بزرگ‌ترین دشمن انسان جهل خودش است

جلسه دوازدهم از دوره چهارم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران کنگره ۶۰ نمایندگی آزادشهر با استادی همسفر زینب، نگهبانی همسفر کبری و دبیری همسفر مونا با دستور جلسه (قضاوت و جهالت) روز دوشنبه ۱۶ تیر ۱۴۰۴ ساعت ۱۶/۰۰ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

.خدا را شاکرم بار دیگر در میان شما هستم از نگهبان جلسه و راهنمای خودم خانم ملیحه سپاسگزارم که اجازه خدمت در این جایگاه را به من دادند تا آموزش بگیرم. در ابتدای تمام جلسات ‌‌و تمام سی‌دی‌های آقای مهندس و استاد امین بیان می‌کنند؛ ما برای رهایی از دست نیرومند‌ترین دشمن خودمان که جهل و‌ نادانی خودمان است به خداوند پناه می‌بریم  و این نشان می‌دهد بزرگ‌ترین دشمن انسان جهل خودش است که این جهل در تمام انسان‌ها وجود دارد و بستگی به این دارد که چه میزان از دانایی و‌ آگاهی داشته باشند یا نداشته باشند. در ابتدا معنی لغوی جهل را با هم‌ مرور می‌کنیم. جهل و‌ جهالت به این معنی است که انسان اسیر نادانی و ناآگاهی و گمراهی خودش شده باشد و معنی قضاوت حکم کردن و داوری کردن است. این‌ دو مکمل هم هستند؛ چرا مهندس می‌گوید این‌ دو مکمل هم هستند؟ چون افرادی که جهالت دارند مطمئناً دچار قضاوت می‌شوند و کسی که قضاوت می‌کند در ادامه دچار جهالت خواهد شد یعنی؛ هر چه انسان قضاوت بیشتری انجام دهد به ضرر خودش است و دچار جهالت خواهد شد و رنج‌هایی که بشریت و انسان‌ها دچار آن هستند بر اثر جهالت است.

من به کنگره‌۶۰ مراجعه کردم برای این که از جهالت رها بشوم و به آرامش و آسایش برسم و بتوانم مشکلاتم را حل بکنم یک چیزی که وجود دارد این است که قضاوت کردن به دو صورت انجام می‌شود؛ صورت اول آن این‌طور است که شخصی آگاهی، اطلاعات و‌ دانش دارد و‌ دارای منطق است و قضاوت می‌کند؛ معمولاً در میان انسان‌ها این شخص کسی است که به عنوان قاضی در دادگاه‌ها به قضاوت می‌نشیند و در بین افرادی که دعوا و مشکلات دارند حکم می‌کند و بین آن‌ها صلح ایجاد می‌کند؛ گروه دوم قضاوت به دست کسانی است که دچار جهالت هستند و آگاهی ندارند؛ حتی آگاه نیستند که آگاهی ندارند؛ آن‌قدر از خودمان مطمئن هستیم که دارای دانش و آگاهی هستیم و‌ قضاوت می‌کنیم و این ضربه بزرگی به شخص وارد می‌کند؛ این باعث می‌شود شخص دچار تعصب شود و‌ در نتیجه گمراه خواهد شد. انسان‌ها تنها موجوداتی هستند که خداوند خلق کرده و‌ دارای قضاوت هستند یعنی؛ در انواع موجودات خداوند؛ هیچ‌ موجودی دارای قضاوت نیست و این است که یک انسان در شبانه روز در کل عمر خودش در حال قضاوت است. من می‌گویم چه بخورم، چه نخورم، کجا بروم، کجا نروم، چه کاری انجام بدهم، ‌‌چه کاری انجام ندهم؛ آیا تلفن این خانم را جواب بدهم یا ندهم این‌ها همه قضاوت است که در حالت عام انجام می‌شود و معمولاً ما با آن طرف هستیم و زمانی مشکل درست می‌شود که قضاوت کردن در اثر عدم آگاهی باشد و ما دچار جهالت می‌شویم و تشخیص درستی نمی‌دهیم؛ حالا چرا مشکل درست می‌شود؟ علتش این است کسی که دچار قضاوت می‌شود از روی جهالتش است و فرد را وارد بازی می‌کند تا به نفرت، حسادت، غیبت، تهمت، یاس و ناامیدی و‌ در انتها با عدم امینت مواجه می‌شود و به همین خاطر است که قضاوت کردن جزو فرمان‌هایی است که خداوند در کلام الله آورده است که هیچ‌وقت انجام ندهیم و ما هم در دستورات کنگره‌۶۰ این را داریم که دروغ گفتن و قضاوت کردن جزو ضد ارزش‌هایی است که نباید آن‌ها را انجام بدهیم.

