قضاوت باید از روی معرفت و عمل سالم باشد

سلام دوستان، مهناز هستم،همسفر:

در مورد دستور جلسه «قضاوت و جهالت»، باید بگویم قضاوت یعنی حکم صادر کردن و جهالت به معنای ناآگاهی و ندانستن است. این دو واژه یادآور این نکته‌اند که ما باید از قضاوت کردن بر مبنای جهالت بپرهیزیم. من پیش از ورود به کنگره۶۰ هم قضاوت می‌شدم و هم خودم دیگران را قضاوت می‌کردم و گاهی حتی حکم هم صادر می‌کردم؛ کاری که تماماً از روی ناآگاهی بود. مثلاً فقط براساس ظاهر افراد قضاوت می‌کردم، در حالی که هیچ آگاهی کاملی از شرایط و حقیقت زندگی آن‌ها نداشتم. قضاوت کردن دیگران اشتباه است و من این را در کنگره۶۰ آموختم. در مورد جهالت هم، مثلث جهالت شامل سه ضلع ترس، منیت و نادانی است که در قضاوت‌های ما اثرگذار است. امروز شاکر خداوند هستم که این مکان اَمن را در مسیر زندگی‌ام قرار داد تا در آن بیاموزم روی افکار و رفتار خودم کار کنم و دیگر هیچ‌کس را قضاوت نکنم.

سلام دوستان، میترا هستم، همسفر:

قضاوت کردن رابطه مستقیمی با جهالت انسان دارد. وقتی فردی درباره دیگران قضاوت می‌کند، مانند کسی است که بر شاخه‌ای نشسته و همان شاخه را می‌بُرد و در نهایت کسی که بیشترین آسیب را می‌بیند خود اوست. هرچه سطح دانایی و آگاهی انسان بالاتر باشد، قضاوت‌هایش کمتر و سنجیده‌تر خواهد بود. به‌طور کلی، ساختار وجودی ما به‌گونه‌ای است که همیشه ناگزیر در دو راهی‌ها باید مسیر را با قضاوت مشخص کنیم؛ اما دخالت در اموری که به ما مربوط نیست، عین جهالت است. امیدوارم در مسیر کسب دانایی، هیچ‌گاه شخصی را بر اساس حدس و گمان خود قضاوت نکنیم.

سلام دوستان، لیلا هستم، همسفر:

قضاوت و جهالت در ظاهر دو واژه ساده‌اند، اما می‌توانند همچون دو خنجر، هم ما را زخمی کنند و هم دیگران را. قضاوت یعنی این‌که من بدون شناخت و آگاهی، از بیرون به دیگران نگاه کنم و درباره‌ی آن‌ها حکم صادر کنم؛ در حالی که از شرایط و واقعیت‌های پنهان زندگی آن‌ها بی‌خبرم. جهالت مانند پرده‌ای است که بر عقل و دل انسان کشیده می‌شود و نمی‌گذارد حقیقت را ببیند. قضاوت کردن آسان است؛ چون نیازی به تفکر و دانایی ندارد؛ اما درک و فهمیدن انسان‌ها نیازمند آگاهی عمیق است. قضاوت اگر بدون دانایی باشد، نه‌تنها عادلانه نیست، بلکه ویرانگر است؛ زیرا بر پایه توهم و خیال است، نه حقیقت. آقای مهندس می‌فرمایند: انسان دانا در پی کشف حقیقت است، اما انسان جاهل در پی اثبات خود.امیدوارم با آموزش‌های کنگره۶۰ بیاموزیم ذهن خود را تربیت کنیم تا به دام قضاوت‌های سطحی نیفتیم، و به جای قضاوت دیگران، آن‌ها را بفهمیم و درک کنیم و پیش از هر واکنشی، خودمان را به جای دیگران بگذاریم.

سلام دوستان، معصومه هستم همسفر:

قضاوت و عدالت اغلب تفسیری است که ما از زاویه نگاه خودمان به آن می‌نگریم، در حالی که حقیقت جای دیگری است. اگر روزی ناگزیر به قضاوت شدیم، باید از روی معرفت و عمل سالم باشد؛ چرا که در این صورت عدالت جاری خواهد شد. قضاوت نادرست از ناآگاهی و جهالت سرچشمه می‌گیرد.من اگر دوربین ذهنم را روی خودم زوم کنم، دیگران را قضاوت نخواهم کرد. قضاوت کردن باعث به‌وجود آمدن بسیاری از مشکلات برای خود انسان می‌شود. البته در برخی مواقع قضاوت لازم است؛ اما در این مواقع باید عادل باشیم و ابتدا از خودمان آغاز کنیم. قضاوت بیجا همان غیبت کردن است و این عذر، بدتر از گناه است.

من پیش از ورود به کنگره۶۰ درباره‌ی همه قضاوت می‌کردم و این ناشی از جهل و نادانی‌ام بود؛ اما اکنون تلاش می‌کنم نگاه و تمرکزم بر خودم باشد. پیش‌تر آن‌قدر در ناآگاهی غرق شده بودم که درباره‌ی همه نظر می‌دادم و آنان را قضاوت می‌کردم. اگر دانایی و آگاهی خود را بالا ببریم، شاید بتوانیم درست قضاوت کنیم. به نظر من، قضاوت و جهالت نسبت مستقیمی دارند؛ اگر من در مورد کسی شناخت کافی ندارم، نباید او را قضاوت کنم؛ زیرا این کار آسیب‌های فراوانی به خودم و آن شخص وارد می‌کند.

ویرایش: رابط خبری همسفر فاطمه رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول)

ارسال همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر معصومه (لژیون اول) دبیر سایت 

همسفران نمایندگی بروجرد