سفر می‌کنند. این قضاوت‌ها، بدون علم و آگاهی، باعث می‌شود در مورد دیگران حکم صادر کنیم و آرامش خودمان و دیگران را به هم بزنیم. بیشتر از همه، خود ما از این قضاوت‌ها آسیب می‌بینیم و از آموزش‌ها و هدف اصلی که برای آن آمده‌ایم دور می‌شویم.

زمانی که ما قضاوت می‌کنیم، تمام غم، غصه و انرژی خود را صرف این موضوع می‌کنیم که چرا فلان شخص آن کار را انجام داده است. سپس بلافاصله حکم صادر می‌کنیم؛ حکمی که در نهایت به ضرر خود ما تمام می‌شود. مثلاً اگر کسی در کنگره خدمت می‌کند اما هم‌زمان کار ضد ارزشی هم انجام می‌دهد، ما با خود می‌گوییم: پس من هم می‌توانم آن کار را انجام دهم. اما نتیجه‌ آن کار ضد ارزشی به خود ما بازمی‌گردد.

پس قضاوت کردن زمانی مفید است که با دانش و آگاهی، برای خودمان باشد؛ نه برای دیگران.

مرزبان کشیک: مسافر حمید
ویراستار: مسافر جمال (لژیون ششم)
عکس: مسافر محسن (لژیون ششم)
تایپ: مسافر محمدتقی (لژیون دوم)
ارسال خبر: مسافر سعید (لژیون دوم)