عنوان وادی چهارم می‌گوید: «در مسائل حیاتی، به خداوند سپردن یعنی سلب مسئولیت از خویشتن.» در این وادی می‌آموزیم که مسئولیت کارها و مشکلات‌مان را نباید به گردن دیگران یا حتی خداوند بیندازیم. باید بپذیریم که مسبب اکثر مشکلات خود ما هستیم و تنها راه‌حل در گرو پذیرفتن مسئولیت و حرکت برای حل آن‌هاست. برخی از ما، از روی ناآگاهی و به‌عنوان یک حرکت عرفانی یا الهی، تمام مسائل زندگی‌مان را به خداوند واگذار می‌کنیم و می‌گوییم خداوند این‌گونه برای ما مقدر کرده است. من پیش از ورود به کنگره۶۰، خداوند و دیگران را عامل مشکلاتم می‌دانستم. مثلاً می‌گفتم پدر و مادرم باعث شدند با یک مصرف‌کننده ازدواج کنم، یا این‌که خدا مرا در این بدبختی قرار داده است. بسیار ناامید بودم و همیشه دنبال مقصر می‌گشتم. وقتی در خانه غذا می‌سوخت یا مشکلی پیش می‌آمد، بچه‌ها یا همسرم را مقصر می‌دانستم و می‌گفتم شما باعث حواس‌پرتی من شدید، در صورتی که مقصر خودم بودم. زمانی که رفتارم با بچه‌ها بد می‌شد، به‌جای پیدا کردن راه درست برای اصلاح رفتارم، فقط دست به دعا برمی‌داشتم و مدام دعای مکارم الاخلاق را می‌خواندم تا اخلاقم بهتر شود.
این همان رفتاری است که در وادی به آن اشاره شده کسی که فقط عبادت می‌کند ولی در مسیر صحیح حرکت نمی‌کند، مانند ماشینی است که راهنمای چپ می‌زند؛ اما به سمت راست می‌پیچد. چنین فردی هرگز به نتیجه مطلوب نمی‌رسد. البته دعا و راز و نیاز تأثیرگذار است؛ اما زمانی مفید واقع می‌شود که انسان مسئولیت کارهایش را بپذیرد و در مسیر درست گام بردارد. در این صورت، یاری خداوند نیز شامل حال او می‌شود. دیگر از دیگران انتظار ندارم که کار مرا انجام دهند. این تغییر باعث آرامش درونی‌ام شده و اکنون بیشتر به خودم متکی هستم تا توقع از اطرافیان داشته باشم. در پایان، خداوند را بابت وجود کنگره۶۰ و قرار گرفتنم در بستر علم و آگاهی، بسیار سپاسگزار و شاکر هستم.
نویسنده: همسفر احترام رهجوی راهنما همسفر شهین (لژیون یازدهم) از نمایندگی شیخ‌بهایی، رشته ورزشی والیبال
رابط خبری: همسفر مریم، مرزبان خبری پارک شهدای شهرداری اصفهان
ویرایش و ارسال: راهنمای تازه‌واردین همسفر الهه از نمایندگی صالحی، دبیر سایت
گروه ورزش همسفران کنگره ۶۰
- تعداد بازدید از این مطلب :
51