با قضاوت بی‌جا، هم خود را تخریب می‌کنیم و هم روزی، خودمان در همان جایگاه قرار خواهیم گرفت (نمایندگی یاس اصفهان)

چهارمین جلسه از دوره شصت‌وسوم سری کارگاه‌های آموزشی ـ خصوصی خانم‌های مسافر و همسفر نمایندگی یاس اصفهان، با استادی مسافر راضیه، نگهبانی مسافر وحیده و دبیری مسافر الهه، با دستور جلسه «قضاوت و جهالت»، در روز چهارشنبه ۱۸ تیرماه ۱۴۰۴ رأس ساعت ۱۱:۳۰ آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان، راضیه هستم یک مسافر.

از خانم صدیق عزیز، مرزبانان گرامی، ایجنت محترم و همین‌طور از همه شما دوستان سپاسگزارم و تشکر می‌کنم که این جایگاه را در اختیار من قرار دادید تا خدمت کنم.

دستور جلسه امروز «قضاوت و جهالت» برای من بسیار آموزنده بود. از روزی که به من اعلام شد تا به امروز، دائماً مشغول کار کردن روی خود هستم. از دوران کودکی، خاطرات و افکار گذشته را در ذهن خود مرور کردم و متوجه شدم که تا پیش از این، حتی از وجودشان آگاه نبودم؛ آن‌قدر این افکار برایم سنگین بودند که نمی‌دانستم چطور باید با آن‌ها مواجه شوم. اما زمانی که شروع به کار کردن روی دستور جلسه کردم، سی‌دی‌ها را گوش دادم و صحبت‌های آقای مهندس را شنیدم، متوجه شدم که خیلی وقت‌ها، پیش‌ می‌آمد که من در ذهن خودم، افراد را مورد قضاوت قرار می‌دادم؛ یعنی صرفاً با یک فکر یا برداشت، دیگران را قضاوت می‌کردم و یا خودم مورد قضاوت دیگران قرار می‌گرفتم.

قضاوت از واژه‌ی «قاضی» و جهالت از «جهل» می‌آید. کسی که نادان است، کسی که نمی‌داند چه باید بکند و در وجودش حسادت یا خشم یا جهل هست، می‌تواند به‌راحتی دست به قضاوت بزند. ما باید آن‌قدر آموزش ببینیم و به دانایی مؤثر برسیم که حتی در ذهن خود نیز کسی را قضاوت نکنیم. قضاوت اشتباه می‌تواند زندگی یک انسان را به‌طور کلی دگرگون کرده و مسیر تصمیم‌گیری‌اش را تغییر دهد.

من خودم این اشتباه را مرتکب شده‌ام. درباره‌ی افراد قضاوت می‌کردم؛ مثلاً با خود گفتم فلانی این‌طور رفتار می‌کند، یا این لباس را پوشیده است! و همین قضاوت من باعث می‌شد آن شخص بخواهد از خودش دفاع کند و شاید تصمیمی بگیرد که تا آخر عمر نتواند آن را جبران کند و زندگی‌اش نابود شود.

از خدا می‌خواهم به جایی برسم که قضاوت نابجا نکنم و در تصمیم‌گیری دیگران تأثیرگذار نباشم. حتی کنترل ذهن خود را داشته باشم و اجازه ندهیم قضاوت دیگران وارد شود، چه برسد به آن‌که به زبان آورده شود؛ چون همین‌که در ذهن من می‌گذرد، خودش نوعی قضاوت است که پیش از آن‌که به دیگری آسیبی برساند، به خودم آسیب می‌رساند. با قضاوت بی‌جا، هم خود را تخریب می‌کنیم و هم در نهایت، روزی خود من در همان جایگاه قرار خواهم گرفت. کسی که قضاوت می‌کند، معمولاً از علم و آگاهی کافی برخوردار نیست. حتی قاضی‌ای که حکم می‌دهد، سال‌ها آموزش دیده و باز هم امکان اشتباه برایش وجود دارد.

ما که آموزش ندیده‌ایم، باید آن‌قدر روی خود کار کنیم و در مسیر بمانیم تا به دانایی مؤثر برسیم و قضاوت نادرست نکنیم. بیشتر از آنکه حرف بزنیم، باید بشنویم. گوش‌دادن بسیار تأثیرگذار است. باید ابتدا بشنویم، سپس فکر کنیم و بعد تصمیم بگیریم که آیا واقعاً درباره‌ی کسی قضاوت کرده‌ایم یا نه. اگر درست گوش بدهیم و خوب فکر کنیم، دیگر حکمی نخواهیم داد که زندگی دیگران را دچار مشکل کند.

«ظن بد، گمان بد»؛ این دو اگر وجود داشته باشند، نتیجه‌اش غیبت خواهد بود. ما ابتدا تجسس می‌کنیم و سپس غیبت. درباره‌ی یک نفر چیزی می‌شنویم، بعد شروع می‌کنیم به صحبت کردن و گفتن اینکه فلانی چنین رفتاری با من داشته، اما این غیبت، پیش از هر چیز، روی خود ما اثر می‌گذارد و ممکن است سبب شود اشتباه دیگری نیز در زندگی‌مان رخ دهد. ما باید با آموزش جهان‌بینی روی خود کار کنیم و قضاوت نکنیم؛ چرا که قضاوت می‌تواند بر تمام ابعاد زندگی ما تأثیرگذار باشد، چه در مورد فرزندمان، چه همسر، مادر، خواهر یا حتی یک غریبه.

از همه‌ی شما سپاسگزارم که با سکوت زیبایتان به صحبت‌های من گوش کردید.

تایپ: مسافر زهرا، لژیون ۶ ـ نمایندگی یاس اصفهان

ویرایش: همسفر بدری، لژیون ۱۴ ـ نمایندگی یاس اصفهان

بازبینی و ارسال: راهنما، همسفر سولماز