قضاوت، مسئولیتی بسیار سنگین است

مقاله‌ای به قلم مسافر امیر، لژیون دوم در رابطه با؛ (قضاوت و جهالت)

به نام قدرت مطلق الله. 
امروز می‌خواهم درباره دستور جلسه «قضاوت و جهالت» با شما سخن بگویم؛ موضوعی که نه تنها در مسیر درمان اعتیاد، بلکه در تمام ابعاد زندگی، نقش تعیین‌کننده‌ای دارد.
برای ورود به این بحث، ابتدا باید معنای دقیق دو واژه کلیدی را بدانیم: قضاوت و جهالت.

قضاوت؛ به معنای داوری و صدور حکم است. شاید با شنیدن این واژه، ذهن ما به سرعت به سمت دادگاه‌ها و قاضی‌ها برود؛ جایی که افراد برای حل اختلافات خود به قاضی مراجعه می‌کنند تا با تکیه بر علم، تجربه و مدارک موجود، حکمی عادلانه صادر شود. اما نکته مهم اینجا است که قضاوت، مسئولیتی بس سنگین است و نیازمند دانایی، بی‌طرفی و تجربه فراوان می‌باشد. قاضی واقعی کسی است که سال‌ها آموزش دیده و به عمق مسائل پی برده است، پس هرگز نباید این مسئولیت را بدون داشتن علم و آگاهی لازم بر عهده گرفت.

در مقابل، جهالت قرار دارد؛ واژه‌ای که ریشه در جهل دارد و به معنای نبود آگاهی و شناخت است. جهالت، تاریکی ذهن و ناتوانی در درک حقیقت است. وقتی انسان دانشی نسبت به موضوعی ندارد و یا از آموزش‌های لازم بی‌بهره است، در آن زمینه جاهل محسوب می‌شود. بسیاری از ما، به دلیل جهل نسبت به حقیقت اعتیاد و راه درمان آن، سال‌ها در تاریکی گرفتار بودیم. اما زمانی که آموزش دیدیم و دانایی کسب کردیم، توانستیم مسیر درمان را طی کنیم و از بند اعتیاد رها شویم. این تجربه به ما آموخت که جهل، بزرگ‌ترین دشمن انسان است و دانایی، کلید رهایی از هر بند و محدودیتی است.

جهالت خود از سه ریشه اصلی تغذیه می‌کند: "منیت، ترس و ناامیدی".
منیت؛ باعث می‌شود خود را برتر از دیگران بدانیم و پذیرای حقیقت نباشیم.
ترس؛ ما را از حرکت و تغییر بازمی‌دارد
و ناامیدی؛ انگیزه تلاش را از ما می‌گیرد.
این سه عامل، مثلث جهالت را می‌سازند و تا زمانی که در وجود ما باشند، راه رسیدن به دانایی و رهایی بسته خواهد ماند.

اما رابطه قضاوت و جهالت چیست؟ 
واقعیت این است که هرگاه انسان بدون آگاهی و شناخت کافی، درباره دیگران یا حتی خود قضاوت می‌کند، در حقیقت گرفتار جهالت شده است. بسیاری از قضاوت‌های ما، نه بر اساس حقیقت، بلکه بر پایه حدس، گمان و پیش‌داوری است. این نوع قضاوت‌ها نه تنها مشکلی را حل نمی‌کند، بلکه ما را از حقیقت دورتر کرده و باعث ایجاد اختلاف، کدورت و حتی آسیب‌های روحی و اجتماعی می‌شود.

آقای مهندس، با طرح این دستور جلسه، ما را به یک خودآگاهی عمیق دعوت می‌کنند: 
به‌جای آن‌که وقت و انرژی خود را صرف قضاوت دیگران کنیم، بهتر است به درون خود بنگریم، ضعف‌ها و نواقص خود را بشناسیم و در مسیر رشد و تعالی گام برداریم. تنها با این نگاه است که می‌توانیم به آرامش، موفقیت و زندگی بهتر دست یابیم.

در پایان، بیاییم و بیاموزیم که قضاوت ناآگاهانه، ما را در بند جهالت نگه می‌دارد و تنها با کسب دانش، تجربه و خودشناسی است که می‌توانیم از این بند رها شویم و به سوی نور و دانایی حرکت کنیم.

تهیه و تایپ: مسافر مهدی لژیون هشتم
تنظیم و ارسال: مسافر حجت لژیون شانزدهم

نمایندگی خواجو