قضاوت واقعی از آن خداوند است

منبع: نمایندگی قیدار - همسفران
دوشنبه 16 تير 1404

تعداد بازدید از این مطلب : 355

جلسه پنجم از دوره شانزدهم کارگاه‌های آموزشی خصوصی همسفران نمایندگی قیدار با استادی راهنما همسفر زهرا و نگهبانی همسفر سعیده و دبیری همسفر سمیرا با دستور جلسه《قضاوت و جهالت》در ۱۶ تیرماه ۱۴۰۴ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

خدا را شاکر و سپاس‌گزارم که اجازه حضور دوباره در کنگره را به من عطا کرد. از ایجنت شعبه همسفر شیوا و همه راهنمایان شعبه تشکر می‌کنم، از نگهبان جلسه و گروه مرزبانی که اجازه دادند در این جایگاه قرار بگیرم و خدمت کنم تشکر می‌کنم.

دستور جلسه امروز " قضاوت و جهالت" است. این دو کلمه بار معنی هم‌سانی دارند. هر اندازه که جهالت ما بالا باشد، در مقابل قضاوت ما هم بالا است. قضاوت ما از آن جهالت ما است. انسان اصولا قاضی به دنیا می‌آید و همیشه در ذهنش است، اگر به زبان هم نکنیم، مدام در ذهنمان در حال قضاوت هستیم. انسان می‌خواهد همه را قضاوت کند، از جامعه، از دولت، از همسایه و خانواده تا دوستان و آشنایان و می‌خواهیم همه را قضاوت کنیم؛ ولی قضاوت واقعی از آن خداوند است؛ چراکه نهان و آشکار را خداوند می‌داند.

آقای مهندس فرمودند: که انسان دو صور دارد، صور آشکار و صور پنهان. ما اگر بخواهیم در صور آشکار قضاوت کنیم؛ چون به صور پنهان دسترسی نداریم، دچار اشتباه می‌شویم و با دیدن یک چیز عادی می‌خواهیم قضاوت کنیم و به قولی تجسس کنیم، غیبت کنیم، تهمت بزنیم، این‌ها پسوند قضاوت است و سر منشا آن جهالت است. ما می‌گوییم مثلث جهالت منیت، نا امیدی، ترس است و آن ترس را در وجودش دارد و آن منیت را دارد و همیشه در حال قضاوت کردن است؛ چون به چیزی که دارد راضی نیست و به وجود والای خودش پی‌نبرده است؛ چون انسان هر چقدر بخواهد از قضاوت دور باشد به خودش پی می‌برد به وجود واقعی خود پی می‌برد که از آن خداوند است و آرامشی که خداوند در انسان قرار می‌دهد، در پی دانایی است. هر چقدر داناتر باشد آگاهی او بالا می‌رود و کمتر قضاوت می‌کند. انسان فقط این دسترسی را دارد که خود را قضاوت کند. من می‌توانم خود را قضاوت کنم، خودم را با دیروز خودم، با پارسال خودم قضاوت کنم. خودم را قضاوت‌ کنم نه این‌که قضاوت من در مورد انسان‌های دیگر باشد. اگر ما بخواهیم قضاوت کنیم، حال خرابی‌های بیشتری سراغ ما می‌آید و اکثر بیماری‌های که انسان دارد، بیماری‌های روان‌تنی همه این‌ها سر منشا آن به گفتار، کردار، رفتار خود ما بر می‌گردد که خود را مریض می‌کنیم. انسانی که درون او آشوب است، مدام دیگران را قضاوت می‌کند و به هر میزان که انسان درون خود را شستشو دهد و تزکیه و پالایش کند، قضاوت به هیچ عنوان سراغ او نمی‌آید.

آقای مهندس بارها در سی‌دی‌ها فرموده‌اند: قضاوت پشت بندش غیبت است. آن‌هایی که غیبت می‌کنند، وقت با‌ارزش خود را از دست می‌دهند. وقت ما آن قدر ارزشمند است که نباید بخاطر قضاوت دیگران صرف شود. انسان به خاطر این به دنیا آمده است که به آن وجود انسانی خود پی ببرد نه این‌که مدام به قضاوت دیگران بپردازد. کار این کائنات هم این است که اگر ما بخواهیم کسی را قضاوت کنیم، حتما قضاوت خواهیم شد. به قولی شاید دیر و زود داشته باشد؛ ولی سوخت و سوز ندارد.

اگر کسی را قضاوت کردید، شما را قضاوت خواهند کرد، ما هیچ‌وقت نمی‌توانیم کفشی را که کسی پوشیده است را بپوشیم یا جای پای آن بگذاریم و آن را قضاوت کنیم، شاید در آن مشکل خود، در بحران خود و موقعیتی که دارد آن رفتار را نشان می‌دهد و ما نمی‌توانیم کسی را قضاوت کنیم؛ فقط قاضی عادل خداوند است. امیدوارم که بتوانیم با آموزش‌هایی که آقای مهندس در اختیار ما گذاشته است به دانایی برسیم و کمتر خود را دچار قضاوت دیگران بکنیم.

قبل از کنگره من این مشکل را داشتم زمانی که مشکلی پیش می‌آمد، خود قاضی می‌شدم و حکم صادر می‌کردم، بدون این‌که آن طرف خبر داشته باشد و بعدا معلوم می‌شد که قضیه چیز دیگری بود و می‌فهمیدیم که چقدر اشتباه کردیم و قضاوت کردیم. ندانسته از روی جهالت خود بوده است. نمی‌گوییم صد در صد قضاوت نمی‌کنیم، قضاوت صور آشکار را کنار گذاشتیم. باید در ذهن خود هم آرام باشد و آن قضاوتی ک در ذهن صورت می‌گیرد، آن گمان بد را هم کنار بگذاریم و ذهن خود را آرام کنیم و به طرف ارزش‌ها سوق بدهیم که قضاوت سراغ ذهن ما هم نیاید. راه زیادی داریم که به آن درجه از انسانیت برسیم که قضاوت نکنیم.

امیدوارم که بتوانیم به آن درجه از آگاهی و علم و آن دانش برسیم که جلوی زبان خود را نگه داریم، جلوی آن افکار و اندیشه بد خود را نگه داریم که قضاوت نکنیم. آن‌هایی که قاضی هستند، درس تخصصی خوانده‌اند، آن‌ها هم گاهی در کار اشتباه می‌کنند، ما که هیچ علمی نداریم مدام دیگران را قضاوت کنیم، وای به حال ما. از خداوند می‌خواهیم که در این راهی که قدم می‌گذاریم از ضدارزش‌ها دور باشیم؛ پس سعی کنیم قضاوت را در زندگی‌های خود مهم بدانیم و کمتر قضاوت کنیم و بتوانیم به درجه صفر برسانیم. از این‌که به حرف‌های من گوش کردید، از شما سپاس‌گذارم.

《تقدیر از تعدادی از اعضای لژیون سردار》