ناعادلانه قضاوت کردن

پنجمین جلسه از دور چهل و دوم کارگاه ‌های آموزشی ویژه مسافران کنگره 60 ، نمایندگی ایمان با استادی راهنما مسافرمجید ، نگهبانی مسافر مهران و دبیری مسافر مهدی با دستور جلسه "قضاوت و جهالت " در روز چهارشنبه 18 تیر ماه 1404 ساعت 17:00 آغاز به کار نمود.

خلاصه سخنان استاد:
موضوع این هفته، دستور جلسه‌ای بسیار مهم و اساسی است: قضاوت و جهالت.
متأسفانه در بسیاری از جوامع، مسئله قضاوت‌های ناآگاهانه به‌خصوص نسبت به مصرف‌کنندگان مواد مخدر بسیار دیده می‌شود. قضاوت اغلب از جهالت نشأت می‌گیرد؛ یعنی از ناآگاهی، از نداشتن شناخت و اطلاعات کافی نسبت به یک فرد یا یک موضوع.

وقتی  درباره موضوعی آگاهی نداشته باشم، ناخودآگاه از زاویه دید خودم و بر اساس منافع شخصی قضاوت می‌کنم. اگر نتیجه به نفع من باشد، آن را درست می‌پندارم، اما اگر مطابق خواسته یا منافع‌ من نباشد، دیگران را مقصر دانسته و ناعادلانه قضاوت می‌کنم. در حالی‌که این نوع قضاوت، نه بر پایه واقعیت بلکه بر پایه دانش ناقص و ذهنیت من است.

کنگره ۶۰ بر این باور است که اعتیاد، قابل درمان است. این درمان بر پایه سه ضلع مثلث «جسم، روان و جهان‌بینی» بنا شده است و در هر دو بخش صور آشکار و صور پنهان فرد اثرگذار است.

اما در سطح جامعه جهانی، همچنان نگاه‌هایی ناآگاهانه نسبت به درمان اعتیاد وجود دارد. برخی از نهادها، به‌ویژه بخش‌هایی از جامعه پزشکی، به‌دلیل منافع شخصی، هنوز از درمان واقعی اعتیاد حمایت نمی‌کنند و مصرف‌کنندگان را با دیدی منفی و قضاوت‌گرانه می‌نگرند.

یادم هست روزی با یکی از دوستان به شعبه فشم رفته بودیم. گروهی از یک NGO دیگر نیز در آنجا حضور داشتند. آن‌ها ما را به‌راحتی قضاوت کردند و گفتند: «شما تا آخر عمر اوتی مصرف می‌کنید و معتاد هستید!» این نوع قضاوت از جهل و ناآگاهی نشأت می‌گیرد؛ زیرا آنان هیچ شناختی از کنگره ۶۰ و روش درمانی آن نداشتند.

اما ما که با برکات کنگره و دستور جلسات آن آشنا هستیم، می‌دانیم که در کنگره ۶۰ هیچ قضاوتی درباره هیچ NGO یا فرد دیگری صورت نمی‌گیرد. چرا که درک کرده‌ایم که اعتیاد یک "صورت‌مسئله" است و باید با علم، تجربه و آموزش با آن برخورد کرد.

کنگره ۶۰ تاکنون توانسته است صدها هزار نفر را به روش کاملاً علمی و انسانی درمان کند. پس چرا باید دیگران را قضاوت کنیم؟ قضاوت از جایی می‌آید که ما یا اطلاعی نداریم، یا نمی‌خواهیم اطلاعات کسب کنیم، چون منافعی در ناآگاه ماندن داریم.

در جهان‌بینی، ما با مثلث جهالت آشنا می‌شویم که اضلاع آن عبارت‌اند از: ترس، منیت و ناامیدی. در مقابل، مثلث دانایی را داریم که شامل: آموزش، تفکر و تجربه است.

در کنگره ۶۰، هیچ‌کس به‌صورت فردی قضاوت نمی‌کند. هیچ‌کس نمی‌گوید "مجید"، یا "راهنما"، یا "مرزبان"، بلکه می‌گویند: کنگره ۶۰. چرا؟ چون قضاوت کار ما نیست. تنها کسانی که می‌توانند قضاوت کنند، راهنماها در لژیون خودشان است، آن هم فقط در مسیر درمان اعتیاد، آن‌هم نه از روی ذهنیات بلکه با آگاهی کامل نسبت به رهجو و سفری که در آن قرار دارد.

رهجوهای سفر اول یا دوم حق قضاوت ندارند. قضاوت مسئولیتی است سنگین و نیازمند آگاهی عمیق، که در وادی پنجم به‌خوبی به آن پرداخته شده است.

امیدوارم جلسه‌ای پربار، آموزنده و همراه با آرامش داشته باشیم.

تایپ و تنظیم و ارسال : مسافر ابولفضل