حال اگر شخصی آمد و قضاوت انجام داد و دچار خودخواهی، کینه، حسد، خرافات، ترس و نا امیدی شد؛ چه مشکلی برای او پیش می‌آید؟ مطمئناً باعث می‌شود شخص امینت درونی خودش را از دست بدهد که بار‌ها با این قضیه مواجه شدیم، هم خودم و هم کسی که دارد قضاوت می‌کند در پشت این قضاوت شخص امنیت خودش را از دست می‌دهد و بزرگ‌ترین ضربه را کسی می‌خورد که قضاوت کرده است؛ حالا من آمدم به کنگره می‌خواهم از جهالتم رها شوم؛ باید چه کاری انجام بدهم؟ آگاهی‌ها با آموزش‌هایی که کنگره به من می‌دهد کم‌کم بالا می‌رود آرام‌ آرام و پله‌ پله؛ نه این‌که بگویم یکسال به کنگره آمدم؛ پس آگاه شدم می‌توانم قضاوت کنم خیر؛ ممکن است من ۱۰سال هم در کنگره باشم و نیاز داشته باشم آگاهی خودم را بالا ببرم و‌ هنگامی که آگاهی من بالا رفت؛ باعث می‌شود تفکر من درست شود و‌ همان‌طور که عزیزان لژیون سردار گفتند تا می‌خواهم قضاوت کنم یادم می‌آید که این حرف قضاوت است؛ پس اول فکر می‌کنم بعد حرف می‌زنم؛ حال افرادی که آگاهی و‌ دانش خودشان را در این آموزش‌ها بالا بردند؛ باعث می‌شود ذهن خود را کنترل کنند و من که در این‌جا نشستم فردی را می‌بینم که بلند می‌شود و جایی می‌رود ذهن خودم را کنترل می‌کنم که فکر بد در مورد آن شخص نکنم شاید یک‌ کار واجبی داشته باشد که رفته است؛ امیدوارم از پیش‌داوری‌ها و قضاوت کردن‌ها در مورد دیگران خودداری کنیم؛ چرا که انرژی‌های ما را هدر می‌دهد و بهتر است این انرژی‌های درونی را من نگه دارم برای خودم که خودم را قضاوت کنم؛ وقتی من توانستم خودم را درست قضاوت کنم؛ پس راه بهتر زندگی‌ کردن را یاد خواهم گرفت. امیدوار هستم من هم بتوانم در کنگره دانش خود را بالا ببرم و جلوی قضاوت‌های بی‌مورد خود را بگیرم.

در ادامه لوح سرداری به همسفران نمایندگی آزادشهر تقدیم شد.

مرزبانان کشیک: همسفر زهرا و مسافر امید
تایپ: همسفر مریم رهجوی راهنما همسفر ملیحه (لژیون اول)
عکس: همسفر سعیده مرزبان خبری
ویراستاری و‌ ارسال: همسفر زهرا رهجوی راهنما همسفر ملیحه (نگهبان سایت)
همسفران نمایندگی آزادشهر