ایمان به کنگره، عامل رهایی از بندها

دهمین جلسه از دوره شصت و دوم از سری کارگاه‌های آموزشی خصوصی کنگره ۶۰ ویژه مسافران نمایندگی خلیج‌فارس بوشهر با استادی مسافر علی، نگهبانی مسافر هدایت و دبیری مسافر ابراهیم، با دستور جلسه «آداب معاشرت، ادب و بی‌ادبی، تعادل و بی‌تعادلی» روز یک‌شنبه 18 خردادماه 1404 ساعت ۱۷ آغاز به کار کرد.

خلاصه سخنان استاد:

سلام دوستان علی هستم یک مسافر.
دستور جلسه آداب معاشرت، ادب و بی ادبی تعادل و بی تعادلی است که از ارکان مهم کنگره ۶۰ می‌باشد و در این مسیر به من کمک کرد و در درمان من تاثیر مثبت داشت.

انسان در هستی از بدو تولد ذاتا تنهاست؛ درست است در جمع زندگی می‌کند ولی به دلیل اختیاری که دارد تنهاست و در انتها تصمیم نهایی را خودش می‌گیرد چون دارای اختیار و شامل روح و جن هست.
روح و جن مستأجر هستند و نفس صاحب خانه؛ اگر خانه خراب شود کسی یقه مستأجر را نمی گیرد و می‌رود از صاحب خانه شکایت می‌کند.

هنر انسان اینست که می‌خواهد از تنهایی به جمع برود و این کار در حلقه‌های بعدی هم تکرار می‌شود در حقیقت اینکه ما با چه انسان‌هایی همراه می‌شویم هنر انسان است.

ما وقتی در جمع قرار می‌گیریم نیازمند آداب معاشرت هستیم. وقتی وارد کنگره شدم، بی ادب بودم اما آداب معاشرت داشتم، حداقل آداب معاشرت را به ظاهر رعایت می‌کردم.
اگر نتوانم در ادامه آداب معاشرت را انجام بدهم، به تعادل نمی‌رسم.
شاید این سوال پیش بیاید که مگر ادب چیست و چه فرقی با آداب معاشرت دارد؟برای مثال یک مصرف کننده در مصرف مواد بی ادب است و یا من اگر نمی‌توانم ساز بزنم یعنی ادب ساز زدن را ندارم و در این زمینه بی ادب هستم و باید ادبش را یاد بگیرم. برای یادگیری نیازمند معلم و استاد هستم، چون استاد رفته رفته به من یاد می‌دهد و من نوازنده می‌شوم.
درست مثل راهنمایان در کنگره ۶۰، آمده‌اند یاد گرفته‌اند و تجاربی را که به دست آورده‌اند را در قالب پروتکل درمان انجام می‌دهند.

مهمترین عاملی که باعث می‌شود از بندها رها بشوید، ایمان است. ایمان به راهنما، ایمان به DST، ایمان به کنگره و پذیرش علم کنگره مهمترین عاملی بود که من را به درمان و رهایی رساند.

یکی از نشانه‌های ادب رعایت اصول و قوانین کنگره است. احترام بر همه واجب است و فرقی نمی‌کند راهنما باشید و یا رهجو؛ باید این را بدانیم که اگر رفتار نامناسبی با رهجو داشته باشیم و یا به او بی احترامی کنیم، به درمان نمی‌رسد.
انشاالله که همه سفر اولی ها به رهایی برسند.
متشکرم که به صحبت‌های من توجه کردید.

نگارش: مسافر ابراهیم (لژیون دوم)
عکس: مسافر صادق (لژیون هفتم)
ویرایش و ارسال: مسافر اسماعیل